tag:blogger.com,1999:blog-40722950336643988932024-02-27T13:06:05.177+01:00Kultura StarociMaciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.comBlogger269125tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-85315200336952269532022-07-04T20:05:00.000+02:002022-07-04T20:05:06.583+02:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - CZERWIEC 2022<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv-BrkOs857khtGyJ1rCgecdsKnASeu9jLO7CzOsqhT_si6RiHFZo2yfpeOwdNiJokczMKcNDilAlgBePRwwAdjftrTuOYoau5LcXEFVMflxsitUlT7AS0Hux6aUrmzhytOsQ8WNQJDYA0gq_IaBgloagkSYHI2_acVXrJB_VbVM8fUOwx3rYw1_DOWg/s4000/2bb2513613479d374e10748e3d13c1b5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3159" data-original-width="4000" height="506" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv-BrkOs857khtGyJ1rCgecdsKnASeu9jLO7CzOsqhT_si6RiHFZo2yfpeOwdNiJokczMKcNDilAlgBePRwwAdjftrTuOYoau5LcXEFVMflxsitUlT7AS0Hux6aUrmzhytOsQ8WNQJDYA0gq_IaBgloagkSYHI2_acVXrJB_VbVM8fUOwx3rYw1_DOWg/w640-h506/2bb2513613479d374e10748e3d13c1b5.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bartosz Kokosiński, <a href="https://muzea.malopolska.pl/pl/lista-obiektow/1000" target="_blank">"Obraz pożerający pejzaż"</a>, 2011</td></tr></tbody></table><p><br /></p><p>Wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem, widziałem i czytałem w czerwcu. Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna tj. od pierwszych dni miesiąca do ostatnich.</p><p>1. Książki:<br />- Jun'ichirō Tanizaki, "Pochwała cienia", Karakter, 2016<br />- Rafał Hetman, "Izbica, Izbica", Czarne, 2021<br />- Piotr Strzemieczby, "Żydowski ślad grodziska", 2020<br /><br />2. Muzyka:<br />- Radical Polish Ansambl, st, Bołt, 2019<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=XQlRcg72gow" target="_blank">Marcin Błażewicz, "Arista - Death Omen"</a>, 2012<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=riS4fOxSCAo" target="_blank">Leszek Lorent, "Chopin-Górecki" koncert</a>, 2021<br />- <a href="https://www.polskieradio.pl/8/478/Artykul/2969550,Nagrania-nie-do-przyjecia" target="_blank">Audycja "Źródła", Andrzej Bieńkowski, "Nagrania nie do przyjęcia", 2022</a><br />- VA, <a href="https://thomastibert.bandcamp.com/" target="_blank">"Tribute to Tibbe"</a>, 2022<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=td4N0DofOMI" target="_blank">Tony Conrad, "Four Violins" 1964</a><br />- <a href="https://oldtemple.bandcamp.com/album/pogrom-1147-black-metal-complete" target="_blank">Pogrom 1147, "Black Metal Complete"</a>, Old Temple, 2005<br />- <a href="https://rtecbm.bandcamp.com/album/szum-ci-tych-drzew" target="_blank">Rtęć, "Szum ściętych drzew"</a>, 2022<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=qqgnkQCbFN4" target="_blank">Morkera, "Entangled Excavations"</a>, 2022<br />- Wojciech Kiwer, "Miasto, którego nie było", Szara Reneta, 2022<br />- Shanyio, "Prepared bicycle and a comb", Szara Reneta, 2022<br />- Tomasz Pizio, "Cisza w Muzeum", Szara Reneta, 2022<br />- <a href="https://wisniowski.bandcamp.com/album/michal-wisniowski-organism" target="_blank">Michał Wiśniowski, "Organism"</a>, 2022<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=FGMnDcwoXns" target="_blank">Tony Conrad and Faust, "Outside the Dream Syndicate"</a>, 1972<br />- Kahla Se, "Narka Mēṁ Ēka Ghara", 2022<br />- <a href="https://exhalants.bandcamp.com/album/atonement" target="_blank">Exhalants, "Atonement"</a>, Hex Records, 2020<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=SbvceU38maY" target="_blank">The Coneheads, "Colekted Mix"</a>, 2017<br />- Łukasz Marciniak, "Moments EP", 2022<br />- Łukasz Kacperczyk, "Dotykalne", 2022</p>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-68905269990202600132022-06-06T11:37:00.002+02:002022-06-06T11:37:43.935+02:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - MAJ 2022<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmh8usCqnC4G52uRZ9dH_QkGZWeB1QKnIqEsZ4zLjetthA2o3XStFtaKUcoPZ8XshdgHVIZBb_cuR-EoOKyibrBc_GAH0wj3mxAPgt1kG1SU9ANWuMFFLxsoxuw4kzqwNaRO8Wu8sHj-4X2z46QbAuL49bJ_Uh2fadoNf1o57KnDJfJkS5IkEkpV_Dvw/s1200/uczta-empik-deluxe-b-iext108455227.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1075" data-original-width="1200" height="574" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmh8usCqnC4G52uRZ9dH_QkGZWeB1QKnIqEsZ4zLjetthA2o3XStFtaKUcoPZ8XshdgHVIZBb_cuR-EoOKyibrBc_GAH0wj3mxAPgt1kG1SU9ANWuMFFLxsoxuw4kzqwNaRO8Wu8sHj-4X2z46QbAuL49bJ_Uh2fadoNf1o57KnDJfJkS5IkEkpV_Dvw/w640-h574/uczta-empik-deluxe-b-iext108455227.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem, widziałem i czytałem w maju. Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna tj. od pierwszych dni miesiąca do ostatnich.<p></p>1. Książki:<br />- Marian Pilot, "Pantałyk", Wydawnictwo Literackie, 2012 (pierwsze wydanie 1970)<br /><p></p><p>2. Muzyka:<br />- Izrael, "Duchowa rewolucja", Arston, 1987<br />- Izrael, "In Dub", W Moich Oczach, 1997<br />- Mirt, "Afrikanische Volker, BDTA, 2015<br />- Celtic Frost, "To Mega Therion", Noise Records, 1985<br />- Darkthrone, "Panzerfaust", Moonfog, 1995<br />- MF Doom, "Mm..Food", Rhymesayers, 2004<br />- Morton Feldman, "Three Voices for Joan La Barbara", 1982<br />- Enchanted Hunters, "Dwunasty dom, Latarnia, 2019<br />- Eliane Radigue, "Occam Ocean" (for orchestra, 2015, Frederic Blondy/Onceim<br />- Christophe Papadimitriou, "Quatre, Sur Le Chemin", self release, 2018<br />- Eliane Radigue, "Occam Ocean Hepta 1", Ensemble Dedalus, live, 2018<br />- God Willing, "Woe to he Inhabiters of the Earth", self release 2022<br />- Gruzja, "Live in Katowice", 2021<br />- Deathspell Omega, "Si monumentum Requires Circumspice", Norma Evangelium Diaboli", 2004<br />- The Cure, "Pornography"<br />- Sanah, "Uczta", Magic Records, 2022<br />- Szron, "Mankind's Funeral", Under the Sign of Garazel, 2013<br />- Alphaville, "Forever Young", Warner, 1984<br />- Nusidm, "Hatred of Pain", 2021<br />- Myslovitz, "Korova Milky Bar", Sony, 2003<br />- Yip-Yip, "Bone Up, 2011</p><p><br />3. Widziałem:<br />- Koncert Sanah, "Uczta u Sanah", Tauron Arena, 26 maja.<br />- Wystawa "Ja, kot. Koty w sztuce Japonii i Zachodu", Manggha, Kraków</p>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-43660077634677303912022-05-03T14:32:00.003+02:002022-05-03T14:33:47.243+02:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - KWIECIEŃ 2022<p></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG0djiFc7bwJCBzg-wGM7RDvRz_vaHntKpYbWY21Fa9j1uuHWeuxvQIQZXcg2jVapLs1b-a55OsK_v4slV0XhWgbUwNjW41Fa_pWShzAHBi36xsq_zUo78LiM6mRFM3OEd_oACjOA6mBW3J08S-mco3zK8ufyeVdeweSyhZordD2P3N03tzqcofZpBVg/s905/Felsmann.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="580" data-original-width="905" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiG0djiFc7bwJCBzg-wGM7RDvRz_vaHntKpYbWY21Fa9j1uuHWeuxvQIQZXcg2jVapLs1b-a55OsK_v4slV0XhWgbUwNjW41Fa_pWShzAHBi36xsq_zUo78LiM6mRFM3OEd_oACjOA6mBW3J08S-mco3zK8ufyeVdeweSyhZordD2P3N03tzqcofZpBVg/w640-h410/Felsmann.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Daniel Somlo, "Family Porcelain Set"</td></tr></tbody></table><br /><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />Wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem, widziałem i czytałem w kwietniu. Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna tj. od pierwszych dni miesiąca do ostatnich.<br /><br />1. Książki:<br />- Anna Cieplak, "Musi być czysto", Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2017<br /><p></p><p>2. Muzyka:<br />- Bill Fontana, "Australian Sound Sculptures, Edition Block, 1990<br />- Bill Fontana, "Sound of the Bay Arena", KQED-FM, 1983<br />- Bill Fontana, "Landscape Sculpture with Fog Horns", Other Minds Records, 2020<br />- Bill Fontana, "Fieldrecordings of Natural Sounds, Sierra Club, 1983<br />- <a href="https://xommusic.bandcamp.com/">Patrick McMinn & Darin Tambiasco, "Yard Piano Improvisation", 2022</a><br />- Outre, "Ghost Chants", 2015<br />- Nattefrost, "Blood and Vomit", 2004<br /><br />3. Widziałem:<br />- "Common Space", 2nd National Salon of Applied Arts and Design 2022, Műcsarnok, Budapeszt<br />- "Time Machine - A New Selection from the Collection of the Ludwig Museum", Budapeszt<br />- "Extended Present - Transient Realities", Ludwig Muzeum, Budapeszt<br />- "Place Value - New Acquisitions", Ludwig Muzeum, Budapeszt<br />- wystawa stała Magyar Zene Haza "Dimensions of Sound - Musical Journey through space and time", Budapeszt</p>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-11655161312417671522022-04-01T11:51:00.003+02:002022-04-01T12:03:23.753+02:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - MARZEC 2022<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguKxBegIlkLjflIdBlEQ216AcJFt1OXIuQntYlE78Voj0RKDk2SWAIX2Qp9rkUBvvKAXKvz9YM8iUrELB3aVnPlLNjaAymjPe3-HzsVpGg1Zd8YzXks7_kskBjtJFAdwWzoHLllCvfLq9Zm6bmYUFOE-cDv3csH3qICzQVbIf0AGLXRZahlaa_SIKoRQ/s631/bitnik-gorgolewski-marian-pilot.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="631" data-original-width="420" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguKxBegIlkLjflIdBlEQ216AcJFt1OXIuQntYlE78Voj0RKDk2SWAIX2Qp9rkUBvvKAXKvz9YM8iUrELB3aVnPlLNjaAymjPe3-HzsVpGg1Zd8YzXks7_kskBjtJFAdwWzoHLllCvfLq9Zm6bmYUFOE-cDv3csH3qICzQVbIf0AGLXRZahlaa_SIKoRQ/w426-h640/bitnik-gorgolewski-marian-pilot.jpeg" width="426" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Ten wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem i które czytałem w marcu . Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna tj. od pierwszych dni miesiaca do ostatnich.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">1. Książki:</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">- Marian Pilot, "Bitnik Gorgolewski, Czytelnik, 1989<br />- Marian Pilot, "Matecznik", Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1988<br />- Marian Pilot, "Pióropusz", Wydawnictwo Literackie, 2010<br />- Marian Pilot, "Na odchodnym", Czytelnik, 2002<br /><br />2. Muzyka:<br />- <a href="https://sangoplasmo.bandcamp.com/album/sango004-the-future-of-an-illusion" target="_blank">Tidal, "The Future of an Illusion",</a> Sangoplasmo, 2011<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=5ZSv1DbD4-4" target="_blank">Khanate, s/t,</a> Southern Lord Records, 2001<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=GMviPeHz_Lc" target="_blank">Master's Hammer, "Ritual"</a>, Monitor, 1991<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=lfUdGECG3EY" target="_blank">Sinéad O'Connor, "Universal Mother",</a> Ensign Records, 1994<br />- <a href="https://piotrkurek.bandcamp.com/album/edena" target="_blank">Piotr Kurek, "Edena", Sangoplasmo</a>, 2012<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Smi13W991q0" target="_blank">Ihor Cymbrows'kyj - Przyjdź aniele</a>", Koka Records, 1996<br />- <a href="https://bocian.bandcamp.com/album/moulins" target="_blank">Tomasz Krakowiak, "Moulins"</a>, Bocian, 2012<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=t81dxaCDpIA" target="_blank">Godflesh, s/t EP</a>, Swordfish, 1988<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=HL8vtqFi5oM" target="_blank">Azarath, "Blasphemers' Maledictions"</a>, Witching Hour Productions, 2011<br />- <a href="https://intwilightsembrace.bandcamp.com/album/lawa" target="_blank">In Twilight's Embrace, "Lawa"</a>, 2018<br />- <a href="https://odraza-official.bandcamp.com/album/esperalem-tkane" target="_blank">Odraza, "Esperalem tkane"</a>, Arachnophobia, 2014<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=ZBi9WwYOiqo" target="_blank">The Ukrainians, "Kultura"</a>, Cooking Vinyl Records, 1994<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=M8fDpQVCZDc" target="_blank">Svitlana Nianio, "Kytytsi"</a>, Koka Records, 1999<br /><br />3. Wystawy:<br />- Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, "Na peryferiach vol. II". Artyści: </span><span style="text-align: left;">Jacenty Dędek, Karol Palczak, Igor Przybylski, Michał Smandek, Piotr Wachowski, Natalia Wirmańska, Małgorzata Zelek, Kuratorzy: Edyta Wolska, Roman Lewandowski<br /></span></div></div></div><p></p>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-6017110681706420472022-03-02T15:05:00.007+01:002022-04-01T10:19:30.844+02:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - LUTY 2022<p><span style="font-family: inherit;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: inherit;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEji69L0nLsA4H0AxaHxw3rU6wIN764XBjHMxzBrrtrrZdOi2ZlZvFHNLkyyyUiZF-FF7tdvlySyFWdMbuBlRrQx79NRqsa8Z6YOo7HK4_Fih-JzpvpHYn9N2relvXoRulcCpKpNV6VirtvWSz9gYpav0DmCqZPdIMdvuOCtY2w6gXb3b3s4S95WcX8zdg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1199" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEji69L0nLsA4H0AxaHxw3rU6wIN764XBjHMxzBrrtrrZdOi2ZlZvFHNLkyyyUiZF-FF7tdvlySyFWdMbuBlRrQx79NRqsa8Z6YOo7HK4_Fih-JzpvpHYn9N2relvXoRulcCpKpNV6VirtvWSz9gYpav0DmCqZPdIMdvuOCtY2w6gXb3b3s4S95WcX8zdg=w640-h640" width="640" /></a></span></div><span style="font-family: inherit;"><br /><br />Ten wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem i czytałem w lutym. Mam zamiar zamieszczać na blogu takie miesięczne podsumowania. Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna tj. od pierwszych dni miesiaca do ostatnich.</span><p></p><p><span style="font-family: inherit;">1. Książki:</span><br /><span style="font-family: inherit;">- Przewodnik Krytyki Politycznej. Ekonomia Kultury, 2010</span><br /><span style="font-family: inherit;">- Filip Springer, "Miedzianka. Historia Znikania", Czarne, 2015</span><br /><span style="font-family: inherit;">- Marian Pilot, "Dzikie mieso", Haart, 2021</span><br /><span style="font-family: inherit;">- Carlo Ginzburg, "Ser i robaki", PIW, 1989</span><br />- Le Roy Ladurie Emmanuel, "Montaillou wioska heretyków 1294-1324", PIW, 1988<br /><br />2. Muzyka:<br />- <a href="https://kurws.bandcamp.com/album/powi-fascia-a-title-track-from-upcoming-album" target="_blank">Kurws, "Powieź/Fascia"</a>, singiel, 2022<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=K5clfIC54A4" target="_blank">Split Suffering Mind/Wojtyla, "Crucified by Reality</a>", 2009<br />- KAT, "666", Klub Płytowy Razem, 1986<br />- <a href="https://kirkband.bandcamp.com/album/kirk-msza-wi-ta-w-br-swa-dzie-cd-extended" target="_blank">Kirk, "Msza Święta w Brąswałdzie</a>, Inner Gun, 2011<br />- Jaakko Valhala, "Sword of Death", 2019<br />- KAT, "Metal and Hell", Pronit, 1986<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=OO-GdOXPHos" target="_blank">Syrius , "Az Ördög Álarcosbálja = Devil's Masquerade"</a>, Pepita, 1972<br />- <a href="https://hubertkostkiewicz.bandcamp.com/album/zapis" target="_blank">Łukasz Rychlicki/Hubert Kostkiewicz, "Zapis</a>", 2020<br />- <a href="https://clinquantpudendum.bandcamp.com/album/miniatures" target="_blank">Hanzo Hasashi, "[Miniatures]"</a>, Clinquant Pendulum, 2022<br />- <a href="https://thisisnotarecord.bandcamp.com/album/ziemia-2022" target="_blank">Woda, "Ziemia"</a>, Thisisnotarecord, 2022<br />- <a href="https://mirt.bandcamp.com/album/decaying-land" target="_blank">Mirt, "Decaying Land"</a>, 2018<br />- <a href="https://nnnw.bandcamp.com/album/love-peace-noise" target="_blank">Ewa Braun, "Love, Peace Noise", NNNW</a>, 1994<br />- <a href="https://pawlaczperski.bandcamp.com/album/wra-enia-i-mechanizmy-ppt47" target="_blank">Lech Nienartowicz, "Wrażenia i Mechanizmy"</a>, Pawlacz Perski, 2019<br />- <a href="https://cortizona.bandcamp.com/album/some-deaths-take-forever" target="_blank">Bernard Szajner, "Some Deaths Take Forever"</a>, ICR, 1980<br />- Angelo Vincente Jr/Calineczka - "Life is Nothing but Sexually Transmitted Disease", Steep Gloss, 2020<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=s1uFf8Qxu9I" target="_blank">Slowdive, "Unreleased Songs - Collection of Demos"</a>, 2014<br />- MAAAA/Out of Focus, "Blood and Shit", Triangle, 2008<br />- <a href="https://peyotetapes.bandcamp.com/album/kazumoto-endo-boar-split" target="_blank">Kazumoto Endo/Boar, s/t,</a> Peyote Tapes, 2021<br />- <a href="https://sangoplasmo.bandcamp.com/album/sango021-b" target="_blank">Arszyn, "b", Sangoplasmo</a>,2012<br />- <a href="https://patalax.bandcamp.com/album/bezruch-px4" target="_blank">Mech, "Bezruch"</a>, Patalax, 2020<br />- <a href="https://pawlaczperski.bandcamp.com/album/buoyancy-ppt51" target="_blank">Wojtek Kurek "Buoyancy</a>", Pawlacz Perski, 2021<br />- ANNNA/Rez Epo, "Gozlor/Gozlor", Chaosynod, 2010<br />- <a href="https://godzovwarproductions.bandcamp.com/album/i-i-dalej" target="_blank">Gruzja, "I iść dalej"</a>, Godz ov War", 2019<br />- <a href="https://sangoplasmo.bandcamp.com/album/sango017-bait" target="_blank">Bartek Kujawski, "Bait"</a>, Sangoplasmo, 2012<br />- <a href="https://mondoj.bandcamp.com/album/currency" target="_blank">Poly Chain, "Currency</a>", Mondoj, 2019<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=NSUkDhHIyJs" target="_blank">Kazumoto Endo, "While You Were Out",</a> Philosophy Shop, 1999<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Lj39X5TR8kk" target="_blank">Goat, "The Book of Revelations"</a>, Beauty and Pain, 2004<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Lj39X5TR8kk" target="_blank">Government Alpha, "Prospective Massacre"</a>, 2005<br />- <a href="https://saamleng.bandcamp.com/album/windy-outside" target="_blank">Mirt, "Windy Outside"</a>, Saamleng, 2022<br />- <a href="https://jakublemiszewski.bandcamp.com/album/30-minut" target="_blank">Jakub Lemiszewski, "30 minut"</a>, Jasień, 2014<br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=LstLpd_iVWA" target="_blank">Henry Flynt, "Hillbilly Tape Music"</a>, 2003<br /><br />3. Film:<br />- <a href="https://artmuseum.pl/pl/archiwum/archiwum-zbigniewa-libery/1954" target="_blank">Zbigniew Libera, "Obrzędy intymne"</a>, 1984</p><p><br /></p>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-34525857213806472722022-01-30T21:55:00.001+01:002022-02-28T12:03:21.019+01:00Słuchałem, czytałem, oglądałem etc. - STYCZEŃ 2022<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgjwpJPNnOFc1X2qzp5xFmaUVoCWCeBAqRpD5aAac_yPvVNtsvVdqUyg-eKrGiL-8McmApFVU4NTSU1QiiGPCTeg_4RuIkFAD_O9Cm-mWbQVhza1-c4yoZFwFOf-26hVyH0p1nYCcO9MZSJtsDD8WmGoU7Ol4KDbLh0aaxe5NFDM0Nmhn6eKtp-gsxfSQ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="660" data-original-width="1200" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgjwpJPNnOFc1X2qzp5xFmaUVoCWCeBAqRpD5aAac_yPvVNtsvVdqUyg-eKrGiL-8McmApFVU4NTSU1QiiGPCTeg_4RuIkFAD_O9Cm-mWbQVhza1-c4yoZFwFOf-26hVyH0p1nYCcO9MZSJtsDD8WmGoU7Ol4KDbLh0aaxe5NFDM0Nmhn6eKtp-gsxfSQ=w640-h352" width="640" /></a></div><br /><br />Ten wpis stanowi kronikę rzeczy, których słuchałem i czytałem w styczniu. Mam zamiar zamieszczać na blogu takie miesięczne podsumowania. Odkąd stałem się trochę mniej arogancki i cyniczny w swoich sądach jakoś ciężko mi wrócić do mojego typowego blogowania. Zamieszczam tutaj wyłącznie doświadczenia, które odbyłem przy zachowaniu maksymalnej uważności. Kolejność jest chronologiczna. <br /><br />1. Książki:<div>- Anna Kamińska, "Simona", Wydawnictwo Literackie, 2015<br />- Michał Turowski, "Dziadka nie ma", Instant Classic, 2021<br />- Stanisław Łubieński, "Dwanaście srok za ogon", Czarne, 2016<br /><br />2. Muzyka:<br />- <a href="https://michalbiel.bandcamp.com/album/gro-e-l-ge" target="_blank">Michał J. Biel, Grosse Luge", 2022</a><br />- <a href="https://norentrecords.bandcamp.com/album/island-of-stability-primitive-version-norent049" target="_blank">Darksmith of California, "Island of Stability/Primitive Version", No Rent Records, 2022</a><br />- <a href="https://speedball.bandcamp.com/album/speedball-trio" target="_blank">Speedball Trio, s/t, Gusstaff Records, 2020</a><br />- <a href="https://www.discogs.com/release/428396-L%C3%A1szl%C3%B3-Dubrovay-Ricardo-Mandolini-Tamas-Ungvary-Computer-Music" target="_blank">V/A, Computer Music, Hungaroton, 1986</a><br />- <a href="https://abasemusic.bandcamp.com/album/laroy" target="_blank">Àbáse, Laroyê, Oshu Records, 2021</a></div><div>- <a href="https://www.discogs.com/release/3140379-Jaakko-Vanhala-Feral-Earth" target="_blank">Jaakko Vanhala, "Feral Earth", Salamanauhat, 2011</a><br />- <a href="https://hubertkostkiewicz.bandcamp.com/album/obscure-guitar-music-from-eastern-europe-vol-3-4?from=hp" target="_blank">Hubert Kostkiewicz, "Obscure Guitar Music from Easter Europe vol. 3 &4", 2022</a></div><div>- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Z9_oUYqUB0A" target="_blank">Artur Rumiński, "OneOEight Drone", 2020</a><br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=TkYq-7OzVaU" target="_blank">Lou Reed, "Metal Machine Music", 1975</a></div><div>- <a href="https://norentrecords.bandcamp.com/album/pictured-life-nrr134" target="_blank">Noah Depew, "Pictured Life", No Rent Records, 2020</a></div><div>- A<a href="https://www.youtube.com/watch?v=T8XgZGL-MBc" target="_blank">aron Dilloway, "Modern Jester", 2012</a><br />- <a href="https://biesy.bandcamp.com/album/noc-lekkich-obyczaj-w" target="_blank">Biesy, Noc Lekkich Obyczajów", 2017</a></div><div>- <a href="https://instantclassic.bandcamp.com/album/million-miles?action=buy" target="_blank">Merkabah, Million Miles, Instant Classic, 2017</a><br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=18BQccgRtck" target="_blank">Death Grips, "Exmilitary", 2011</a></div><div>- <a href="https://www.discogs.com/release/9551751-Bach-Robert-K%C3%B6bler-Orgelwerke-13-Robert-K%C3%B6bler-an-der-Silbermannorgel-zu-Ponitz" target="_blank">Bach, Robert Köbler – Orgelwerke 13 (Robert Köbler an der Silbermannorgel zu Ponitz)</a>, ETERNA</div><div>- <a href="https://www.discogs.com/release/18959884-Ch%C3%B3r-M%C4%99ski-Teatru-Wielkiego-W-Warszawie-J%C3%B3zef-Bok-Pie%C5%9Bni-Obozowe" target="_blank">V/A, "Pieśni obozowe - Mauthausen/Gusen", Veriton</a></div><div>- <a href="https://wilhelmbras.bandcamp.com/album/living-truthfully-under-imaginary-circumstances">Wilhelm Bras, "Living Truthfully Under Imaginary Circumstances", ATTITUDES, 2018</a></div><div>- <a href="https://tescogermany.bandcamp.com/album/sznur" target="_blank">Sznur, s/t, Tesco Organisation, 2021</a></div><div>- <a href="https://mazutnoise.bandcamp.com/album/sarajevo" target="_blank">Mazut, "Sarajevo", 2021</a></div><div>- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=E_RrT5ExEjo" target="_blank">Radical Polish Ansamble, Tadeusz Sielanka, "Mazurka in C", 2019</a></div><div>- <a href="https://www.discogs.com/release/1648781-Pick-Up-Formation-Zakaz-Fotografowania" target="_blank">Pick Up Formation, "Zakaz Fotografowania", PolJazz, 1985</a></div><div>- <a href="https://mondoj.bandcamp.com/album/a-sacrifice-shall-be-made-all-the-wicked-scenes" target="_blank">Piotr Kurek, "A Sacrifice Shall Be Made/All The Wicked Scenes", Mondoj, 2020</a></div><div>- A<a href="https://dunnorecordings.bandcamp.com/album/cocktail-paint" target="_blank">ndrzej Nowak, "Coctail Party", Dunno Recordings, 2016</a></div><div>- <a href="https://bocian.bandcamp.com/album/duft" target="_blank">Zeitkratzer "Duft", Bocian, 2017</a></div><div>- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=tG3kOQesgwE" target="_blank">Radical Polish Ansamble, "Il combattimento di Gaca e Meto", 2019</a></div><div>- Emiter, Nowy, nieopublikowany jeszcze album, "Master1", premiera: połowa 2022<br />-<a href="https://zvukolom.bandcamp.com/album/spevy?t=3" target="_blank"> Jonáš Gruska, "Spevy", LOM, 2017</a></div><div>- <a href="https://mappa.bandcamp.com/album/conversaphone-plus" target="_blank">IQ+1, "Conversaphone Plus", Mappa, 2019</a><br />- <a href="https://www.youtube.com/watch?v=bfVhL_4tI5g" target="_blank">Owls, Woods, Graves, "Citizenship of the Abbys", 2019</a></div><div>- Mixtape - Łukasz Suchy dla Radio Kapitał "Pola Fildów Extra - Nagrania Terenowe 2021</div>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-70601297736909608082021-04-14T19:59:00.001+02:002021-04-14T19:59:26.445+02:00FURIA "W ŚNIALNI" <div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6o7DEyNcpKfHWojLAk0kQBC7hhivDkAeogLox_KnXtOdQbtl0XBnbN6u4qxr_WLOGAdR1vgLP2EiRZihokQehqEqz5UxQrj7keWlRfbbje7kDsrb3X-nCALW6AJhgiDHfRrnX1ceMZKSM/" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6o7DEyNcpKfHWojLAk0kQBC7hhivDkAeogLox_KnXtOdQbtl0XBnbN6u4qxr_WLOGAdR1vgLP2EiRZihokQehqEqz5UxQrj7keWlRfbbje7kDsrb3X-nCALW6AJhgiDHfRrnX1ceMZKSM/w640-h640/image.png" width="640" /></a></div><br /></div><div><br /></div>
<div style="text-align: left;"> </div><div><div style="text-align: left;">
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2142160333/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="https://paganrecords.bandcamp.com/album/w-nialni">W śnialni by FURIA</a></iframe> </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Wszystko jest słuchowiskiem - tak, czy inaczej. A może inaczej - słuchowiskiem jest wszystko czego się słucha. Mniej lub bardziej. Od dźwiękowego doświadczania chaotycznej codzienności, po spektakle, takie jak msza święta, spotkanie biznesowe, przejście przez market od drzwi przez alejki, do kasy - aż do wyjścia itp. itd. aż do słuchowisk w rozumieniu form artystycznych.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Zanim, w nieukrywanej już od tego momentu rozterce, rozważę sobie o "W śnialni" postaram przypomnieć sobie, jakim słuchowiskiem były inne albumy Furii albo jakim Furia jest słuchowiskiem na przestrzeni wielu albumów od najwcześniejszych fonograficznych źródeł do teraz. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Zacznijmy od miejsca gdzie zaczynają zarówno głupcy, jak i idioci, jak i mędrcy - czyli od miejsca, od którego pomylić się nie sposób. Początek. Od pożytecznego stereotypu po unikalne wewnętrzne uniesienia tutaj piszącego. Rozważam, może zbyt śmiało, chyba zbyt głośno - jak się zaczyna. Na pewno nie od typowej słuchowiskowej narracji, choć narracja u Furii była być może zaledwie jedna tak wyraźna - a to utwór "Nieżyt" ze składanki "Silesian Black Attack - Krew Ziemi Czarnej". Tekst utworu ma charakter dialogu między tytułowym Nieżytem a Żydem-Jezusem. Nieżyt-Diabeł przychodzi na świat, by torturować ludzką rasę. Gospodyn proponuje Nieżytowi ugodę, by odszedł w pustkę i nie niepokoił człowieka. Nieżyt nie zgadza się na propozycję. Nie wypowiada posłuszeństwa, bo tego nigdy nie było. Nie zgadza się na warunki, bo nie Żyd je jest w stanie stawiać - nie wspominając już o ludziach, którzy są zaledwie przedmiotem w nierównej rozgrywce. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ale to tylko jedno słuchowisko Furii - z protagonistą, antagonistą, przedmiotem sporu, zarysowaną przestrzenią, akcją, reakcją i otwartym zakończeniem. Furia tworząca słuchowisko i Furia jako słuchowisko porusza się zazwyczaj na dużej wysokości ponad bohaterami, ludami i dziejami. Czas Furii to czas geologiczny, zmiany to prędzej przyrodnicze cykle. Ile minut w godzinie, a godzin w wieczności - i tak grudzień za grudniem. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">[Być może takich momentów jak "Nieżyt" było więcej, ale to zapamiętałem najmocniej, a sięgać głębiej nie czuję potrzeby]</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div><div style="text-align: left;">Słuchowisko pod tytułem Furia rozpoczyna się od dem "I spokój" oraz "I krzyk". Wyłaniają się z ciemności, konstytuując swoją prawilność na, tfu, rynku, krajowego bm staroszkolnym syfem. Choć jednocześnie wyznawcom wyimaginowanej gatunkowej ortodoksji, którym dedykuję chuja w dupę, mogły zaszkodzić ponadgatunkowe wyskoki. Numer "Uważaj" z "I spokój" jest tego przykładem - syntezatorowy dark ambient, basowy puls i power electronicsowe okrzyki - jest to jeden z dowodów na prawdziwość zdania, że bm jest jakoś tam powinowaty z noisem.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Makrohistoria i trwanie Furii zasadniczo wydaje się być black metalowa ze wszystkimi rekwizytami i certyfikatami; znacznie ciekawsza jest jednak, moim zdaniem, jej mikrohistoria. Gdyby próbować zliczyć obrzeża Furii może okazać się, że stanowią one znaczącą część całego obrazu. Predylekcja do ładnych melodii i skocznych weselnych rytmów- jest. Patrz: wielość polek na "Nocelu". Pojawi się gdzieniegdzie nawet walczyk czy disco - utwór "Jeszcze i jeszcze" z referencją do tematu z "Helloween" J. Carpentera.</div></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Może i w rozproszeniu działa w słuchowisku Furii duch egzystencjalnego loftcraftiańskiego folk horroru - co chyba słychać w tekstach, o ile się gardłowanie rozumie lub czyta wkładkę do albumu. A nawet jeśli nie - wystarczy wsłuchać się w ekspresję wokalną Nihila. Teatralne to? Może i owszem, a jeśli takowe to i słuchowiskowe. Być może nie potrzebujemy innego teatru niż teatr Furii - wszak jeśli, jak się publicznie teraz mówi, teatr krajowy to siedlisko systemowej i strukturalnie replikowanej krzywdy, to zaorać go w piździec. Krzywdy i bólu nam dosyć poza teatrem. Nihil harczy, rzyga, jęczy, sapie, gardłuje swoim gardłem - w idiomie i gdzieś obok niego, wychodzi jakoś bokiem ta druga dusza niespokojna. Gardło wpada w głębię, gardło staje się studnią i nie o pornografię chodzi, lecz o jakieś upiorne techniki wyrazu, gdy słup surowego powietrza wpada w autofeedback i gruchoce przyzwyczajenia. Wyszukań tego szukaj w utworze "Na ciele swym historię piszę" lub "Zabieraj łapska". </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Gdy mówimy o słuchowisku, teatrze radiowym i innych audialnych formach myślimy najczęściej o rzeczach, które mieszczą się <i>industry standard</i>. Wymieniłem te rzeczy już powyżej, gdy pisałem o "Nieżycie". W Furii nie o to chodzi, albo inaczej - zazwyczaj o to nie chodzi. Wydaje mi się, że tworzenie odpowiedniej atmosfery i otuliny, w którym funkcjonuje doświadczenie słuchacza jest celem (jeśli takowy istnieje) słuchowiska jakim jest Furia i słuchowisk jakie tworzy Furia. I oby mnie los pokarał śmiercią powolną bez morfinowych wlewów: nigdy nie nazwę tego ambientem, tym muzakiem dla niezalowców, plwam ci pod nogi Eno, a jedyne co cię chroni przed moim gniewem to udział w tworzeniu "Remain in Light" Talking Heads. U Furii zawsze było wiele takich momentów: w "Halnym", z rozsypującą się w chaos strukturą utworu, a nade wszystkim na "W melancholii" - gdzie new age, krautrock próbują dogonić ówczesny sukces Starej Rzeki - z powodzeniem. W wielu miejscach Furii pojawiały się reminiscencje "Dni wiatru" Ścianki zwłaszcza tam, gdzie bas z gęstym sustainem leci ponadnaturalnie długo w niewiadomą.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Do tej pory, czyli do momentu "W śnialni" tylko gdzieniegdzie pojawiały się elementy, które konstytuowały gatunkową formę słuchowiska w/u Furii. Nagrania terenowe pojawiają się na albumie "Guido" w utworze "320 w 2". Pijacki, akuzmatyczny chaos ujawnia się w trzecim utworze z epki "Huta Laura / Katowice / Królewska Huta". Klimatu tego ostatniego wydawnictwa dopełniają lołfajowa produkcja, szumy technologiczne oraz roztrojone pianino.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Po pokołowaniu wystarczająco długo ponad "W śnialni", czas w końcu wylądować u sedna. Worldbuilding słuchowiska jest dosyć miękki. Jak w grze z serii Demon Souls czy Dark Souls możemy tę historię próbować odtworzyć z rozrzuconych skrawków, co nie jest jednak warunkiem dobrego doświadczenia świata przedstawionego. "W śnialni" świat jest ni to prawdziwy, w autotematyczno-reportażowym rozumieniu, ni to będący w sferze snu ("zasnąłem w oka mgnieniu/przy czekaniu, przy mieleniu"). Głosy błąkają się po czymś, co można by nazwać <i>liminal space - </i>miejsce o nieskończoności drzwi, korytarz<span style="font-family: inherit;">y i pomieszczeń. Jestem niemal pewien, że nie jest to jednak sterylny biurowiec, lecz właśnie wspomniana wcześniej Trójca "<span style="background-color: white;">Katowice - Huta Laura - Huta Luna", bo podobnie jak trwa pierwszy z dwóch utworów "W śnialni", tak też kończy się "przedostatni longplay Furii "Księżyc milczy Luty":</span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></div><div><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; font-family: inherit;">"To nie tu</span></div><span style="font-family: inherit;"><div style="text-align: left;"><span style="background-color: white; font-family: inherit;">Chodźcie, wstawaj!</span></div><span style="background-color: white;"><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">Idziemy</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">Pod pełnią</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">Nad ziemią</span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;">W bramę"</span></div></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white;"><br /></span></span></div><div style="text-align: left;"><span style="font-family: inherit;"><span style="background-color: white;">Motyw (o)błąkania się świetnie podkreślany jest przez pozornie chaotyczne stosowanie szerokiego stereo, które jest zbyt rzadko stosowane w słuchowiskach w imię tego ograniczającego wszystko <i>industry standard. </i>Słychać to na końcu "Wesela w śnialni", gdzie z poszczególnych pomieszczeń, do których wchodzą głosy pojawiają się różne muzyczne motywy, a nakładając się na siebie potęgują chaos i zagubienie spanikowanych protagonistów. Zabawa dynamiką dźwięku, wygaszaniem dźwięku to w jednym to w drugim kanale, nakładanie się na siebie motywów muzycznych brzmi niczym błąd nagrania albo usterka sprzętu nagłaśniającego - na szczęście tak ma być. Bodaj to jest pierwszy moment w Furii gdzie nastąpił zwrot w stronę sound designu, który opowiada przestrzeń i emocje. Takiej odwagi się nie spodziewałem, ba! zrazu uznałem ją za techniczną aberrację. Za ten moment niepewności jestem bardzo wdzięczny.</span></span></div></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Dobry wieczór, dobry wieczór, wieczór wszystkim</div><div style="text-align: left;">jest godzina 23:30,</div><div style="text-align: left;">będziemy zaczynać,</div><div style="text-align: left;">bardzo proszę</div><div style="text-align: left;">Furia,</div><div style="text-align: left;">Furia</div><div style="text-align: left;">i proszę aktorów, proszę aktorów"</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Powyższe cytowanie to to prawdopodobnie <i>found footage </i>z prób do "Wesela" reż. Jana Klaty, do którego Furia tworzyła muzykę. Inspicjentka miękkim głosem prosi na scenę artystów. Wywołanie to zostało nagrane, by następnie było umieszczone w kontekście "W śnialni". W momencie użycia jej głosu na albumie inspicjentka przestaje być inspicjentką; scena Starego Teatru przestaje być sceną. Kobieta albo jej głos zarządza apokalipsą - Furia i aktorzy zaproszeni są do labiryntu apokalipsy. Przemieszczają się po niekończących się, generowanych automatycznie przestrzeniach trwania końca, odliczają nieobliczalne. Może aktorzy i muzycy uwięzieni są apokalipsie pandemii, która zamyka im drzwi bytowania. Czasem przecież ponad aktorskie głosy słychać brzmienie miasta za oknem, za ścianami - to nasz świat, a niebo jest tusz. A może znajdują się oni we wnętrzu Allied Mastercomputer (AM) z noweli "Nie mam ust, a muszę krzyczeć" Ellisona - być może nawiązanie to pojawiło się w mojej głowie, gdy głosy wyją "wy! - ja!" . Utwór "Wyjawienie" zamykający album wyjawia prawdziwą naturę okoliczności, w których znaleźli się głosy i ludzie. Muzyka z transowej, Alamedowej, wzmaga w agresję. Głosy gęstnieją w potępieniu. Zatraca się tożsamość. Wy! Ja! W końcu inspicjentka już nie prosi, lecz krzyczy, nawołuje, łaja i karze. "Furia! Furia! Furia!" </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Furia, czy kurwa? <br /><br /></div>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-78095694942922213912019-08-26T21:39:00.001+02:002019-08-27T08:36:48.758+02:006. SANATORIUM DŹWIĘKU - 16-18 SIERPNIA 2019 - RELACJA<div style="margin: 0cm 0cm 13.5pt; text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img height="480" src="https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/68468367_2573755179354338_3974987185861427200_n.jpg?_nc_cat=100&_nc_eui2=AeGw844RTD6qw8dLhmFUH7mXFuZF2VSjPINIzCiDMEK0j0vdBBZjcG4UPIZrmRkAJ583vX8-PEQd29Q1kTxThxAJxZ31GIAXUprpZKTqSeL5ig&_nc_oc=AQlXojMt_8nR2iLVGdN2kcFMCXY-2k_Gx0KVe4BAqW0HyZNXg32yb7oWRLeGXIVrAeY&_nc_ht=scontent-frt3-1.xx&oh=38eb62c4bd0c251c214ee58e0577c531&oe=5DD21281" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Barbara Kinga Majewska, Tony di Napoli, zdjęcie: Kazimierz Ździebło.</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;"></span></div>
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;">[przewidywany czas czytania: 27 minut]</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;">1.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">Miasteczka i wioski Ziem Odzyskanych zawsze będą mi się kojarzyć z niezagojoną raną, która powstała w wyniku wysiedleń i przesiedleń. Gdy jechaliśmy do Sokołowska mijaliśmy wiele poniemieckich pustostanów, które nigdy nie zostaną zaskłotowane przez anarchistów. Kościół ewangelicki w Unisławiu Śląskim w drodze do sanatorium znajduje się w stanie ruiny grożącej zawaleniem. W drugi dzień festiwalu Sanatorium Dźwięku odbyłem wycieczkę do tego kościoła. Tuż obok niego znajduje się cmentarz. Ostatnie niemieckie ciała zostały pochowane tu w pierwszej połowie lat '40 XX-wieku. Między zarośniętymi nagrobkami, wyłamanymi płytami nagrobnymi walają się flaszki. Ktoś między dwoma nagrobkami położył deskę, na nią zaś nałożył poduszki ze starej pufy, żeby było wygodniej siedzieć.</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Dosyć istotną dla lokalnej gospodarki jest rybnicka kopalnia melafiru - twardej skały pochodzenia wulkanicznego służącego w budownictwie kolejowym i drogowym. Kopalnia zapewniała niesamowite wrażenia dźwiękowe, tym bardziej dostępne, że wyrobisko wraz z całą maszynerią trącą i rozdrabniającą skały znajdowała się blisko drogi. Kopalnia powoli rozbiera zbocza wzniesień - Bukowca i Granicznej. Ciężarówki non stop, po trosze, wywożą góry zostawiając na asfalcie brunatną smugę i ostry kurz. <o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Trzydniowy pobyt w Sokołowsku potraktowałem jako pretekst do krajoznawczych wycieczek. Sama kotlina, w której leży uzdrowisko znajduje się jakoby na końcu jednego ze światów. Ruch samochodowy samoistnie się tu wstrzymuje, pilarze w lasach rżną jakoby nieco lżej niż gdzie indziej, turyści zdają się być deptać ścieżki jakoś nabożniej niż w Zakopanem, z którym na moje nieszczęście się codziennie zmagam. Sarny sypiają w wysokich, suchych trawach tuż przy centralnym skwerku wsi. Pensjonariusze sanatorium Biały Orzeł w zwierzęcym skowycie zgniatani są przez cierpienie. Słyszałem to dobrze, gdy wracałem do swojego pensjonatu z performatywnego afterparty - ale o tym za chwilę.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">2.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">6 edycja Sanatorium Dźwięku 2019 roku w Sokołowsku odbywała się w ramach projektu <a href="https://www.musicasanae.com/">Musica Sanae</a>, którego celem jest eksplorowanie styczności pomiędzy między dźwiękiem, a medycyną. W ramach Musica Sanae mają lub będą miały miejsce wydarzenia Neapolu (3-4 maja) oraz w Berlinie (15-16 listopada). Po raz pierwszy w historii festiwal obraca się wokół leitmotivu, niemniej patrząc na całokształt imprezy nie należało do tego tematu przywiązywać zbyt wielkiej wagi, bo mogło to być źródłem, przede wszystkim, frustracji. W otwierającym festiwal wykładzie Michał Libera (jeden z kuratorów wydarzenia), zachęcał by poprzez hasło próbować dokonać (nad)interpretacji występów na własną rękę. Odnosił się przede wszystkim do ledwo co zakończonej lołfajowo-nojzowej improwizacji w wykonaniu Oliviera de Placidy. Libera zaproponował by dekonstrukcję możliwości gitary jako generatora szumów wspomaganego przez przetworniki piezo, efekty gitarowe i <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/EBow">eBowa</a>, sprzężenia zwrotne i inne preparacje potraktować jako metaforę autopsji. Interpretacja ta nie okazała się dla mnie ani potrzebna, ani przekonująca - akt Oliviera de Placidy uznaję za bezcelową (w przeciwieństwie do wiwisekcji) zabawę z rozkładem, gdzie metodą jest chaos, a skutkiem konfuzja. </span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Po zakończeniu festiwalu okazało się, że ten otwierający Sanatorium Dźwięku występ pozbawiony swej intelektualnej aury posłużył demaskacji estetycznej mizerności niektórych konceptualnych prac, które pod względem estetycznym stały na absurdalnie niskim poziomie. Pozwólcie zatem, że zacznę od nich i choć będzie niechronologicznie to dzięki temu z samego początku pozbędę się balastu doświadczenia straconego czasu i wielkich rozczarowań. Wspólnym idiomem najsłabszych koncertów było nadużywanie długich dźwięków, zaś ogólną generalizacją na temat Sanatorium 2019 jest to, że granica jakości przebiegała między doświadczeniami dźwięków długich, a dźwięków krótkich, między wydarzeniami z muzyką opartą na elektryce i elektronice, a wydarzeniami akustycznymi. Rashad Becker zaprezentował ściankę działową z generycznych dźwięków mieszczących się w tradycji przeciętnego dronu, noisu i ambientu w jednym. Największą konkurencją dla Beckera jeśli chodzi o pretensjonalny konceptualizm stanowiła sonifikacja łańcucha DNA wirusa HIV (równie dobrze mogłaby by to być sonifikacja danych o przemyśle cukrowniczym, who cares) według Carla Michaela von Hausswolffa. Jednocześnie te dwa koncerty potwierdziły, że nie należało zbyt wcześnie zawierzać autorytetom. Nieco lepiej wykonawczo prezentowały się, a jakżeby inaczej, drony Félicii Atkinson. Tzn. było nadal nudno i niezbyt oryginalnie, ale poprawnie technologicznie. Ludzie chyba byli kontent, ja z kolei poszukiwałem okazji by czym prędzej i bezszelestnie odejść i oszczędzić sobie czasu.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Ratunek dobrej reputacji długich, elektronicznie generowanych dźwięków przyniosły prezentacje kwadrofoniczne Biura Dźwięku Katowice w parku przed Sanatorium Brehmera. Co prawda kwadrofonia była to tylko z nazwy - 4 głośniki + jeden zestaw subbasowy były ustawione w półokręgu – niemniej ten kompromis zaważył na zainteresowaniu uczestników, których dużą ilość przyciągnęły ambienty w kolorze współczesnego easy listeningu przeznaczonego wyłącznie do relaksu. Tylko tyle i aż tyle wystarczyło by zachęcić do drzemki na wilgotnym barłogu. Innym rodzajem relaksu było stworzenie czegoś w rodzaju komory deprywacji sensorycznej w wieży Sanatorium. Prezentacja inspirowana (jakoś tam) poźnośredniowiecznym motywem „statku głupców” była zajmująca – do tej pory nie wiem jednak czy Les énérves, które przygotowało instalację zrobiło ciekawy utwór, czy po prostu przez mrok i ciszę pomieszczenia byłem na tyle sensorycznie zdeprywowany, że potrafiłem odnaleźć przyjemność w kolejnym utworze na elektronicznie generowane długie dźwięki.<o:p></o:p><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img height="480" src="https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/68442658_2573400586056464_6959184983437082624_n.jpg?_nc_cat=110&_nc_eui2=AeEsKYgXX3Da3mjaFtcOzPW8lj8pHzg1aG5XzJAe3n20lN98KvmC7eRE8iBOTU57tXO4uioySmmfxmPoInqX2MbiCKiMd6gx4BB8oF92tUA8oA&_nc_oc=AQnr18CMGRooLPO0RowOPo2YSu1_oHDVZs1g0OBayYHdfj-bfRYCEFAnJOl8DNR5GSY&_nc_ht=scontent-frt3-1.xx&oh=32bbc01d61a8d14b808de626c3789b00&oe=5DD48EEF" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Biuro Dźwięku Katowice, zdjęcie: Kazimierz Ździebło.</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">3.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">W malkontentach parkowe ambientowe prezentacje od razu wzbudziło pytanie – czy warto jest zagłuszać (w miarę) naturalny soundscape elektronicznymi symulacjami? Etycznych rozważań na temat rosnącej popularności festiwalu, a zarazem samego Sokołowska jako turystycznej destynacji jest oczywiście więcej. Intencją Fundacji In Situ organizujących Sanatorium Dźwięku jest przekształcenie z trudem remontowanego pogorzeliska w atelier działań twórczych. Jest to pomysł szczytny, a jego realizacja to czyn nieomal heroiczny. Na ile realizacja tego wieloletniego projektu zmieni strukturę społeczną w Sokołowsku? Czy obywatele uzdrowiska zyskają, czy też staną się ofiarami gentryfikacji? Jak wzrost zainteresowania uzdrowiskiem wpłynie zarówno na sprawy względnej czystości akustycznej miejsca, jak i zachowaniu środowiska naturalnego?</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Zadaję te pytania, nie po to by udzielić na nie odpowiedzi, bo materia w nich zawarta jest tyle skomplikowana, co delikatna. Zadaję je ponieważ od tej edycji festiwalu te osoby, które są z nim zapoznane od samego początku potwierdzają, że Sokołowsko między innymi poprzez Sanatorium Dźwięku zaczyna zmieniać swój charakter. Co więcej, samo Sanatorium Dźwięku też ulega zmianie – dochodziły wypowiadane pół żartem, pół serio głosy, że publiczność jest coraz bardziej normicka, podczas gdy wcześniej była to impreza niemal branżowa, na której spotykali się specjalistki i specjaliści dobrze wyznający się w sztuce dźwięku, a jednocześnie znajomki. W tym roku dopisała też frekwencja, a stali bywalcy przyznawali, że do tej pory nie widzieli tylu nieznajomych twarzy, ani aby kiedykolwiek trzeba było przeciskać się przez tłum, by dostać się na poszczególne punkty programu.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">4.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Nie chciałbym uchodzić za outsidera, którego ten tłum mierzi, jednak było kilka prac, których nijak nie dało się doświadczyć jak w samotności. Instalacja Lucio Capece z wykorzystaniem przestrzennie rozstawionych głośników i balona z helem z przymocowanym głośnikiem odbywała się w tak małej przestrzeni, że niemożliwe było przebywanie w zasięgu jej oddziaływania większej ilości osób przez dłuższy czas. Żałuję, że nie udało mi się znaleźć odpowiedniego momentu, w którym mógłbym spędzić dłuższy czas we wnętrzu instalacji.</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Udało mi się jednak dostać na sesję masażu dźwiękowego. Było to jedno z osobliwszych doświadczeń tego festiwalu. Wyglądało to tak: zostałem posadzony na krześle naprzeciw sonoterapeuty. Terapeuta włożył w moje uszy słuchawki od spreparowanego stetoskopu stworzonego z dwóch stetoskopów, którym obcięto słuchawki, a następnie połączono ich przewody. Drugę parę słuchawek włożył w swoje uszy. Następnie terapeuta zaczął przekazywać mi dźwięki. Spodziewałem się, że masaż dźwiękowy będzie miał coś wspólnego z ezoterycznym mambo dżambo, natomiast okazało się, że jest to w istocie intymna sesja ASMR. Artysta za pomocą różnych obiektów, którymi dotykał, uderzał, pocierał swoją głowę, umieszczał je w ustach, wprawiał w drgania etc. przekazuje mi dźwięki bez pośrednictwa powietrza, ale za to za pośrednictwem swoich kości, swoich tkanek miękkich. Czułem pewien niepokój, przez pewien moment poczyniłem nawet spostrzeżenie że takiej intymności nie zaznałem nawet będąc ze swą żoną. Jednocześnie pociągało mnie gdy artysta pokazywał mi niepowtarzalne dźwiękowe możliwości swojej czaszki, głębokie pogłosy wypełniające zatoki oraz usta.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Dźwiękową oraz cielesną intymnością przeniknięta była instalacja na instrumenty medyczne Gerarda Lebika. Dźwiękową ponieważ stare instrumenty odbijając brzmiały niczym drobne dzwoneczki, jednocześnie uruchamiając połączone z nimi głośniki, wydające suche trzaski i puknięcia. Dźwięki te dostępne były w pełni, dopiero wtedy, gdy akurat niewiele osób kręciło się wokół generując sobą dodatkowe hałasy. Cielesną ponieważ większość instrumentów stanowiły zimne, metalowe wzierniki ginekologiczne. Kobiecemu zdrowiu i opresji wynikającej z patriarchalnej ideologii medycznej w bardziej dokładny sposób przyglądały się inne wydarzenia.<o:p></o:p><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">W sposób nie całkiem bezpośredni dokonało się to w <i style="mso-bidi-font-style: normal;">tableau vivant </i>z udziałem Barbary Kingi Majewskiej (głos) oraz <a href="https://www.youtube.com/watch?v=vQfJHD4Lhyc">Tonego di Napoli (litofony) </a>inspirowany praktyką leczenia histerii z użyciem dźwięku w szpitalu Salpêtrière<span style="background: white;">. Histeria (<i>hystera</i> to greckie słowo określające macicę) przez wieki spekulatywnej psychologii oraz praktyki </span>lekarskiej służyło zarówno wyjaśnianiu objawów schorzeń i zaburzeń, a jednocześnie uzasadniało ograniczenia i opresję stosowane wobec kobiet. W występie w minimalistycznej estetyce teatru ubogiego Majewska próbowała wywołać uczucia/przeżycia/emocje pacjentki leczonej za pomocą dźwięków, lecz była niemal w całości zagłuszana przez wielokształtne i wielobarwne klastry generowane przez kamienne sztaby pocierane i uderzane przez di Napolego. W tym występie, jak niemal w żadnym innym, doszło do koncepcyjnie przekonującego oraz estetycznie wręcz zachwycającego połączenia tematu muzyki oraz medycyny.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Wydawałoby się, że nauka o histerii, która dziś stanowi bardziej termin języka potocznego niż medycyny jest dobitnym przykładem, jak w przeszłości medycyna nie była li tylko nauką o zdrowiu i chorobie ludzkiej, ale również o tym jak medycyna, jako nauka o człowieku, była uwarunkowana i jak wpływała na ogólne poglądy na temat człowieka w kontekście społecznym i politycznym. Performens o bezpłodności w wykonaniu M. Della Morte składał się z pozornie neutralnego wykładu o leczeniu bezpłodności ilustrowanego nagraniem z badania i zabiegu endoskopowym zapewne żeńskiego układu rozrodczego oraz rytmicznego dudnienia, zapewne bicia serca płodu przechwyconego przez ultrasonograf. Artystka od fachowego opisu sposobów leczenia bezpłodności, które jest najbardziej inwazyjna dla właśnie kobiet, przechodzi do implikacji społecznych procesu. Otóż leczenie bezpłodności może wprost prowadzić do innych chorób, zwłaszcza wśród kobiet i zwłaszcza chorób psychicznych. Pragnienie posiadania dziecka, a/i także poczucie z niemożności powołania na świat dziecka wyrażało się w finalnym <a href="https://www.youtube.com/watch?v=DMr6boFYM94">lamencie bezpłodnej matki</a>, który wyrodził się z czułej kołysanki. Lament to chyba mało powiedziane, był to krzyk niemocy, niespełnionego pragnienia, tak jakby do głosu dochodziła feministyczna wariacja na temat rewolucyjnego konserwatyzmu, który wartość kobiety dostrzega w jej zdolnościach reprodukcyjnych. O, jakże ten krzyk, choć performowany był podobny do krzyku bólu i grozy, który słyszałem dzień wcześniej z okien Sanatorium Orzeł Biały - a zarazem miejscu w którym odbył się <a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Afonia">afoniczna </a>(bezgłos może być spowodowany histerią) melodeklamacja Barbary Majewskiej.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img height="440" src="https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/68733990_2579528158777040_4404580968837414912_n.jpg?_nc_cat=110&_nc_eui2=AeGgLQ6-GdLfSibtqmRJ4U0HXTQvC7d5R9wqQwEsl5YK6Ut57exh7-R6XW8ohvuj7M3tSZ_boz2OIDB50dgKyb4YCl30FXF1X6tc7hpakub0Ig&_nc_oc=AQkM1Fnt6dvgU6NiOPH2wqWKY7ymghBNuvFiv24qCFzBhPXa_-QkKG3QQM1q1HxqKp0&_nc_ht=scontent-frt3-1.xx&oh=fbda42a6dab069fc7f19b007ad957fbf&oe=5DD037C7" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tiziana Bertoncinie, zdjęcie: Kazimierz Ździebło.</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: inherit;">
</span></div>
</div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p>5.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Przyjeżdżając na festiwal sądziłem, że poszczególne punkty programu zawstydzą mnie przez moją niewielką wiedzę na temat zależności między medycyną, a muzyką. Prędko jednak wyleczyłem swoje kompleksy, gdy okazało się, że zadanie kuratorskie przed jakimi zostali postawieni artyści były wykonywane częściej wedle organoleptycznie rozumianych i luźno powiązanych skojarzeń, aniżeli twardych badań na podstawie empirycznej wiedzy. Nie jest to zarzut, ani też złośliwość, bo okazało się, że stereotyp może stanowić łącznik między dyletantem artystą, a dyletancką publicznością, bez wchodzenia w branżowe niuanse po to, by nieść estetyczne uniesienia. Dajmy na to minimalistyczną prezentację skrzypaczki Tiziany Bertoncini pt. <i>Nero Lento</i>, inspirowane psychozą. Kolejny występ o zdrowiu i chorobie psychicznej był doskonały pod względem dramaturgii, podjętych środków wizualno-dźwiękowych poprzez stosowanie wyłącznie rozszerzonych technik gry na skrzypcach, jasnych reflektorów, które oświetlając artystkę od dołu po pierwsze nadawało jej twarzy wyrazu sztampowej groteski, a na stropie sali czarnej Sanatorium pojawił się upiorny cień. Nie ulega wątpliwości, że był to jeden z najbardziej wirtuozerskich występów tego festiwalu. Jeśli do tego jeszcze do damy staranność wykonania, gdzie skrzypaczka z bezbłędną pewnością siebie współgrała, dialogowała oraz igrała z puszczanymi z taśmami dźwiękami głosu (przez to, że nie znam włoskiego język ten brzmi dla mnie jak glasolalia) oraz skrzypiec. Choć zrazu podzieliłem ogólny entuzjazm, choć kompozycja była na pewien sposób nobliwa, to jednak bardzo dobra, to po występie naszła mnie refleksja - czy wywoływanie "upiornych" dźwięków kojarzonych z aurą dźwiękową grozy i horroru (są to dwie różne rzeczy, za Harlanem Ellisonem), zwłaszcza w kontekście filmu nie gettoizuje wyobrażeń na temat choroby psychicznej w jej najbardziej znanych estetycznych przedstawieniach bądź stereotypowych wyobrażeniach? Czy aby pełna finezji estetyczna reprezentacja nie betonowała krzywdzącego obrazu cierpiących na choroby psychiczne - albo czy ich niepotrzebnie nie romantyzowała?</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Podczas gdy Tiziana Bertoncini wystąpiła w minimalistycznym anturażu, tak instalacja grupy Testcard <i>The Dream Machine Project </i>(„instalacja performatywna na fale mózgowe i biofeedback” - cokolwiek to miało znaczyć) była na wskroś totalistyczna. Czerwone, wirujące światła, fale elektronicznego nojzu ogarniającego przestrzeń, dokładnie tą samą, w której występowała Tiziana, oraz krzesła ułożone wokół łóżka szpitalnego, z którego powoli podnosiła się performerka. Dodatkowo niektórzy szczęśliwcy mogli doczekać się dostąpienia zaszczytu ubrania specjalnie preparowanych okularów, które ostrym, pulsującym światłem prześwietlały powieki, by wywoływać w słuchaczach jakieś nadzwyczajne efekty. Efekt owszem był, ale raczej estetyczny niż biofizyczny. Niemniej docenić należy ogólne postaranie. Podobnymi efektami chciał nas raczyć w swoim występie duet Hatam/Hacklander, niemniej rozbłyski białych stroboskopów tylko ukrywały dosyć przeciętną muzyczną materię. <i>Not great, not terrible.</i><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Solidnością wykraczającą ponad przeciętność wyróżniła się kompozycja Anthonego Paterasa <i>Pseudacusis - </i>Utwór na septet (kontrabas, wiolonczela, skrzypce, klawesyn, saksofon, perkusja) z udziałem samego kompozytora, który miksował wszystko na żywo i generował elektroniczne dźwięki. Muzycy otoczyli publiczność zebraną w KinoTeatrze Zdrowie, a muzyka miała mieć coś wspólnego z halucynacjami dźwiękami. Może tych ostatnich nie doświadczyłem, ale za to otrzymałem bombardowanie wielokierunkowych alikwotów. Poszczególne części należało rozumieć na bezdechu, w oczekiwaniu na zmianę taką, jak zmienia się woda, z której dna podnosi się kamień, porywany dalej, obrabiany aż osiągnie postać otoczaka. I dalej, i dalej, i dalej.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">6.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">W trakcie 6. Sanatorium Dźwięków były jeszcze przynajmniej dwa wydarzenia, których celem było badanie wpływu dźwięku na zachowanie uczestników. Behawioryzmem przeniknięty był występ Rudolf Eb.era, który atakując publiczność to ścianami szumów, to elektronicznie generowanymi tonami czystymi próbował osiągnąć cel opisany w programie jaki były "studia z zakresu psychoaktywnej akustyki i halucynacji wywołanych hałasem". Zabawa amplitudą głośności, różnicami między wysokościami generowanych tonów, binauralne powidoki szeptów były bodźcem, który wywołał przynajmniej dwa efekty. Pierwszy z nich był wtedy, gdy publiczność po budowaniu nagłej ściany dźwięków została wrzucona w dźwiękową pustkę, bo znikąd być zaatakowaną przez głośny hałas - wtedy wszyscy gremialnie podskoczyli do góry. Drugi moment pojawił się wtedy gdy po misternie tkanej strukturze bruistycznego prymitywizmu nastąpił długi gwizd - ten sam, który pojawia się w uszach, gdy jesteśmy narażeni na długotrwałe działanie ogłuszającego hałasu. Był to jedyny moment całego festiwalu, gdy nie wiedziałem, czy dźwięk jest złudzeniem pochodzącym z mojej głowy, czy też manipulacją dźwiękową artysty.</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Jednakże najpełniejszy wyraz prób wpływania na ciało poprzez dźwięki miało miejsce podczas afterparty prowadzonego przez Filipa Lecha. Zac</span>hęcony opiniami, że w "po setach DUNNO nigdy nic nie wiadomo" udałem się do sali multimedialnej więcej niż rozochocony. Filip Lech faktycznie starannie przygotował swój program, oczywiście w sposób niezwykle przewrotny wprowadzając jakieś elementy jakiejś muzyki potencjalnie tanecznej, która nieśmiało zachęciła nielicznych, w tym piszącego te słowa, do ostrożnych pląsów. Niemniej Lech nie zamierzał korzystać z umiejętności i możliwości jakie dają cyfrowe decki do umiejętnego miksowania kolejnych utworów - byłoby to zbyt prostackie. W wyniku bodźca jakimi były ospałe traki o zbyt małej ilości bpmów, cut-upowe miksy polegające na puszczaniu utworów jednego po drugim, bądź miksowaniu ich w sposób, który powodował możliwe do zdzierżenia tylko przez prawdziwych znawców polirytmiczne zawijasy, a także kampowość niemal równoznaczna z cringem (n00by niech spadają) nastąpiła reakcja publiczności w postaci powolnego wycofania się z parkietu pod ściany, a spod ściany na pole, a z pola do baru. W ten sposób muzyka, choć niby taneczna, nie spow<span style="font-family: inherit;">odowała tanecznego wzmożenia; w ten sposób didżejskie decki transgresyjnie transmutowano do roli LRADów. Ów set przegonił mnie do kawiarni Palmiarnia, gdzie didżeje grali balearic techno/house, trochę też funkowego disco pomieszanego z latynoskimi samplami, do których ośmieliłem się tańczyć - w tańcu tym poczułem winę. Później dowiedziałem się, że bodźce wysyłane przez psychoakustyczny, ekstremalno-eksperymentalny set były tak silne, że nawet sam performer musiał na chwilę opuścić pomieszczenie, a decki przejęli jacyś ludzie, którzy puszczali Scootera.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img height="480" src="https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/68452105_2573755146021008_7524922984813821952_n.jpg?_nc_cat=108&_nc_eui2=AeE6j8-ezwO_LpuMRfq4t2OROJCUa_XTlRvZCJUvd3f-XQ04w5CgZ2D-IToD382vQPhsrsxJaWWtljdhdxCQ9OeNjchKwjvrbXXwPyEd4i2F9g&_nc_oc=AQlaHjrpsBVgHuyi9lcjomRVfkJgwqcjmJjffiafJqNPfE1dpSN4skHClJzZbT6DJms&_nc_ht=scontent-frt3-1.xx&oh=24f7df322581e28481797db45ef75098&oe=5DD2F365" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Testcard, zdjęcie: Kazimierz Ździebło.</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">7.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Pamiętaj aby dzień święty święcić. Niedzielne poranki są najcichszymi momentami, także tu w Sokołowsku. Późnym rankiem rozbrzmiała melodia wygrywana na dzwonach w Cerkwi pw. świętego Michała Archanioła. Trochę wiernych weszło do środka, opiekunowie małych dzieci, mimo dżdżu i chłodu zostali z maleństwami na polu, gdy te dokazywały w świątyni i zagłuszały teatralny patos modlitwy wyśpiewywanej przez batiuszkę i odpowiedzi wiernych. Usiadłem przed cerkwią, za tuż za mną był staw. Podpłynęły młode kaczki - pewnie myślały, że może coś im rzucę. Z grubych buków coś spadało. Raz były to ciężkie krople, innym zaś razem cięższe bukowe szyszki.</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Zresztą odnoszę wrażenie, że najlepszymi występami 6. Sanatorium Dźwięku były te, które nie były nadmiernie zamplifikowane, czego przykładem jest wspomniany wcześniej występ Bertoncini. Być może publiczności są już zmęczone możliwościami kreacji dźwięku przez elektronikę i wzmacniane przez prąd. Być może w praktyce słuchania i tworzenia muzyki należy na poważnie brać pod uwagę fakt, że energia elektryczna będzie droższa, a nawet reglamentowana.<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit;">Luciano Chessa z występem <i>Inneschi</i>, znany między innymi ze swoich badań nad akustycznymi intunarumori, był jednym highlightem tegorocznego Sanatorium Dźwięku. Jego wykład, szczególnie ta część, w której mówił o doświadczeniu głuchoty w swojej rodzinie oraz o swojej potencjalnie genetycznej skłonności do utraty słuchu po trosze uzasadniał wybór aparatów słuchowych jako instrumentów. Jak się okazało te małe urządzenia rezonując w koniakówkach generują niesamowicie donośne, jak na swe rozmiary, wysokie tony. Chessa obracał małe, cieliste urządzenia w dłoniach, które wydawały się być niczym małe świerszcze, zamykał i otwierał dłonie, tłumił ostry dźwięk kulkami z waty, tworzył przedziwne dwudźwięki i akordy, zbliżając i oddalając od siebie aparaty. Do tworzenia aury dźwiękowej zaangażował elektryczne szczoteczki do zębów, które umieszczał na perkusyjnych bębnach i talerzach. Atmosfera niesamowitości była uzyskana niewielkimi środkami oraz niewielkimi kosztami, choć mistrzostwo w materiałowym prymitywizmie i ostentacyjnym odrzuceniem możliwości nie tylko elektrycznej, ale jakiejkolwiek formy amplifikacji znalazło swój najpełniejszy wyraz w <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=fqIMbT7DEaQ">Regenstuck (1-6) </a></i>Petera Ablingera. Utwór był mi już wcześniej znany, ale raczej było to dla mnie tylko akuzmatyczne doświadczenie nagrania audio. Nie wiedziałem nic na temat źródła dźwięku, byłem zrazu przekonany, że ta minimalistyczna muzyka jest wyłącznie pochodzenia elektronicznego. Zdziwiłem się nieco, gdy zobaczyłem 6 muzyków, którzy grali na arkuszach papieru oraz kawałkach ceramicznych płytek postawionych na statywach ułożonych z cegieł pochodzących z murów ruiny Sanatorium Brehmera. Muzyka perkusyjna nigdy nie była tak cicha, a (…) <i>wtem rozległ się dźwięk. Dźwięk, który był światłem.</i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;">8.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;">Powyższy cytat pochodzący z noweli <i>Nie mam ust, a muszę krzyczeć</i> ma zilustrować zarówno zawiłości performatywnego wykładu Erika Bungera „Aglossostomography” (wybaczcie, że nie zrecenzuję tego znakomitego występu, gdyż ciągle czuję się nim olśniony i onieśmielony), jak również koncert Audrey Chen wieńczący Sanatorium Dźwięku. W przypadku koncertu zamknięcia jest mi mówić prościej, bo odwoływał się on przede wszystkim do emocjonalności, ba był emocjonalnością w stanie czystym, przeczącą nieudanym konceptualnym wygibasom. Podobnie jak Chessa, tak i Chen rozpoczęła swój występ od wprowadzenia. Również opowiadała o swojej rodzinie, o tym, jak w jej wychowana w Chinach babka została okaleczona przez tradycję bandażowania stóp, o tym jak jej matka musiała uciekać z Chin przed rewolucja komunistyczną, o wykorzenieniu i dorastaniu w Kalifornii, o przeszłości, opowieściach rodzinnych oraz o własnym doświadczeniu macierzyństwa. Jej przemowa była tak emocjonalna, że wydawało się, że artystka zaraz wybuchnie płaczem. Lecz zamiast tego (…) <i>rozległ się dźwięk. Dźwięk, który był światłem</i>.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;">O tym występie myślałem przez dwie noce. Nie sądziłem, że kiedykolwiek poznam emocję, że ktoś mi ją da, przekaże, podaruje. Chen w swym koncercie korzystała z akompaniamentu samoróbkowego syntezatora produkującego brudny noise, mikrofonu oraz swojego głosu. <i>Nie mam ust, a muszę krzyczeć</i> – do technik wokalnych, które stosowała Chen wcale nie trzeba było ust, potrzebne było także gardło, zęby, język, policzki, przepona, wiele innych narządów, które pozwalały mówić bez użycia języka, języka w jego dwojakim znaczeniu. Nie pojawiło się w trakcie występu ani jedno słowo, bo te były wypowiedziane wcześniej. Introdukcja była spójna z tym co zostało zagrane, wygrzebane z aparatu mowy i pokrewnych. Audrey Chen – czysta rozedrgana emocjonalność, odrzucająca w tym momencie czysty rozum – dokonała samo-rozbioru, niczym rzeźnik wykrawający z siebie kolejne sztuki. Rzucała swoim mięsem, nie wypowiadając choć jednego słowa znanego w języku ludzi i bogów, a jednocześnie zaprzeczyła historii o wieży Babel, przemawiając-wykrwawiając z siebie uniwersalną mowę o uniwersalnym i nienazwanym. Pomyślałem wówczas o tym, jak terapeutka pracowała ze mną bym opowiedział o emocjach. W momencie gdy koncert zakończył się uznałem, że nigdy o emocjach nie da się opowiedzieć. I że zazdroszczę Chen. I że to, cholera, było katarktyczne. I że organizatorzy wiedzieli, jak z przytupem zamknąć festiwal.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;"><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;">Oddaliłem się z Sokołowska. Rozedrgany i szczęśliwszy.</span><br />
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img height="426" src="https://scontent-frt3-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/69073589_2250935048337860_8054566145459486720_n.jpg?_nc_cat=105&_nc_eui2=AeH7Vpdex_BUvXPW9nGbUtVo9SXb056qr_6EXus1SSwL6GYT3Xj0oExsVWYNfnrlLvTiCOCRTcED9L1lk-9BxG0LUK6hYMctAFW2vai06F4eOQ&_nc_oc=AQncIuVFZT6rRI8KtqzqInjmxQbgpXEnpC_KltUg8fYwsDcB2Hy5U3QoN3xvCgrGP1Y&_nc_ht=scontent-frt3-1.xx&oh=04caf0f73e1b9be2f2e668775a3e939f&oe=5DCAB0CA" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="640" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Instalacja Gerarda Lebika, zdjęcie: Kazimierz Ździebło.</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: inherit; line-height: 18.4px;"></span></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-16135331659203579782019-01-10T19:19:00.002+01:002019-01-10T19:31:37.551+01:00Jonáš Gruska, "SPEVY"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc5MxUhLHrgbK6IOiVZWrSfC7OmFArMB0eg_kDqRTBNjlpp8u9uUEzEwFtWKMHHdQwycFlCRGgn9wfubqWNusF6wioqxpxy-x9fTB9478dvTrOEgbfrzDwc3m5dn7_5q7KOxypQOl2WLNg/s1600/Bez+nazwy.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="880" data-original-width="880" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc5MxUhLHrgbK6IOiVZWrSfC7OmFArMB0eg_kDqRTBNjlpp8u9uUEzEwFtWKMHHdQwycFlCRGgn9wfubqWNusF6wioqxpxy-x9fTB9478dvTrOEgbfrzDwc3m5dn7_5q7KOxypQOl2WLNg/s640/Bez+nazwy.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Jonáš Gruska, "Spevy", LOM, 2017</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Słowackiej wytwórni LOM oraz jej twórcy Jonášowi Grusce należałoby poświęcić dłuższy, przekrojowy tekst. <a href="https://lom.audio/about-us/">LOM</a>, założony w 2011 przez wspomnianego <a href="http://jonasgru.sk/biography">Gruskę</a>, Or.locka oraz <a href="https://www.discogs.com/artist/3010673-Angakok-Thoth">Angakok Thothpoza </a> zajmuje wydawaniem muzyki, szczególnie tej eksperymentalnej, elektroakustycznej oraz nagrań terenowych w bardzo szerokim i zróżnicowanym tego słowa znaczeniu. Najbardziej rozpoznawalnym członkiem kolektywu pozostaje Jonáš, którego działania i nagrania nie są obce polskiej publiczności. Ostatnio w 2017 roku prowadził warsztaty z nasłuchiwania za pośrednictwem <a href="https://store.lom.audio/collections/elektrosluch-accessories/products/priezor">"mikrofonów" wychwytujących pole elektromagnetyczne</a> w Biurze Dźwięku Katowice - produkcja tych urządzeń to wyróżnik, który sprawił, że LOM stał się tak rozpoznawalny w świecie muzyki niezależnej, jak również to, że LOM produkuje tradycyjne mikrofony i to w dodatku z poszanowaniem narzuconych sobie dobrowolnie <a href="https://lom.audio/about-us/">norm ekologicznych i etycznych (sic!</a>). Poczytajcie sobie podlinkowane źródła, naprawdę warto.<br />
<br />
Tego samego roku zagrał także w Krakowie na Unsoundzie, co jest symbolicznym powrotem kiedy Gruska studiował na AM w tym mieście i w którym często koncertował i performował w 2012 roku. Obecnie LOM i jego mastermind są także rozpoznawalni przez unikatową działalność wydawniczą (LOM wydał serię field recordingów polskiej artystki <a href="https://zvukolom.bandcamp.com/album/soundscapes-of-spring">Izabeli Dłużyk</a>, która wcześniej nie była szerzej znana nawet w kraju oraz nagrań z nasłuchiwania geofonem <a href="https://zvukolom.bandcamp.com/album/iron-skeletons">Rosjanina Jana Ryhalskiego</a>), twórczej wraz z moimi ulubionymi nagraniami terenowymi Jonáša jakimi jest industrialna <i><a href="https://zvukolom.bandcamp.com/album/vzduchotechnika">Vzduchotechnika</a> </i>oraz inne będące hołdem dla dźwięków miasta tuż obok <a href="https://jonasgruska.bandcamp.com/album/federovo">nagrań ruralnych terenów Słowacji</a>.<br />
<br />
Jest jednak jedno szczególne nagranie terenowe, które prowadzi nas do recenzowanych dziś "Spevów" (pol. śpiewki/przyśpiewki). Jest to intymne nagranie <i><a href="https://jonasgruska.bandcamp.com/album/zu">ZUŠ</a> </i>(<u>j</u>est to skrót od základná umelecká škola) powstałe w słowackiej państwowej szkole muzycznej I st., do której Jonáš niegdyś uczęszczał. Jest to nie tyle próba nagrania prób młodych adeptów, co próba rekonstrukcji tego, co słyszał twórca jako dziecko. Jako znamienity absolwent nie pozwala sobie na wejście w sytuację ćwiczeń uczniów. Nagrywa zza drzwi i zza okien - to co sam słyszał, gdy czekał na swoje lekcje. Jest obserwatorem utajonym, zbierającym fałsze, pomyłki i nieporadne wprawki, innymi słowy rzeczy, które powinny zostać ukryte. Nie są to jednak kompromaty, we wszystkich tych nagrywkach przemawia czułość Gruski przywracająca w <i>ZUŠie </i>pamięć i wspomnienia, a także dzielenie się z nimi ze słuchaczem. Domniewać nam tylko, że wspomnienia te były warte reminiscencji, przywrócenia w pamięci zmienionego już dawno umysłu, wychwycone przez zapośredniczony organ jakim jest mikrofon, tak odmienny od ludzkich uszu.<br />
<br />
O pamięci wplecionej w najbardziej intymne sprawy są także <i>Spevy</i>, o czym można dowiedzieć się nie zapoznając się nawet z blurbem. Każdy utwór to ekwiwalent autonomicznego opowiadania istniejącego w uniwersum albumu. Charakterystyką ogólną tego zaskakująco przystępnego albumu jest dla mnie to, że jest lustrzanym odbiciem twórczości Kate Bush. Brytyjka stosowała eksperymentalne zabiegi, które czasem były skitami, jak intro do utworu <i>Moving</i> otwierający jej długogrający debiut <i>Kick Inside</i> (nagrania terenowe wielorybich śpiewów), czasem integralną częścią piosenki (<i>Get of my house </i>z albumu <i>Dreaming, </i>gdzie refren to wokaliza bardzo przekonująco naśladująca osła) albo muzakowy zapełniacz (jak w paru momentach na <i>Aerialu</i>). U Gruski proporcje te są odwrócone - doskonałe właściwości produkcyjne albumu będące podstawą poprawnego, popowego albumu podporządkowane są tu wielości eksperymentów. Efektem jest album demoniczny, gdy słucha się go głośno na głośnikach i bardzo intymny gdy wpiera się go w uszy przez słuchawki. Przejrzysty i czysty gdy chodzi o metodę, lecz aleatoryczny w nakładaniu na siebie prostych ścieżek - muzyki konkretnej, sterylnej sinusoidalnej fali dźwięków elektronicznych - dźwięków muzycznych oraz dźwięków znalezionych.<br />
<br />
<i>Spevy </i>rozpoczynają się z grubej rury o naturze ezoterycznej. <i><span itemprop="name">Spev Cvrčka </span></i><span itemprop="name">to nie tylko ćwierkanie świerszczy i bzyczenie much, lecz dzwonki koshi, dzwonki chromatyczne, lunatyczny gamelan poruszany przez wiatr, bezład, po to by przejść z nostalgii w pozycje mikroindustrialne w kolejnym utworze </span><span itemprop="name"><i><span itemprop="name">Tečúci vietor, </span></i><span itemprop="name">które rozpoczynają po raz wtóry korzystają z dzwonków. Tytułowy wieczorny wiatr wprawia w ruch nie tylko wyimaginowaną instalację składającą się z pobrzękująco postukujących kowadełek, puszek, rur i innego dźwięczącego złomu, lecz w dolnych rejestrach wzmaga niepokój nadymającego się od gwałtownych porywów poddasza o drewnianej konstrukcji oraz blaszanego dachu. Idąc jednak w moją prywatną akuzmatykę utwór ten brzmi jak wariacja na temat niegdyś jednego z bardziej powszechnych rodzajów field recordingów jakim był trainspotting, który zresztą znalazł na tym albumie swoją dosłowną reprezentację w postaci dalszego w kolejności utworu <i>Vtlak</i>. Dzwony na początku </span></span><span itemprop="name"><span itemprop="name"><span itemprop="name"></span><span itemprop="name"><i><span itemprop="name">Tečúci vietor </span></i><span itemprop="name">brzmią jak sygnalizacja dźwiękowa przed skrzyżowaniem z torami, a wiatr poruszający blachę dachową jest jak powoli sunący skład towarowy, wszystko odbywające się w ciepłe lato jak we <a href="https://wczasy.bandcamp.com/releases">Wczasach </a>albo na składankach z <a href="https://belkarecords.bandcamp.com/">Belka Records</a>.</span></span></span></span><br />
<span itemprop="name"><span itemprop="name"><span itemprop="name"><span itemprop="name"><br />
Wspomniane przed chwilą przedsięwzięcia nie są jednak wystarczającymi paralelami do <i>Spevów</i>, które zdają się odbywać w przestrzeni wiejskiej, gdzie kiedyś, a czasem ciągle, słychać stały motyw albumu Gruski jakimi są dzwony. Być może przez geograficzne sąsiedztwo i wpływy kultury pasterskiej w jakiej zanurzony jestem ja jako mieszkaniec polskich Karpat oraz Gruska, który jest Słowakiem rozpatrujemy dzwony jako fenomen akustyczny, który wyraża siłę rzeczy, relacji, zależności i stosunków. Dzwony kościelne, kapliczne wzywają na cykliczne nabożeństwa, informują o ważnych dla wspólnoty wydarzeniach (śluby i pogrzeby), grają na trwogę, a także, co chyba najbardziej imponujące regulują czas pracy, odpoczynku i modlitwy. Dzwony jako narzędzia Kościoła do regulacji czasu, a zatem organizacji społecznej i politycznej to przedłużenie tradycji opieki nad kalendarzem, jaką roztaczał najwyższy kapłan starożytnego Rzymu - Pontifex Maximus, która z kolei została przejęta przez papieża. Gdy dzwon zadzwonił poza cyklem i rytmem wówczas zmieniał się świat - najczęściej walił się on na pewien moment, rzadziej gdy wydarzało się coś ekscytująco pięknego i dobrego. Ciągle zresztą odruchem społeczności wiejskiej na wycie elektrycznej syreny strażackiej, bądź sygnału karetki/radiowozu/wozu strażackiego, które są przedłużeniem akustycznych dzwonów remiz i dzwonków konnych wozów ratunkowych jest nasłuchiwanie - może któryś z sąsiadów potrzebuje pomocy, może ktoś z rodziny miał zawał, być może kogoś zabili.</span></span></span></span><br />
<span itemprop="name"><span itemprop="name"><span itemprop="name"><span itemprop="name"><br />
W dzwony nie bije się bez powodu i bez potrzeby. Na tym polega przewrotność Gruski w <i>Spevach</i>, które być może trwonią społeczne zaufanie idące razem z dźwiękiem dzwonków, które nawet regulują własność wtedy, gdy wisząc u szyi owiec i krów pozwalają na zlokalizowanie inwentarza w rozległym, a górzystym terenie, a gdy ktoś chce ogłosić paradność i ważność przejażdżki konnej wówczas na końskiej uprzęży zakładane są janczary, nazywane u mnie turlikami.<br />
<br />
Wszedłem w motyw wiejskości już zbyt głęboko, by nagle zrejterować - dlatego też do tego kontekstu dopiszę utwór tytułowy albumu, co nie jest aż tak trudne, pomimo dźwięków wydobywających się jakoby z tradycyjnego syntezatora FM. Odwołam się ponownie do mojego doświadczenia, skoro Jonáš w swoich dźwiękowych rozważaniach także transgresję wynikającą ze wspominania minionego czasu uznaje za istotną rzecz. Jako młody chłopak i nastolatek chodziłem do remizy strażackiej na próbę zespołu pieśni i tańca. Do tańca, co oczywiste, należy mieć kapelę, na którą najczęściej składał się kwartet smyczkowy - prymista, dwóch sekundzistów oraz basista. Przed próbą zaś, gdy dzieciaki zajmowały się socjalizacją muzykanci próbowali się nastroić. W istocie była to fascynująca chwila, tym bardziej jeśli muzykanci byli młodzi i niedoświadczeni i nie mogli dostroić się do siebie, przedłużając cały proces naciągania i popuszczania strun próbując nie tyle wydobyć czysty dźwięk, co dźwięk, który będzie pasował do stroju pozostałych członków kapeli. Wyobraziłem sobie kiedyś, że pomiędzy coraz bardziej nerwowymi muzykantami zacznie się kręcić jakieś niesforne dziecko, które na złość będzie skupionym na ważnym zajęciu muzykantom kręcić kołkami. Tym właśnie są <i>Przyśpiewki</i>- długim i uporczywym dostrajaniem się do niesforności nieprzewidzianych i zupełnie niewiadomych fluktuacji, zbyt dysonansowym na ambient, jednak zbyt spokoju pragnącym, by pozostać formalnym błędem. To jak w prawdziwym żyćku.<br />
<br />
Prawdziwe żyćko tego albumu wyznaczone jest przez dwa wielce kontrastujące ze sobą utwory. Pierwszy z nich to </span></span></span></span><span class="tracklist_track_title"><i>Brušky - </i>wulgarny, pornograficzny, stereofoniczny ASMR wibrującej pasją materii organicznej i bez wątpienia najmniej do albumu pasujący, a zarazem pasujący na zasadzie kontrapunktu jak ulał. Tytuł po słowacku oznacza <i>brzuch</i> i nietrudno byłoby wyobrazić sobie, że nagranie w trakcie akustycznego badania endoskopowego opisanego później na <a href="https://patolodzynaklatce.wordpress.com/">Patologach na klatce</a><i> </i>lecz domniemywam, że nagranie to powstało w okolicach pyska psa ze wszystkimi mokrymi i śliskimi płynami, które przelewają się przez organy psiego gardła. Tak czy siak - mikrofon był bardzo blisko źródła dźwięku co potwierdza zupełny brak pogłosów. Zazwyczaj efekty typu reverb jest używany do opisywanej później muzyki psychodelicznej, "tripowej" itd., tutaj jednak efekt niesamowitości uzyskuje się poprzez nagranie terenowe w skali mikroakustycznej, poprzez wyłapanie niewyłapywalnego na pierwszy rzut ucha. Jeśli field recording jeszcze jest po cokolwiek potrzebny to właśnie do zbliżania nas do takich niesamowitych zjawisk. Fuj i wow.<br />
<br />
Drugi w tej kategorii, </span><span class="tracklist_track_title"><i>Netopiere </i>taki sens nagrań terenowych również pragnie osiągnąć. Utwór ten życie i próba odtworzenia tegoż w probówce. Nietoperze, podobnie jak zresztą psy, porozuwieją się i rozumieją świat poprzez słuchanie i wytwarzenie niesłyszalnych dla ludzi infradźwięków. Dlatego nagrany dźwięk nietoperzych harców musi zostać w postprodukcji obniżony by był słyszalny dla ludzkiego ucha. Tak też dzieje się na tym utworze, który w swej drugiej połowie jest elektronicznym mimesis nieobliczalnej audiosfery świata przyrody. Te dwie części nie istnieją na zasadzie antogizmu kultura-natura, lecz starają się dialogować, dochodzić do kompromisów, być może nawet uzupełniać. Podobna relacja, nie władzy, lecz współistnienia występuje w utworze <i>Volanie. </i>Kojarzy się ono ze wezwaniami i wołaniami, które były powszechne pośród karpackich pasterzy - górale podhalańscy nazywają ten rodzaj nawoływania <i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=2bIYQIqUvJg">wyskaniem </a></i>(w linku próbka dźwiękowa)<i>. Wyskanie </i>brzmi niezwykle zwierzęco - porównać by je można było do wycia wilków bądź śpiewów godowych egzotycznych ptaków. <i>Volanie </i>Gruski generowane jest elektronicznie, a kolejne <i>wyskania </i>nachodzą na siebie przeradzając się w krzyki przerażenia, bądź też jęki rozkoszy.<br />
<br />
<i>Spevami </i>zarządza czas i pamięć, wspomnienie poza wypowiedzianym, doświadczenie ponad opisanym, ale także jak to przyśpiewkom w tradycyjnym, wiejskim sensie - przygodności, próbie uchwycenia chwili, wyróżnienia się błyskotliwym spostrzeżeniem, bądź pokrętnym poczuciem humoru. Tak lubię myśleć o tym ciepłym w istocie, albumie. Czas naznacza swoją dosadnością miniatury </span><span class="tracklist_track_title"><i>Pontón </i>oraz <i>Vtlak. </i>Lubię sobie myśleć, że </span><i>Pontón,</i> ten kolaż dźwięków mikroindustrialnych powstał w całości z udziałem mikrofonów kontaktowych, które rozszerzają słyszenie do bezpośrednio drgających obiektów, bez udziału powietrza. W tym kontekście napompowany ponton staje się minorym bębnem sunącym po czarnej wodzie, a tykanie zegara wzmaga niecierpliwość w niespiesznej podróży, podobnie jak w intymnych field recordingach <a href="https://soundcloud.com/holotna/a-row-among-seabirds-1252018-makholma-bay">Jana Eerali</a>. <i>Vtlak </i>to dźwięk wody nagranej przy pomocy hydrofonu, który sprawia, że fala wody, brzmi inaczej niż ta sama fala wybrzmiewająca w powietrzu, a upływająca woda jest naturalnym miernikiem, a zarazem szalenie oklepaną metaforą upływającego czasu.<br />
<span class="tracklist_track_title">
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2295437796/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://zvukolom.bandcamp.com/album/spevy">Spevy by Jonáš Gruska</a></iframe><br />
<br />
<b>Jonáš Gruska<br />
<i>Spevy<br />
LOM - LOM13<br />
14 września 2017 roku</i></b></span></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-89575962423161076472018-10-01T14:31:00.001+02:002018-10-01T14:36:29.449+02:00MUZYKA DO LEŻENIA SOBIE - Zaumne, "Emo Dub"/Józef, Zofia, "Chłodna Pasywna Głowa"<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4rrYwTjOE5_mD9LvajOi3VgVil2xc55ZQICxf5Sqilz_jhWDDRMxc7xnSHSYjCL39sGbI4VEShKvOFyOgnOlW780Bl7jTEKsgCHk5nTQScD2Rk_gf_T9bdzpotq3tCOXTID-ijRgTx2wS/s1600/t%25C5%2582o.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1280" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4rrYwTjOE5_mD9LvajOi3VgVil2xc55ZQICxf5Sqilz_jhWDDRMxc7xnSHSYjCL39sGbI4VEShKvOFyOgnOlW780Bl7jTEKsgCHk5nTQScD2Rk_gf_T9bdzpotq3tCOXTID-ijRgTx2wS/s640/t%25C5%2582o.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Józef, Zofia, "Chłodna, Pasywna Głowa"/Zaumne, "Emo Dub"</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Tego roku nie słuchałem wiele muzyki, za to z przyjemnością wracałem do płyt, które mnie ukształtowały, które znam na wylot, których nigdy nie pozbędę się z pamięci - dziś zaś będę pisał o płytach, które dołączyły do tego grona i są już nierozłącznie częścią mnie. Niewykluczone, że nie są to najlepsze płyty wszech czasów, ale są to płyty moje. W końcu odpuściłem reżim słuchania jak największej ilości nagrań - przemysłowe słuchanie nie jest słuchaniem ani mądrym, ani głębokim. Nie jestem osobą, która swoje dobro, jakim jest uważne nasłuchiwanie poświęca na rzecz jak największej ilości notek, jak największej ilości recenzji.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Nasłuchiwanie" - słowo to nie padło tu bez powodu, bo musicie wiedzieć, że więcej od nagrań muzycznych uwagi poświęciłem na dźwiękowe artefakty przechowywane czasem w postaci nagrań terenowych, czasem po prostu w pamięci. Pamiętam swój dom rodzinny - śpiewający kaloryferami, w których przelewała się woda, gdy tylko temperatura na piecu węglowym osiągała 35 stopni, dom który jęczał, gdy krokwie wyginały liczne wiatry. Pamiętam harfy eolskie, w które przy zachodnim wietrze przeradzały się metalowe barierki balkonu domu sąsiada. I wiele innych, bo pamięć okazała się dla mnie w tym roku najlepszą formą przetrwalnikową muzyki. Kolejne zniekształcenia pamięci też są cenne - boć nobilitacja dźwięku zniekształconego to taka postępowa rzecz.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Lecz nie tylko to - również wyobraźnia okazała się doskonałym narzędziem słuchania dźwięków niewydalonych. Żałuję krytyki muzycznej (szczególnie bloga Bartka Nowickiego 1uchem/1okiem), bo istnieje w formie szczątkowej - że nie mogę już przeczytać pełnej domysłów i wolnej myśli recenzji, która poprzedzałaby odsłuch płyt. Żałuję także, gdy nie mogę przeczytać zbyt wielu tekstów o muzyce bez następnego słuchania muzyki, po to by dać się ponieść wyobrażaniu sobie dźwięków.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Powiadam czasem - nasłuchiwanie to sztuka rozczarowań. To parafraza z mętnie pamiętanego cytatu z "Diuny" Herberta, gdzie było coś o tym, że życie to sztuka rozczarowań. Czasem wybierając miejsce nasłuchiwania i tworząc sobie aprioryczny cel oraz podejmując wysiłek i czas włożony w wychwytywanie artefaktów może okazać się niewiele szczególnego. Brak iluminacji, euforii - powolne przechodzenie nad aktem słyszenia do rutyny słuchania - socjologia dnia codziennego, dzień codzienny pojedynczych ludzi. O, to krokwie trzeszczą - zbiera się halny.<br />
<br />
<br />
<iframe allow="autoplay" frameborder="no" height="166" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/506059248&color=%23ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&show_teaser=true" width="100%"></iframe><br />
<br /></div>
Oddać w pokorze swoje lęki czystemu i wypowiedzianemu wprost przewodnictwu to akt heroizmu - tak mógłby powtórzyć nie tylko ideał powszechnego, współczesnego neopurytanizmu, lecz każdy kto choć trochę poczuwa się zmęczony. Irytuje pierwsze spotkanie z psychoterapeutą, który wie więcej o tobie, mimo, że nie jest tobą; po czym okazuje się, że zna cię tylko tyle ile trwa sesja, a on tylko wydobywa dla ciebie ciebie z tobie. Stawia przed tobą figurę i mówi "to ty".<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Dziś zatem po-oczekujmy płaskich i czystych rzeczy, jak opłatek - samookreślających się, nieco małowymiarowych. Przyjmijmy, że transgresja straciła swoją twórczą moc. Liczy się tylko wiara dziecka przystępującego do pierwszej komunii, nadzieja słuchacza mowy motywacyjnej, że może być lepiej i że świat jest w zasięgu ręki. Że istnieją dźwięki obiektywnie relaksacyjne, zaprojektowane od słuchania dobrego, głębokiego i [<i>właśnie myśl w tym momencie przerywa się, gdy córka siedząca na kocu bawiąca się lalkami Barbie </i><i><i>mamrocząc </i> wypowiada dialogi miedzy bohaterkami; nagle skrzydlata wróżka Barbie unosi dwie bezskrzydłe księżniczki oraz Kena w niebo ramionami małej</i>] powierzchownego zarazem. Wiesz tak jakbyś miał "Gnosiennes" Erika Satie, "Untrue" Buriala, cokolwiek W. Basinskiego albo "Luxury Problems" Andiego Stotta. Że istnieje muzyka ostentacyjnie celebrująca przeciętność - <a href="https://www.youtube.com/watch?v=4rHQsK4IKDU">tak jak w tym świetnym dialogu z dosyć średniego filmu</a>. Powinno się raczej stawać w tej sytuacji po stronie Elastyny, wszak większości z nas pozostaje li tylko radość w byciu przeciętnymi, a jedyny pomnik jaki większość z nas otrzyma to bedzie ten na naszej mogile. Świadomość tego sprawia, że..</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Ale to wcale nie była obelga, że "Emo Dub" od Zaumne to płyta przeciętna, bo to nie jest płyta przeciętna, choć ulepiona z doskonale przecioranych tropów. Począwszy od tytułu wywołującego wielość sprzecznych sobie iluzji - "emo", lecz nie ta odmiana hardcore'u, ale popowy mariaż prezentowany w Bravo. Nie widziałem nigdy tej kontrkultury w działaniu, byłem za to świadkiem jak komercyjnie zawłaszczone estetyki buntu były wdrażane przez dzieciaki na prowincji, ale tylko te które posiadały odpowiedni kapitał kulturowy, w miarę mało opresywnych rodziców oraz pewność siebie wspieraną przez hajs starych (ćwiekowane paski dużo kosztowały, była podaż, był popyt). Innymi słowy na smutek musiało cię być stać. Dub z kolei to pogłos i delay, a pogłosy i delaye to spowolnienie, reminiscencja wybrzmiałego dźwięku, (czasem) klej dla kiepskiej melodii, lep na spowolnione myślenie. A jak dub to i reggae, pamiętam bardzo dobrze i punkowców i regowców, nie różnili się zbytnio, chodzili na te same imprezy, używali tych samych używek, słuchali tej samej muzyki i byli zazwyczaj diablo sfrustrowani - powody frustracji były te same. Mówię o wspomnieniach, bo "Emo Dub" jest hautologiczne przynajmniej na dwóch poziomach - wspomnianych skojarzeniach semantycznych, jak również przez materię muzyczną, która przypomina mi moje ulubione rojenia, w trakcie grzebania się w najtisowych albumach z serii "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=E9hpoqj808g&t=1s">Soundscapes</a>" z traxowym techno ambientem. Zaumne jednak, jako że mimo wszystko jest ponowoczesny, późnokapitalistyczny i wystrzega się <a href="https://www.youtube.com/watch?v=_sCRcfYRslg">fałszywych w istocie wpływów world music</a>. Jeśli jego muzyka jest New Age'owa to jest to New Age do cna agnostyczny i gorzki w rozczarowaniu - muzyka stuporu dorastania, obniżania oczekiwań, tłumionych emocji. Za maską beatu skrywają się, a wręcz go czasem zastępują zapętlone, wypowiadane frazy - ułomki ASMR-owych monologów, zerwanych komunikatów bez odbiorców, jak w "Trudno być bogiem" w ekranizacji Aleksiega Germana, gdzie zadaniem widza jest zbieranie rozstrzaskanych wymian kulawych myśli, by samodzielnie próbować ułożyć z tych odpadów świat. "Emo Dub" wybrzmiewa głuchym i ciemnym biurowcem, w którym młoda dziewczyna zamiata podłogi mając na słuchawkach teutońskie techno, które mikroskopijnymi wibracjami rozbrzmiewa sterylnymi korytarzami, by w końcu zamilknąć w odgłosie brzęczących jarzeniówek. <br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=604608207/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=25845441/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://czaszka.bandcamp.com/album/emo-dub">Emo dub by Zaumne</a></iframe><br />
<br />
"Emo Dub" jest zarówno lo-fi jak i zupełnie aseksualne - zupełnie tak samo, jak jeden z bardziej wzruszających albumów z nieoczywistym ambientem jakiego obsesyjnie słuchałem w ubiegłym roku. Zacznijmy od rzeczy najprostszych, choć dalej o wiele trudniej i tak nie będzie. Minimalistyczny jest anturaż albumu Józefa i Zofii "Chłodna, Pasywna Głowa" - okładka, opis, logotyp wytwórni Józefa i Zofii Ciche Nagrania, która do tej pory wydała zaledwie tą jedną płytę, sama nazwa wytwórni oraz jej hasło (<i>ciszej, wolniej, mniej</i>), imiona jakimi przedstawiają się autorzy płyty, bez ukrywania się za wymyślnymi monikerami (<i>Józef i Zofia? Znam, nasze dzieci chodzą do jednego przedszkola, z tego co wiem, nie jedzą mięsa, ale to bardzo mili ludzie, miastowi trochę, ale mili</i>). Zawiera się w tym prostota wymarzonego domu, ambientu zbliżonego do ciała i kości - brumienie wzmacniacza, dużo pracy na feedbacku (jak w "Podwodnych gitarach"), szumy zapewne jakiegoś prostego monofinicznego syntezatora, być może jakieś nagrania terenowe (miniatura "Morze") a przede wszystkim skity, którymi zaczynają się i kończą utwory - wymiany bezkształtnych słów, śmiechów, komentarzy. Z tembrów tych głosów wyłania się ciepło, które równoważy melancholię oddziałującą najmocniej w "Oriente 301116". Tak by grało Sunn O))), gdyby nie korzystali ze ściany wzmacniaczy i agresywnych przesterów - relaksacyjny wymiar porównywanych muzyk pozostaje na podobnym poziomie. "Chłodna, Pasywna Głowa" przywraca u mnie nadzieję w twórczą moc tego, co czasem nazywamy post rockiem (obok prac gitarowych Łukasza Ciszaka), a przede wszystkim jest odtrutką na obły, muzakowy, świetnie wyprodukowany ambient niemający wiele wspólnego z empatycznym przeżywaniem leżenia sobie ot tak, domu, gdzie jest ciepło i ląduje się miękko.<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=4213231542/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://cichenagrania.bandcamp.com/album/ch-odna-pasywna-g-owa-cn01">Chłodna Pasywna Głowa [CN01] by Józef, Zofia</a></iframe><br />
<br />
Osią albumu "Emo Dub" jest znany dużo wcześniej jako singiel utwór "MFW Tired" znany także jako "<span class="">\(´O`)/" . Pierwotnie zamieszczony na soundcloudzie jest mariażem dark ambientu robionego w podobie do Croatian Amor, Sama Kidela (szczególnie do nagrań z <a href="https://www.youtube.com/watch?v=k4Is8J-nx2M">"Disruptive Muzak" czy </a>Gazawatu - ten ostatni nader chętnie wykorzystuje szorskie repetycje, dźwięki znalezione oraz słowo mówione do tworzenia sugestywnych dźwiękowych obrazów. </span><span class="">"<span class="">\(´O`)/" bardzo słusznie doczekało się osobnego wydania w labelu Magia wraz z remiksami i jest to również jedno z moich ulubionych wydawnictw singlowych. Utwór ten, podobnie zresztą jak projekt Zaumne i całe "Emo Dub" brzmi niczym pokoleniowy manifest z bazą wręcz polityczną. Z manifestu tego wybrzmiewa niechęć absurdu codziennych zajęć, bezsensu etatowej pracy. Podzielam gorycz idącą z tej muzyczki, recenzję kończę między wpisaniem sobie w excelowską tabelkę jakichś rzeczy, a wzięciem połowy Sedamu 3.<br />
<br />
</span></span></div>
<i> </i><br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3434443063/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2234650492/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://magiamafia.bandcamp.com/album/-">\(´O`)/ by Micromelancolié</a></iframe>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-59078408565891645662018-08-22T15:48:00.003+02:002018-08-22T15:48:38.970+02:00Kultura Staroci Info<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/rfoUQp4Kpa0/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/rfoUQp4Kpa0?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />Zanim wrócę na bloga z tradycyjną aktywnością jaką jest zamieszczanie tekstów pozwolę sobie zaanonsować rzecz, która być choć trochę przekona was, że Kultura Staroci jeszcze dycha. W duchu staroświeckiego blogowania muzycznego, które bardzo często polegało na uploadowaniu plików założyłem kanał na youtubie, gdzie zamieszczam nagrania ze swojej kolekcji. Naturalnie staram się nie zamieszczać nagrań, które już ktoś raz opublikował. Staram się wybierać ciekawą selekcję rzeczy z obrzeży - dziwnych, ciekawych i inspirujących.<br /><br />Pierwszym albumem jest kaseta "Antystres". Jest to kaseta przeznaczona dla ćwiczących jogę. Za opracowanie muzyczne kasety odpowiadają gwiazdy el-muzyki: Krzysztof Duda, Władysław Komendarek, Wojciech Jagielski oraz Mikołaj Hertel. <br /><br />Polecam kanał, co tydzień będę starał się wrzucać coś nowego.<br /><br />Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-82323172091918832552018-07-02T14:56:00.001+02:002018-07-09T14:15:00.910+02:00SZTUKĄ JEST ZINTERPRETOWAĆ- "Nagrania terenowe" Filipa Szałaska<br />
<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Ml8ozcjbLszRL265_F4bd3GRoORVnbVHyeD-B4295EtJA9hebnc2NNf96lGdsRVaUEJ3ZXVREx17XUWwwsfzoDr8OqMZvQPz83a0p-Vyz7JQLmZ9AnLmJSkOp1AblQw_fHLrnNnSiE2q/s1600/Bez+nazwy.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: black;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Ml8ozcjbLszRL265_F4bd3GRoORVnbVHyeD-B4295EtJA9hebnc2NNf96lGdsRVaUEJ3ZXVREx17XUWwwsfzoDr8OqMZvQPz83a0p-Vyz7JQLmZ9AnLmJSkOp1AblQw_fHLrnNnSiE2q/s640/Bez+nazwy.png" width="640" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Koniec antropocenu</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<i><br /><br />- Prawicowy, naiwny, poczciwy gość, ale w zasadzie idiota popełnił fatalny błąd [...] nawet nie błąd, lecz uprzejmość: mianowicie jak zwykle, jak możesz sobie wyobrazić, mówiłem całkiem dużo, zbyt dużo i wtedy ten gość chciał mnie upomnieć po przyjacielsku i zwrócił się do mnie tymi słowami:<br />"pomimo, że bardzo lubię Żiżka, z pewnością ma najwyższe IQ spośród wszystkich nas, jestem tego pewien, ale mówił dzisiaj tyle co połowa tego stołu..."</i><br />
<div style="text-align: right;">
<span style="color: black;"><a href="https://www.cda.pl/video/126065748">film dokumentalny "Zizek!</a>" 2005</span></div>
<br /><i>Where images take us apart sounds can bring us together</i>.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
Daniel Kordík</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
Ex ante pragnę wystrzec się wykładni tej książki opierając się na roli Filipa Szałaska jako krytyka kultury i autora niniejszej książki, ignorując wręcz jego istnienie. Autorstwo nagrań terenowych, już tych bez cudzysłowu było często pomijane przez wydawcę, wiele świetnych nagrań terenowych figuruje w powszechnych spisach z adnotacją <i>no artist </i>jak w przypadku tak ikonicznych dzieł jak bestseller <i>Songs of Humpback Whale </i>(1970), które na discogsie jako autora mają wpisanego... humbaka właśnie, choć nagranie sporządził Roger Payne. Rejestrujący (<i>recordist) </i>był w tym przypadku uznawany za technika, przedłużenie urządzeń rejestrujących, ośrodek sprężysty stojących między źródłem dźwięku, a odbiorcą, pozbawionym ego i właściwości badaczem. Mojej osobistej perspektywy praktyki sporządzania oraz wydawania nagrań również w niniejszej recenzji nie znajdziecie. Dziś wiemy, że autorstwa humbaka nie traktuje się li tylko w kategorii żartu; kultura tych zwierząt obejmuje bardzo bogaty repertuar pieśni okolicznościowych, systemów muzycznych oraz sezonowych mód na określone melodie.<br />
<br />
Wybaczcie zatem, że zaczynam <i>ad personam</i>, lecz robię to po to, aby przez dalszą część wywodu nie zrobić tego ani razu bez wyraźnej potrzeby. Filip Szałasek nie wszystkim się podoba, najpewniej dlatego, że, co wykazał w poprzedniej książce wydanej w Wydawnictwie w Podwórku pod tytułem "Jak pisać o muzyce" bardzo mu zależy na włączeniu krytyki muzycznej do rzeczowej i fachowej krytyki kultury w ogóle, aby wyjść z pisaniem o muzyce z recenzenckiego stuporu polegającego na bylejakości, powtarzalności, name checkingu i jałowym wymienianiu paraleli muzyki odnoszącej się do innej muzyki, a nie na przykład do innych dziedzin życia - jak zresztą czytam w "Nagraniach terenowych" <i>muzyka zostaje wywyższona tak bardzo, że można zapomnieć o konstruktywnym porównaniu ją z czymkolwiek </i>(str. 199). Co nietrudno odgadnąć ludzie recenzujący "Jak pisać o muzyce" zazwyczaj nie podzielili tego poglądu uznając Szałaska za snoba. Czytając bloga fight!suzan, po tym gdy sam otrząsnąłem się ze "środowiskowego" ostracyzmu, wyrażonego przede wszystkim w łatwo przyjętej przeze mnie kpinie, która jest jedynym żywym uczuciem będącym w stanie konsolidować "środowisko" piszących o muzyce w Polsce (patrz: cykliczne guldoburze) uznałem Szałaska za mistrza w zakresie niekontrolowanych wybuchów dygresji (które czasem burzą flow) oraz dramaturga stosującego bardzo zapamiętywalne twisty (patrz m.in.: recenzja "Girl Nothing" Złotej Jesieni). Przyznaję, już bez wstydu, że zostałem jego fanem.<br />
<br />
Za cytatem z początku zaś - Szałasek jest na mnie, a także na wielu [<i>prawicowych, naiwnych poczciwych <b>gości</b></i>, którzy ciągle niestety stanowimy rdzeń nieistniejącej przecież krytyki muzycznej; a skąd wiem jaka jest polska krytyka muzyczna? nie wiem, wyrażanie kategorycznych zdanio-opinii nabyłem czytając dwie książki Szałaska], którzy sobie piszą o nagraniach muzycznych, zbyt mądry (antyinteligencki, ludowy gniew przemawia w tym "zbyt mądry", nieprawdaż?) i zbyt zaangażowany w <i>quality content</i>. A przynajmniej był - na przykład gdy napisał sławetny rant na Noise Magazine (efekciarki, prosty, lecz bardzo potrzebny). I ta niby laudacja nie jest laudacją na niby, zapewniam, że nie powoduje mną przekąs, a respekt. Osobowość autora wyrażona w autorstwie książki po ludzku, po zwierzęcu paraliżuje mnie, roztacza nade mną umysłową przewagę, a zatem - władzę. Dlatego też osobowość autora (wyobrażoną/prawdziwą - to przecież tak nieistotne) odrzucam, by przestać się bać.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
A może strach ma wielkie tylko oczy, a w perspektywie "Nagrań terenowych" - uszy? Wszak główną tezą "Nagrań..." jest zdanie, że przenosimy praktykę doświadczania rzeczywistości z wizji na fonię - w tym celu skonstruowano pojęcie audiolatrii. Centralnym pojęciem książki jest zaś "postprawda". A to wszystko w świetle przekonania, że słuszna jest petryfikacja antagonizmu między zmysłami odpowiadającymi za doświadczenie zmysłowe, a oko i ucho są genetycznie zaprogramowane na zwalczanie siebie nawzajem w tańcu choroby autoimmunolgicznej, która zdaje się mieć przede wszystkim podłoże cywilizacyjne. Ślepe, lecz choćby najbardziej rozwinięte i czułe ucho jest nadal upośledzone - lecz dobrze to, bo jest alegorią ponowoczesnego świata, gdzie nie ma kierunków i wektorów, a nagrany dźwięk, oderwany od swego źródła stwarza jedną z największych rozkoszy jak i zagrożeń zarazem - możliwość twórczej nadinterpretacji. Nagrania terenowe nie odzwierciedlają rzeczywistości, lecz tworzą hiperrzeczywistość, a bezpośrednie doświadczenie oddaliło się w spektakl etc. W istocie "Nagrania terenowe" są pracą afirmatywną względem twórczego nasłuchiwania, co wobec twórczej siły krytyki przeradzającej się w literacką fikcję i szwindel (sic!); i jako taka może być uznana za wielkie rozczarowanie - gdy słuchanie, będące istotą field recordingu, jest sprawą drugorzędną wobec literackiego opisu przeżyć ze słuchania.<br />
<br />
Lecz rozczarowanie po prostu musiało być losem pierwszej polskiej książki o nagraniach terenowych, niezależnie od tego czy została by napisana z dziadkowską manierą historyzmu od pierwszych wzmianek o marzeniach starożytnych o rejestracji dźwięku przez wynalazki Edisona, po nagrania terenowe jako sposób na wywoływanie wstrząsów politycznych w ramach tzw. afer podsłuchowych (te rzeczy zresztą są wzmiankowane w książce). Na taką wyobrażoną książkę, będącą bedekerem po przypisach, zbiorem opracowań znajomych choć rozproszonych wcześniej tekstów, przekrojem rdzenia tradycji i wzmianek obrzeży i tłumaczeń lepszej, zagranicznej literatury, za podręcznik i elementarz spadłyby gromy, że nuda i sztampa, lecz byłaby to sztampa zgodna z oczekiwaniami; pozycja cokolwiek nieikoniczna, lecz formalnie wypełniającą lukę w krajowej humanistyce; byleby było, byle się działo cokolwiek, byleby wykładowca mógł zapewnić dzieciaczkom na kulturoznawstwie lekturę na fakultecie, poza antologią "Kultura dźwięku". Być może w świetle tej świadomości te konkretne "Nagrania terenowe" poszły wbrew oczekiwaniom, idąc za krytyką kultury wyrażanej przez Waltera Patera, by <i>emancypować przeżycie jako instrument poznania</i> (str. 202), i zarazem rozczarowując podwójnie - nie będąc tym czym jest i zarazem będąc taką książką jaką jest.<br />
<br />
<i>"Przed orkanem" cenię jako porażkę, która rozwiewa iluzję tryumfalnego dotarcia do jakiejś "prawdy", "esencji" - </i>to słowa o albumie Marcina Dymitera, lecz równie dobrze mogłoby to być motto "Nagrań terenowych". Bo co zajmuje field recorderów lub ludzi, którzy interesują się tematem? O czym się rozmawia na subredditach /fieldrecordings lub /naturerecordings? Jaki jest typ czysty postrzegania dziedziny i jej specjalistów? Jakie jest ich potoczne rozumienie, stereotypowe postrzeganie? Nie zamierzam odpowiadać na te pytania, bo zapewne sami sobie już na nie odpowiedzieliście - coś tam o sprzęcie (hardwarze i softwarze), o najlepszych warunkach, ciekawych miejscach. "Nagrań terenowych" nie interesują muzaki. wprost kpiąc sobie z fałszu eleganckiego fieldowego <i>easy listening</i>, który będąc sfabrykowanym utworem/produktem/środkiem produkcji pozbawionym dźwięków ludzkiej obecności może usypiać czujność wobec zagrożeń antropocenu, w którym w rzeczywistości nie ma ani białych plam, ani jednego miejsca, gdzie ludzka działalność nie jest słuchowo doświadczana. Pomija się nawet wartość dokumentalną i reportażową nagrań, które przez wielość stopni zapośredniczenia, po finalnej (nad)interpretacji również projektują jakiś spektakl. O urządzeniach (wirtualnych oraz sprzęcie nagrywającym) nie pisze się tu wiele - z niezdrową, fascynacją nowinek technologicznych ostatnie strony, w nawiązaniu do rozmowy z Marcinem Dymiterem wymieniają aplikacje, które pozwalają na samodzielne tworzenie i formatowanie <i>supersoundscape'ów </i>z dostępnych baz sampli<i> </i>na indywidualne potrzeby <i>headspace'u </i>zamkniętego przed pospolitym, dźwiękowo zanieczyszczonym środowiskiem miejskim. <br />
<br />
Jeśli książka poświęca już uwagę urządzeniom nagrywającym jest to uwaga szczątkowa, przy okazji tematyki książki, bo to, jak już powiedziałem to nie poradnik. Lecz gdy już się okazja nadarza stanowi ona potencjalną alegorię - pozwólcie zatem, że do takiej pierdoły się przyczepię, wszak antropologia codzienności, co podkreśla ta książka, dominuje w obecnej humanistyce. W pierwszej części książki wspomina się o nagraniach Francisco Lopeza wiatru w Patagonii. W tym fragmencie oraz paru innych pojawia się wzmianka o drobinie materii uderzającej w <b>sitko </b>mikrofonu. Jest to rzecz jasna wyobrażenie, bo żadna materia (ani owad, ani ziarno piasku) nie mogło bezpośrednio dotknąć profesjonalnie przygotowanego mikrofonu, który, aby nagranie nie było przesterowane i bardziej zniekształcone, nie mogło pozostać nagie. Mikrofon nie jest wystarczający do technicznie poprawnych nagrań. Musi być odizolowany od ośrodka sprężystego (powietrza) - umiejscowiony na odpowiednim statywie lub uchwycie, które tłumią drgania, włożony do osłony typu dead cat albo blimp, które zapobiegają powstawaniu zakłóceń przy wietrznej aurze, która w przeciwnym razie zrobiłaby z nagrania nienawistny harsh noise wall. Izolacja jest gwarancją przybliżonego i uprawdopodobnionego doświadczenia gwarantowanego przez nieuzbrojone ucho. Ucho "Nagrań terenowych" jest uzbrojone, otoczone kokonem nieprzepuszczalności niechcianych głosów aż nadto - a są to głosy rozsądku, które, dzięki Bogu, pojawiają się najczęściej w wywiadach, które oprócz esejów, stanowią bardzo ważną część książki.<br />
<br />
Czy poprzedni ustęp był potrzebny? Być może nie lub tak samo, jak esej z książki poświęcony związkom field recordingu i pornografii, tak samo jak wspomnienie o rzeczy wątpliwej z punktu widzenia nagrań terenowych, jakim są urządzenia-generatory białego szumu, nazywane tu szumisiami, służące poprawie koncentracji, wyciszeniu i medytacji, będące absolutnie asemantycznymi odpowiednikami field recordingowych muzaków wzmagających potrzeby konsumpcyjne i siły produkcyjne. Aż zaskakujące, że w tak szerokim potraktowaniu tematu i w wycieczkach poza rubieże sprawy zasadniczej, nie pomyślano w "Nagraniach..." by połączyć sprawy fieldów i porno, tylko opisywać równoległe paralele. Dziedziną sztuki i łącznikiem między porno a fieldami jest ASMR. Powiem szczerze, że w trakcie opisów gęstych często oczekiwałem określonych wątków w obawie, że nie zostaną one poruszone, lecz w końcu otrzymywałem te rzeczy; ASMRu niestety nie doczekałem. A przecież to jest dźwiękowo-wizualna (systematyka jest nie bez znaczenia) reprezentacja tego, czego nie zapewnią ani chętne mamuśki z mojej okolicy, ani rojenia na temat środowiska akustycznego projektowanego tak, aby każdy sygnał mógł wybrzmieć i aby masa krytyczna nie przerodziła się w niezdrowy szum - imitację uczucia, troski, intymności, cierpliwości. Często nagrania te to typowe POW, w którego centrum jest nagi mikrofon pojemnościowy - bez osłonki, bez popfiltra, nieselektywnie zbierający spółgłoski zwarto-wybuchowe oraz najmniejsze ruchy powietrza, lecz pozornie nic ponadto. Jednak nagrania gwiazd ASMR, takich jak Taylor Darling z kanału ASMR Darling, nie są wcale aż tak sterylne akustycznie i wygłuszone przed dźwiękową ingerencją z outdooru, na co wskazywałaby zarówno wielkość i popularność kanału oraz wskazania gatunkowe. Gdy słuchamy nagrania <a href="https://www.youtube.com/watch?v=zltEvQK03Hs&t=138s">"<span style="background-color: white; font-family: inherit;">ASMR Relaxing Head Massage ♥ Face and Scalp Massage"</span></a> to nawet bez dodania kompresji w momentach, gdy artystka nie sączy w moją stronę udawanej troski, słychać gruchanie gołębi za oknem i delikatny ruch uliczny. Być może dźwięki otoczenia, zdecydowanie produkt uboczny, efekt niedbałości, stojący na granicy słyszalności, dodaje dźwiękowemu peep show wiarygodności. Śliczna dziewczyna o łagodnym głosie to czysty, kontrolowalny produkt, a ledwo słyszalny soundscape, jako ten, który samodzielnie można uznać za <b>prawdziwy </b>jest zmienną pozwalającą wczuć się lepiej w <i>role-play..</i><br />
<i> </i> <br />
Powyższy opis powstał zarówno w ślad jak i w kontrze do metod opisu z "Nagrań terenowych", które testuje pojęcie zawarte w tytule książki sprowadzając je do absurdu, w której każda aktywność polegająca na przetwarzaniu dźwięku jest nagraniem polowym. Testuje pojęcie, lecz go nie wyjaśnia; przedstawia tezy, lecz z trudem je falsyfikuje W jednym miejscu mówi się, że terenem jest studio nagraniowe - zatem nagranie studyjne także staje się nagraniem terenowym (str. 44). Na szczęście wątek ten porzuca się czym prędzej, jakby w poczuciu bezcelowości. Bardzo często za to nagrania terenowe utożsamione są z opisem doświadczenia dźwiękowego. Innymi słowy urządzeniem rejestrującym jest pamięć. W tej perspektywie nagrania terenowe istnieją niezależnie od rozwoju technologii. Szlag trafia rewolucję technologiczną polegającą na możliwości mechanicznej i elektronicznej rejestracji dźwięku, skoro to samo przez wieki robiła mądra głowa, która była na tyle zamożna, by nauczyć się spisywać swoje doświadczenia i mieć na to czas.<br />
Wracamy zatem do tezy postawionej na samym początku - jest to książka o twórczej sile krytyki kultury dźwięku. Z największą siłą objawia się ona w wywiadzie z Marcinem Barskim (wydawca AudioTong, Mathka, kurator w Instytut Pejzażu Dźwiękowego), gdzie rozmówcy perorują o szczególnej kasecie, której posiadaczem został Barski. Opisana tytułem "Sen Wandzi w Wiedniu" jest nagraniem pochrapywania śpiącej osoby. Doprawdy jest to najbardziej fascynująca rozmowa w całym zbiorze - być może dlatego, że rozmówcy czują bluesa w stosunku do swoich rejestrów intelektualnych - obaj doceniają rolę konfabulacji, projekcji i nadinterpretacji w poznaniu, doświadczaniu oraz przeżywaniu. Taśma z nagraniem śpiącej osoby nie jestem niczym nowym - z krajowego poletka przypominam sobie kasetę <a href="https://super-label.bandcamp.com/album/ostatnia-i-pierwsza-osoba-musi-mie-psa">"Ostatnia i pierwsza osoba musi mieć psa"</a> Małgorzaty Goliszewskiej, czy też artykuł z sprzed paru lat z Dużego Formatu o field recordingu, gdzie Bogu ducha winnego Sergeja Hanolainena, twórcę z kręgów noise/industrial/musique concrete (znanego głównie jako MAAAA) ukazano jako <i>creepa</i>, gdy ten przyznał, że nagrywa swoją śpiącą żonę. Jednak wielowątkowa rozmowa dotyczy nie tyle samego nagrania, lecz opisu, który przedstawia Szałaskowi Barski. W pewnym momencie Barski zaskakuje interlokutora - <i>tak naprawdę przecież nie wiesz, czy "Sen Wandzi" w ogóle istnieje, czy nie zmyśliłem go sobie jako atrakcyjnej dykteryjki</i>. Po czym dodaje, a również potwierdza początkową tezę "Nagrań terenowych", że ludzie robią fieldy, bo chcą generować artefakty, które uruchomią jak najszersze możliwości interpretacji. To również z tego miejsca rozmowy pochodzi fragment tytułu mojego tekstu. Barski stwierdza, że <i>nie sztuką jest więc nagrać, sztuką jest zinterpretować </i>(str.55-57).<br />
<br />
Nie wiemy i nie dowiemy się do końca, czy istnieje Wandzia pochrapująca w Wiedniu. Pewni możemy być jednak, że nie istnieje nikt taki jak Daria Majewska, która jest kolejną przesłuchiwaną osobą w jednym z rozdziałów "Nagrań terenowych". Cringowy biogram mogłaby napisać sama Dominika Dymińska (Majewska to kociara, zawodowo zajmuje się nagrywaniem demontracji, mieszka w Ankarze, czasem w Polsce, uczyła się u Eugeniusza Rudnika). Zatem cały rozdział jest literacką fikcją o field recordingach z demonstracji oraz opowieścią nagraniu sytuacji zagrożenia gwałtem, które zaistniało li tylko w wyobraźni. Mam nieodparte uczucie, że fikcyjna Daria pojawiła się tutaj, by wyrównać parytet płci wśród przepytywanych osób zajmujących się field recordingiem - lecz naturalnie nie wyrażę takiej opinii głośno, bo byłaby to niepotrzebna złośliwość. Przeciwskuteczny wydaje się być dwugłos, w którym opowiadana jest traumatyczna sytuacja zagrożenia przemocą i gwałtem i przypadkowe nagranie całego zajścia. Daria, postać literacka, zakamuflowana jest pomiędzy istniejącymi, wielowymiarowymi, a przede wszystkim <b>prawdziwymi</b> ludźmi - Izabelą Dłużyk, Marcinem Barskim, Tomkiem Mirtem, Marcinem Dymitrem, a jej wymyślone doświadczenie, po demaskacji jawi się jako prawdziwa kpina z prawdziwych traum i dosyć niesmacznym i instrumentalnym traktowaniem systemowej i strukturalnej tragedii przemocy seksualnej. Nie usprawiedliwia tego nawet to, że "Nagrania terenowe" być może miały za cel przetestowanie czujności czytelnika, bądź "twórcze" rozwinięcie rewelacji na temat Wandzi w Wiedniu, a zatem powrót do field recordingu jako hiperrzeczywistości. <i>Post-truth</i> to może słowo konstytutywne dla książki, a także słowo roku według Słownika Oxfordzkiego; z kolei w Polsce młodzieżowym słowem roku pozostaje xD. Lecz daleko mi do śmiechu, bo będąc apriorycznie tak entuzjastycznie nastawiony do tej recenzji wchodzę w świat bezwzględnej folwarcznej władzy ograniczonej tylko przez wolę swojego zarządcy-ekonoma.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Bo nie inaczej jak arbitralnością należy nazwać surowość z jaką traktuje się nagrania Bolesława Wawrzyna, uznając możliwości spekulacji na temat <b>prawdziwości </b>jego<b> </b>nagrań za rzecz pejoratywną, podczas gdy w przypadku innych nagrań otwarte okna twórczej spekulacji są cnotą? Dlaczego w przypadku opisu przypadku Bolesława Wawrzyna wyziera jakaś niewypowiedziana trauma? Być może dlatego, że twórca projektu Bolesław Wawrzyn, Michał Turowski, posiada sporą umiejętność opowiadania historii i kreowania postaci bardziej wiarygodnych i fascynujących od Darii Majewskiej - niezależnie od tego, czy tworzy mroczne słuchowiska w duchu found footage (większosć nagrań Gazawat, z "Wampirem" na czele), krytyczne kolaże dźwiękowe (wstrząsające "<a href="https://bdta.bandcamp.com/album/rape-culture">Rape Culture</a>"), czy nagrania terenowe wydawane jako Bolesław Wawrzyn.<br />
<br />
Kto z nas nie zna tej sprawy sprawy - Bolesław Wawrzyn to alter ego Michała Turowskiego (Oficyna Biedota, B.D.T.A., Gazawat, Mazut i wiele innych). Michał wymyślił nie tylko moniker, ale także całą historię Bolesława - emerytowanego górnika, który fascynuje się nagrywaniem fieldów z terenów mordów i ludobójstwa z II wojny światowej. Michał wykreował Bolesława, po to, aby ukryć swoje autorstwo i w ten sposób skupić się na pracy - nagrywaniu, prezentowaniu, nagrań i wywoływaniu wrażeń. Okazało się, że historia Wawrzyna i jego pokrętnego hobby było na tyle wiarygodne, że stał się sezonową legendą, mającą swoją podstawę w skompromitowanej, poromantycznej, neokolonialnej chłopomanii, która kazały widzieć Wawrzyna jako jednego z wybitniejszych reprezentantów <i>outsider music</i>. Gdy Michał w końcu zrobił coming out, musiałoby być to dla niektórych szokiem, szczególnie tych, którzy hurraoptymistycznie dokonywali egzegezy nagrań terenowych przez pryzmat ich autorstwa. Oto śmieszek z Internetu robi poważne nagrania o bardzo poważnych rzeczach - więc i te nagrania są niepoważne, jego intencją było zaśmiać się wszystkim twarz, zakpić z ofiar i zakpić z naszej twórczej nadinterpretacji, która została obnażona jako <b>fałszywa. </b>Radykalna arbitralność idąca w niesprawiedliwość najwyraźniej widoczna jest w gdy porównamy recenzję prac Wawrzyna z recenzjami innych nagrań i tekstów im towarzyszącym, jak w przypadku jednej z mojej ulubionej części książki dotyczącej nagrań <a href="http://www.impulsivehabitat.com/releases/ihab101.htm" style="font-style: italic;">OlivElegy</a>. W "Nagraniach terenowych" poświęca się więcej energii na demaskowanie osobistej urazy względem Turowskiego/Wawrzyna jako błazna i jego twórczości jako błazeństwie, a mniej uwagi skupia się np. na relacji między pamięcią, a dźwiękiem. Nawet w kręgach niezalowych powstał remiks mema o Hitlerze i jego obrazkach, odnoszący się do histerii ludzi, którzy odkryli, że polubi twórczość Michała. I jest to zdecydowanie <i>relatable meme.</i><br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvm8Fq4kMdgUQeDz_L7Z-20_7zgiHnc9ZW87FI5LUCbrE8leSREQxlzStRzR_7AOKFlACs0nPP-XZH0hIBRgsjvSZS3pat4oDkaMb3XFYORB6JiQA-r2QKRXPcHIGwes3TH3LdtyqJ5q_L/s1600/MICHA%25C5%2581.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="554" data-original-width="1064" height="331" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvm8Fq4kMdgUQeDz_L7Z-20_7zgiHnc9ZW87FI5LUCbrE8leSREQxlzStRzR_7AOKFlACs0nPP-XZH0hIBRgsjvSZS3pat4oDkaMb3XFYORB6JiQA-r2QKRXPcHIGwes3TH3LdtyqJ5q_L/s640/MICHA%25C5%2581.jpg" width="640" /></span></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Remiks po lewej: kiedyś coś takiego zrobił Emil Macherzyński, u niego zobaczyłem to po raz pierwszy.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
W paru miejscach książka wspomina o doświadczaniu field recordingów tak jak tradycyjnych gier RPG, gdzie immersja zagwarantowana być musi przez szczere zaangażowanie, a zarówno nagrania polowe jak gry fabularne są ramą dla przygody (przy tym wątku zastrzygłem uszami, nie powiem, że nie), lecz pomija jeszcze jednego gwaranta dobrej zabawy - mistrza gry. "Nagrania terenowe" posiadają mistrza gry, wiadomo. Jest on na tyle apodyktyczny oraz wymagający (taki game master czasem być powinien), że nieprzepuszczalny na rzecz, która gra powinna zapewniać w pierwszej kolejności - <b>radość </b>interakcji i zachęcanie do kolegialnego i egalitarnego tworzenia świata gry. Interakcje-wywiady, a w zasadzie rozmowy-zaprogramowane na bycie sporami są ważną częścią "Nagrań terenowych". Oświeceniowy dyktator dopuszcza inne głosy tylko po to, aby pozostać dyktatorem z przymiotnikiem. Interlokutor nie chce przyjąć podejścia Izabeli Dłużyk, która nagrywa przede wszystkim dźwięki natury, specjalizuje się zaś odgłosach ptaków. Jej podejście do sprawy jest bardzo bliskie typowi wyobrażonemu artysty field recordingowego - ważne jest, by nagrać to co istotne (sorry za ten pleonazm) z punktu widzenia jakichś założeń, niezależnie od tego na jakim planie odbywają się dźwięki (czy jest to szeroki <i>soundscape</i>, pojedynczy trel jednego gatunku ptaka, czy detal, który odbywa się na niewyraźnym tle etc.), a następnie opisać źródło dźwięku by uzupełnić doświadczenie i zapewnić słuchaczowi wiedzę. Budzi to opór interlokutora - bo skoro do nagrania dodany jest obszerny booklet z koordynatami, gatunkami ptaków, godziną nagrania, polowymi notatkami i być może, okolicznościami i innym naddatkiem autora, to zawęża się perspektywa twórczej spekulacji dla krytyka. Dla Dłużyk samo nagranie bez rzeczowego opisu jest niepełne. Dla interlokutora zaś obszerny blurb, o ile nie przedstawia wartości literackiej, jest zamachem na autonomię odbiorcy. I zgoda - autorecenzowanie dzieł bywa żałosne i niedojrzałe, tak samo jak opór przed uzasadnionym ich objaśnianiem.<br />
<br />
Entograf Andrzej Bieńkowski, którego filozofia nagrania terenowych wprost wywodzi się z tradycji etnomuzykologii Johna Lomaxa, czy Roberta Gordona (honorowe wzmianki o nich znajdziemy w "Nagraniach...", lecz niewiele ponadto) powiadał, że zaczął jeździć na wieś z niepoprzedzonej refleksją ciekawości, a jego pracę napędzała wrażliwość - nie tylko na dźwięk, ale także na ludzki los i krzywdę wynikającą z procesów modernizacyjnych, które wyrzuciły wiejskich muzykantów poza utylitarną logikę. W tym wymiarze field recording wykracza daleko poza rozważania estetyczne idąc w stronę etycznego wymiaru tej sztuki. Bieńkowski przez gest nagrania i nasłuchiwania przywraca tych ludzi do ról społecznych, emancypuje ich od zapomnienia. Istotność tej konkretnej działalności field recordingowej etycznie jest wyższa i ważniejsza od nadinterpretacji rojeń o rzekomo istniejących nagraniach lub relacji doświadczeń dźwiękowych postaci z literackich fikcji. I być może dlatego etnomuzykologia jest w zasadzie nieobecna w książce, bo bardzo prędko zawstydza i demaskuje metodę krytyczną książki. "Nagrania terenowe" powtarzają w paru miejscach hasło emancypacja, ale znowu w zamkniętym obiegu filtrfraka idei chodzi tu o emancypacyjną siłę post-prawdy służącej tworzeniu nowych możliwości dla intelektualisty, który boi się przyznać, że jego odczuwanie i imponujące możliwości sporządzania gęstego hipertekstu mogą być koherentne z odczuwaniem organoleptycznym, opartym na zasadzie ekonomii myślenia. Deklarację o imperatywie nagrywania powtarza Marcin Dymiter opowiadając o nagraniu "Przed orkanem". Dymiter przygotowując się do nagrania, nagrywając i odsłuchując nagranie nie ma celu nagrania <b>czegoś</b>, a celem było samo pójście na pole, a przede wszystkim nasłuchiwanie wynikające pozarozumowego, nieracjonalnego przeczucia, że a nuż <b>coś </b>się wydarzy. W wyjaśnianiu "Przed orkanem" znowu więcej uwagi poświęca się opisowi nagraniu, niż samemu nagraniu. Puentą "Nagrań terenowych", który stanowi esencję wewnętrznego konfliktu agonistycznego, który przeżywam wracając do książki jest fragment rozmowy Szałaska i Dymitera:<br />
<br />
<i>FS: Najlepszy jest opis "Przed orkanem". Przeczytałem i dreszcz mnie przeszedł. Ta sytuacja, że dowiedziałeś co cię spotkało, dopiero po powrocie do domu.</i><br />
<i>MD: Ale to nie jest konwencja literacka, tylko takie są fakty (...)</i><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
***</div>
Nasłuchiwanie terenowe to nie tylko ćwiczenie cierpliwości w budowaniu wielostopniowych spekulacji. lecz także
ćwiczenie z rozczarowania, a zatem z pokory. W myśl tradycyjnej
ekologii akustycznej soundscape'y zazwyczaj są rozczarowaniem, bo ilość
szumu (lo-fi), zbyt często dominuje nad ilością sygnałów (hi-fi).
Nagrania terenowe zatem nie tylko zakrywają niewidzialne, by dawać się odkodować w
dowolny sposób, lecz sięgają w przestrzenie niechciane, które
nieuzbrojone ucho selektywnie wycisza, a które mikrofon bez naszej woli
zbiera.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
"Nagrania terenowe" Filipa Szałaska są zdecydowanie lekturą stymulującą, z wielu powodów wyjątkową. I choć składa się z tekstów, które pierwotnie były rozproszone jako pojedyncze publikacje to połączone są zdecydowaną i konsekwentną metodologicznie i filozoficznie podstawą. Nie polecam tej książki tym, którzy szukają waloru edukacyjnego, bo "Nagrania terenowe" nie mają dopisku "for dummies". Faktografia pojawia się tam mimochodem, a książka nie ma żadnej wartości popularyzatorskiej, oprócz indeksu. Nie odczarowuje field recordingu, nie zachęca do nagrywania, odstrasza przed nasłuchiwaniem - nie jest emancypacyjna społecznie, choć jednocześnie dopomina się emancypacji krytyki muzycznej.<br />
<br />
<i>Filip Szałasek<br />"Nagrania terenowe"<br /><a href="http://wpodworku.pl/index.php/produkt/nagrania-terenowe/">Wydawnictwo w Podwórku</a><br />2018</i><br />
<br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-42396613708039142912018-06-26T12:12:00.000+02:002018-06-26T12:20:59.874+02:00Bartek Kujawski, "Puerile Things Inferno"<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk00Z_UayusHL-rBIh9HN4dPA4klajT5r1umn3mgCCTIWPdfn_L2Cr2FfafJ6jXgsY2HTe1AsygiwgBZE2tqV4UchtTo1xTaDmsYueaFFpxxNu4Hgy2mBqgu2ZKA5rEjh6FmyIxnpZUT7B/s1600/a0119990806_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk00Z_UayusHL-rBIh9HN4dPA4klajT5r1umn3mgCCTIWPdfn_L2Cr2FfafJ6jXgsY2HTe1AsygiwgBZE2tqV4UchtTo1xTaDmsYueaFFpxxNu4Hgy2mBqgu2ZKA5rEjh6FmyIxnpZUT7B/s640/a0119990806_10.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Bartek Kujawski, "Puerile Things Inferno", Bołt Records, 2018</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
Można by pomyśleć [tak rozpoczynał kazania ksiądz w mojej parafii, gdy jeszcze chodziłem do kościoła], że Bartka Kujawskiego spotkała wielka niesprawiedliwość. Istnieje wiele przesłanek, aby przehajpować jego twórczość; aby był mistrzem kolejnych generacji twórców dźwięków niegenerycznych; aby mógł zarobić na swojej muzyce na co najmniej na pięcioletnie auto i na solidne M5 w stanie surowym; lub aby przynajmniej sprzedawać przyzwoitą liczbę płyt; bądź przynajmniej wypełniać w połowie pomniejsze sale koncertowe w Polsce powiatowej. Gdybym miał dalej kontynuować tę gorzką laudację nie powiedziałbym, że Bartek Kujawski jest wielkim nieobecnym polskiej sceny muzycznym, bo jest wielkim przemilczanym, choć ciągle i niezmiennie aktywnym. Nieskrępowana konfuzja, w którą wprawia cały katalog 8rolek, które długo były solowym aliasem Bartka oraz twórczość prezentowana pod własnym nazwiskiem, sukcesywnie uprawiana od wielu lat powinna dawać do zrozumienia, że tu więcej niż o szwindel chodzi.<br />
<br />
[Ale chyba wywoływanie konfuzji, będzie największą wartością dodaną ważniejszą ponad wszystko to co powyżej.]</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Gdybym miał kontynuować tą durną wiwisekcję, a durną ponieważ gdybym chciał się dowiedzieć o co Bartkowi chodzi, wówczas zapytałbym go osobiście, a może nawet jakiś wywiad zrobił, nie byłoby problemu, problemem jest jedynie to, że jego głównemu i wieloletniemu wydawcy, czyli Wojtkowi Kucharczykowi, duchowi-poruszycielowi Mik!Musik! obiecałem wywiad już dawno temu, a wywiad ten przeprowadzam z nim od ponad roku, więc gdybym miał kontynuować tę wiwisekcję wówczas musiałbym sięgnąć do mojej pamięci, a wy zaś powinniście pamiętać, że przy okazji szokującego dla mnie doświadczenia jakim było Bartkowe <i>A kto słaby niech zjada jarzyny</i>, przesłuchałem niemal całą dostępną dyskografię muzyka. Niemniej nie była to pierwsza moja przygoda z nagraniami Kujawskiego. Doświadczeniem o charakterze formacyjnym był dla mnie <i>Umpomat</i>, którego recenzję przeczytałem w gimnazjum w tygodniku opinii (być może to była Polityka, a autorem recenzji był Bartek Chaciński, nie pamiętam). Opis płyty, rzekomo niesamowicie bezkompromisowej był dla mnie, młodego kuca wielce podniecający. Wówczas też zamówiłem sobie płytę za jakieś 30 zł + wysyłka, co w czasach przed inflacją i w okolicznościach braku dochodu było olbrzymim wysiłkiem finansowym. Kompakt okazał się być dla mnie wściekle rozczarowujący, zrazu gdzieś go odłożyłem, lecz zrobiłem to w należytym szacunku dla drogiego nośnika. Wróciłem do niego za jakiś czas i sekwencja powtórzyła się: szok, wyparcie, negacja i odrzucenie <i>Umpomatu</i>, tego pomieszania minimalizmu Raster Notona, zgliczowanego pseudo-idmu oraz elektronicznego harsh noise'u zbudowanego wokół szkieletu z niewidzialnego bitu. Później zrobiłem to znowu, bo dostałem od cioci z USA nowego discmana, a nie miałem zbyt wiele kompaktów, tym bardziej oryginalnych, a tym bardziej tłoczonych. Wdrażałem się i powoli racjonalizowałem wydane 45 zł na płytę (cena obejmuje shipping).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1043882612/size=small/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/transparent=true/" style="border: 0; height: 42px; width: 100%;"><a href="http://8rolek.bandcamp.com/album/umpomat">umpomat by 8rolek</a></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
W zasadzie relacja z Bartkiem Kujawskim zaczęła się od symptomu sztokholmskiego, gdy to wypierałem możliwość złej alokacji moich oszczędności oraz optymistycznego podejścia do autorytetu dziennikarza muzycznego (chyba Bartka Chacińskiego, nie wiem do tej pory). Z czasem ta patologiczna relacja przerodziła się w odwzajemnianą miłość, która w swój porcelanowy jubileusz eksploduje raz za razem od <i>A kto słaby niech zjada jarzyny, </i>przez <i>Daily Bread </i>po tegoroczny pocisk miłości w postaci <i>Puerile Things Inferno</i>. Klucze interpretacyjne tego ostatniego albumu można by odnieść do takich pojęć jak ironia, postmodernizm, dekonstrukcja, a nawet cynizm, w porywach kretynizm.<br />
<br />
Lecz nie chcę używać tych pojęć dlatego, że są pretensjonalne, bo dlaczego byśmy nie mieli używać pretensjonalnych środków opisu, jeśli faktycznie odnoszą się do uczuć, a nawet faktów. Wydają mi się być one nieco błędne, po prostu. Przyjrzyjmy się ironii jako najniższej rangą z kategorii uczuć wyższych strategii twórczej, która jest dosyć pasożytnicza, czasem zbyt publicystyczna, populistyczna i cynicznie epatująca brzydotą, w istocie dosyć instrumentalna, zbyt często powierzchowna. Zdaje się, że poza warstwę pozorów stwarzanych przez Kujawskiego przebił się Bołt Records, który po prostu zasługiwał na to, aby po Tomaszu Sikorskim, wydawać także i Bartka. Doprawdy ciężko dopatrzeć się w katalogu wytwórni równie osobliwego podejścia twórczego, tym bardziej, że Bołt zawsze stawiał na wydawanie wyrazistych osobistości. Być może jednym z niewielu w katalogu Bołta, choć i tak ledwo powinowatych z Kujawszczyzną jest sławny album <a href="https://sultanhagavik.bandcamp.com/album/tdnwh">sultana hagavika</a> czy <a href="https://www.youtube.com/watch?v=HJka5NNT2Ms">manifest odechcenia Bartka Kalinki.</a><br />
<br />
Dwa Bartkowe sztosy z 2016 roku, powinowate metodą <i>A kto słaby niech jada jarzyny </i>oraz <i>Daily Bread </i>, jawiące się dla mnie zarówno wówczas jak i dzisiaj zbiorami sposobów na budowanie napięcia przed dropem, a odpuszczanie samego dropu, niczym wieczna tortura dla klubowych bywalców, tak jakby Bartek zbyt na poważnie przyjął film "<a href="https://www.youtube.com/watch?v=X3GrsCkg4k4">Teens React to Merzbow</a>". Niestety nie jest już dostępna wersja tego dosyć głupawego <i>reaction video, </i>ale nawet na podlinkowanym filmie widać, że dzieciaki zrazu bujają się do tej muzyki myśląc, że hałas jest intro do jakiegoś bangiera, oczekują, oczekują, po czym już nie kryją irytacji i rozczarowania wyrażając opinie, że to najgorsze co w życiu słyszeli. Bartek Kujawski na albumach z 2016 roku podkręcił irytację o podobnej proweniencji do rangi sztuki zwyrodniałej dającej dziwną rozkosz, rozbudzając nieuświadomiony fetysz.<br />
<br />
Nie bez powodu wspominam tutaj o nojzie, bo zrazu przypomniała mi się niedawna tyrada znanego nojzowego twórcy, która z grubsza zawierała się w paru podpunktach:<br />
- harsh noise jest typem czystym noise'u,<br />
- wszystko to co jest wytworem współczesności, co odnosi się do nowoczesnej technologii co nie czerpie z powyższej tradycji, a nojzem czasem się nazywa (przewartościowane muzaki, vaporwave, śmieciowa twórczość soundcloudowych raperów itp.) w istocie nim nie jest,<br />
<br />
Co to wnosi w kontekście Bartka? Powierzchownie rzecz ujmując element nojzowy jest bardzo istotny dla jego twórczości - wystarczy posłuchać <i>how to start influential shitstorm video tutorial</i>. Dźwięk, który jest dysonansem nie tylko muzycznie, ale także kulturowo stoi w środku jego muzycznych rozważań wyrażonych w nagraniach. Jednocześnie zaś, co by przeczyło wykładni wyrażonej w poprzednim ustępie, bardzo ceni sobie stockowe brzmienia tanich, syntezatorowych chwytów stosowanych w EDMie, które są tak powszechne, że pewnie paczkę takich brzmień można sobie za darmo skądś tam zripować. Cały album spina mocno brzmienie elektronicznego fortepianu, który jest zwyczajny, a zarazem okropnie tandetny wygrywając te swoje niemożliwie równe arpegia w zestawieniu z syntezatorowym świstem oraz przesterowanymi częstotliwości, które powinny być usunięte przez <i>low cut </i>czy coś (tak jakby się znał). Bartek nie jest nojzowy, bo nie odwołuje się do pakietu nojzowej tematyki, a pozamuzyczny anturaż płyty, włącznie z absurdalną okładką (ciekawostka: pozował Abbath z Immortal na tle mgieł lasów Pomorza) oraz tytułami luźno związanymi z kulturą internetową, jednocześnie jest bardzo śmieciowy i aleatoryczny jak na noise przystało. Bo jakże to się godzić by łączyć industrialowy power electronics, z muzyką dance godną Wixapolu jak w <i>board of sad onanists?</i><br />
<br />
Skoro zatem Bartek ze <i>Puerile Things Inferno</i>, który w zasadzie pozbawiony jest tradycyjnych elektronicznych dźwięków perkusyjnych, nie jest nojzowy, bo Pan Znawca zabronił, choć cechy dystynktywne gatunku są spełnione, to materia nie i inspiracje niegodne, bo zbyt krotochwilne. Zatem może by zamieścić muzykę Bartka w nieco szerszej tradycji muzyki naiwnej? Jeśli tak, będzie to muzyka naiwna jak na <i>Trout Mask Replica </i>Captaina Beefhearta, w której spotyka się osobność i wirtuozeria. Choć o muzyce naiwnej i outsider art nie lubię mówić w kontekście ludzi świadomych, umysłowo zdrowych, którzy potrafią wykorzystywać jej elementy na swoją korzyść, tak chyba inna, być może powinowata nazwa była by bardziej właściwa. Muzyka prywatna, bo o niej mowa, mogłaby być tym co wykonuje na swoich solowych nagraniach Bartek Kujawski. Na tyle prywatna, żę w zasadzie niemożliwa do zmonetyzowania, znajdująca się poza powszechnym, nawet w niezalu, przyzwyczajeniem. Wojtek Kucharczyk przyznawał, że <i>Umpomat </i>w katalogu Mika jest jedną z najlepszych płyt, która zarazem sprzedała się bardzo źle, tak i Mendyk będzie miał nie lada problem z uzyskaniem co najmniej zwrotu za wydanie <i>Puerile Things Inferno</i>.<br />
<br />
[Jedyne co pozostaje wydawcy w tej sytuacji to oczekiwanie momentu kiedy wytwórni już nie ma, a za 20 lat jakiś obsesjonata wykupuje masę upadłościową labelu obejmującą nieotwarte jeszcze paczki z kompaktami i robi dookoła niej szum, że to muzyka jakiej świat nie widział; artysta już dawno nie żyje, a jego rodzina nawet nie zdaje sobie sprawy, że gdzieś w zanadrzu mają u siebie krewniaka-geniusza]<br />
<br />
Być może ten album będzie uznany za trudny dlatego, że trudno jest znaleźć tak bardzo afirmatywny, choć jednocześnie gorzki album - jeśli dać wiarę tytułom utworów. Dla mnie album ten jest bliski z <a href="https://mikmusikarchive.bandcamp.com/album/brak">Kucharczykowym "BRAKIEM</a>", który z niewiadomych powodów zajmuje zbyt ważne miejsce w moim sercu. Być może dlatego, że to co możemy uznać za współczesną dominantę w muzyce, która nastawiona jest na udziwnianie nagrań, zostaje tutaj przekroczone w stronę pokrętnej progresywności, jak w <i>saving the world with online petition</i>. W nawiązaniu do poprzednich akapitów - to, że ten album jest taki, jaki jest nie wynika z tego, że tak się w ostatnim czasie gra. Ciężko jest mi widzieć punkty styczne między tym co robi Grupa Muzyczna WYPAS, netlabel Rence Andrzeja [RIP], czy fetowane u nas ostatnio Magia oraz Enjoy Life, mimo tego, że metody twórcze mogą wydawać się podobne. Chyba nadużyciem byłoby nazywać Bartka Kujawskiego praszczurem krajowej muzyki postępowo-progresywnej, bo musiałbym zapytać, czy Julek Płoski w ogóle takiego Kujawskiego kojarzy i czy słucha. Nawet jeśli ktoś się zasłuchał w lamentacje Kujawskiego, to powinien pamiętać, że Kujawski jest już dawno daleko w przodzie - o ile muzyka to poważny biznes, a rozwój odbywa się w rozwoju na prostej osi czasu.<br />
<br />
Ale nie. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1490079357/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2927377926/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://8rolek.bandcamp.com/album/puerile-things-inferno">Puerile Things Inferno by Bartek Kujawski</a></iframe><br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-52493495526696694772018-05-17T22:51:00.002+02:002018-05-17T22:51:48.837+02:00Co nowego na Kulturze Staroci<div style="text-align: justify;">
Od nowego roku na Kulturze Staroci niewiele się dzieje. Blog wyhamował w najbardziej nieprzewidzianym momencie - wtedy gdy pojawiły się propozycje pisania do drukowanych periodyków oraz względna rozpoznawalność. Jest to spowodowane kilkoma czynnikami. Oprócz powodów natury osobistej przyszły momenty przewartościowania tego co się na blogu dzieje. Muzyka nadal jest dla mnie ważna, od niedawna sam zacząłem publikować swoje własne nagrania w swoim labelu. Label stworzyłem dla self publishingu, bo po pierwsze bardzo żenuje mnie myśl, abym przesyłał do innego labelu swoje demo. Po drugie jako recenzent nie chciałem popadać w zależności labeli, o których nagraniach pisze. Tylko jakimś przypadkiem wyszło na to, że publikuję więcej muzyki innych artystów niż swoich własnych.<br />
<br />
Na Kulturze Staroci nie usłyszycie o moim labelu. Nie chciałem łączyć swojej działalności wydawniczej i recenzenckiej. Pragnę zachować jakiś obiektywizm. Wiadomo, że muzyka, którą robię i wydaję musi mi się podobać, a moje upodobanie będzie zakrzywione przez ilość pracy, którą muszę w tą działalność włożyć. A ciężka praca nie zawsze równa się doskonała jakość, więc z trudem nie mieszam tych dwóch działalności.<br />
<br />
Ciągle otrzymuję od muzyków i labeli masę doskonałej muzyki, za co dziękuję i jestem bardzo wdzięczny. Nie jestem w stanie wszystkiego przerobić, bo jest tego sporo i jest tego zapewne dobrze, co potwierdzają recenzję portali i blogów, które często czytam. W ostatnim czasie ukazało się kilka książek o muzyce i popkulturze po polsku - wspomnę tylko o "Nagraniach terenowych" Filipa Szałaska, które chciałbym uzupełnić także o kontekst tego, że sam field recordingiem się zajmuję, "Nuż w uhu. Koncepcje dźwięku w poezji polskiego futuryzmu" Beaty Śniecikowskiej, czy w końcu "Retromanię" Simona Reynoldsa. Zamierzam się z nimi zmierzyć, pisanie o muzyce bywa często trudniejsze od samego muzykowania. <br />
<br />
Do pisania o muzyce tęsknię, stanowiło to dla mnie autoterapię, bo zawsze miałem potrzebę transkrybowania swoich doświadczeń. Owszem przybierają one formę myśli nieuczesanych/strumienia (nie)świadomości, nie wiem czy będę potrafił pisać bardziej standardowe teksty. Nie raz deklarowałem, że konwencja wulgarnego punkowego zina zawsze mi bardzo imponowała, ciężko się od tej estetyki uwolnić; być może najlepiej jest ją sobie oswoić. <br />
<br />
W tym miejscu proszę o wybaczenie wszystkich tych, którzy wysyłają mi swoje nagrania w oczekiwaniu, że napiszę recenzję. To może śmieszne, ale czuję odpowiedzialność i zobowiązanie wobec ludzi, którzy dzielą się z mną swoimi nagraniami/nagraniami swoich wytwórni. Może to nieodpowiedzialne, ale nadal słucham mocy nagrań z ubiegłego roku, ciągle wracam do archiwów. Osobiście nie uważam, że najlepszy recenzent to ten, który słucha wiele i ciągle jest na czasie. Niewykluczone, że duża część recenzji z tego roku będzie dotyczyła nagrań z lat ubiegłych. W końcu nazywam się Kultura Staroci, a myślom nad nagraniami należy dać dojrzeć. Mój opór wobec zainteresowania rzeczami tylko dlatego, że ukazują się tu i teraz jest coraz większy. Wszak nazywam się Kultura Staroci, a to do czegoś zobowiązuję - więc archiwalnym nagraniom także będę się częściej przyglądał.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Milczenie też często bywa recenzowaniem. Nie działanie także bywa działaniem. Proszę zatem o cierpliwość, bo masa tekstów dojrzewa na moim dysku. Gdy ogarnę problemy natury obiektywnej i egzystencjalnej oraz wszystkie lęki postaram się powrócić. Także z tekstami bardziej interaktywnymi - wywiadami oraz relacjami z koncertów. <br />
<br /></div>
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=856850876/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=3370859141/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://burial.bandcamp.com/album/burial-untrue-hdbcd002d">Burial - Untrue (HDBCD002D) by Burial</a></iframe><br />Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-22964149523625017362018-04-30T23:02:00.000+02:002018-04-30T23:04:39.413+02:00KROTOCHWILE<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHvz46qlN2Y-CH3g9_sAmOU7sKxf5Mm9UoQucjOrtZaQO1lmoOIpZZeLYNNwuzR0HdyiBtUuDApWNnBjrAdxYRYP1xPrDerBxRLHBAtrcGlJL7glz27oYGYeZ0J6YoW8LiQDa3-E6hVFH-/s1600/humpback.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1136" data-original-width="1600" height="452" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHvz46qlN2Y-CH3g9_sAmOU7sKxf5Mm9UoQucjOrtZaQO1lmoOIpZZeLYNNwuzR0HdyiBtUuDApWNnBjrAdxYRYP1xPrDerBxRLHBAtrcGlJL7glz27oYGYeZ0J6YoW8LiQDa3-E6hVFH-/s640/humpback.jpeg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: inherit;"><br />
<br />
Wydobyć siły libidalne, napiąć człona do wzwodu aby przebić szklany sufit, ciągle niepamietać o kompromitacji patriarchalnych a genitalnych paraleli; pompować do czerwoności mięśnia, czytając archiwalnego Flexa, wysmarować się brązerem i ubrać lateksowe slipki, wetrzeć we włosy pomadę, lecz zapomnieć o twarzy, i prezentować mięśnie szczerząc w bólu zęby; grymas przebiegł po aż po udach spękanych żyłkami i delikatnej stopie wygiętej w akrobatycznym plie, po to by pierdnąć donośnie i sucho, a później tym pierdnięciem obnosić się przy wszystkich sposobnościach, w tym rodzinnych imprezach i biznesowych spotkaniach; próbować się utowarowić, lecz wyparować z rynkowych logik z uwagi na zbyt wiele charakteru własnego, skazy w przekorze i szczerego zaangażowania w strojenie min, robieniu jakichś niepotrzebnych w rezultacie gówien; wysztukowanych krotochwil, pięknie opakowanych, kunsztownie zaprogramowanych, lecz gówien niemożebnych, zawstydzających świetnie imitowanym sawantyzmem.</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br />
</span> <span style="font-family: inherit;"><span class="st"><i>Fin</i> <i>de</i> <i>siècle </i>trwający już grubo ponad wiek, wyczerpał się w patosie grozy, więc nie sposób nie zrozumieć, że ktokolwiek robi, a ktokolwiek słucha muzyki opartej na melodyjkach dziecięcych zabawek, monofonicznych dzwonkach pierwszych komercyjnych, ludowych telefonów komórkowych, syntezatorowych przeróbkach hitów dla dorosłych na infantylną dziecięcą modłę, muzaki w drodze do przedszkola i z przedszkola na basen. Niedorzeczne, zapomniane lub wymarłe już gatunki - euro dance, swing, dubspet, k-pop, illbient, drum 'n bass, hard bas oraz 8-bitowe melodie klasycznych gier Nintendo i Segi, </span>brassowe, kwadrowe brzmienia klawiszy Casio, i customowe rytmy tychże - waltz, beguine, disco oraz mambo. Zresztą wókół takiego estetycznego idiomu wytworzyły się już dawno gałęzie przemysłu muzycznego - patrz produkty Teenage Engineering (w szczególności seria Pocket Operatorów) czy słodziutkie, maluśkie i fikuśne synthy <a href="http://www.bastl-instruments.com/instruments/kastle/kastle-synth/">Bastl Instruments</a>. <br />
<br />Najbardziej niedorzeczne mariaże gatunkowe, tak durne, że aż genialne, d</span>ekonstrukcja, ironia, absurdalne czerpanie z gatunkowych klisz; <span style="font-family: inherit;">lo-fi i hi-fi w jednym stojące domu, a także staranie o jak najbardziej zdumiewającą i zaskakującą selekcję to praca, którą od dekady podejmuje Marcin Przyłęcki - niezłomny propagator chiptune'u, didżej, twórca audycji, podkastów, znany jako </span><a href="http://istotassaca.blogspot.com/" style="font-family: inherit;">Istota Ssąca</a><span style="font-family: inherit;"> oraz DJ Ubu Noir. W ostatnich latach Marcin przenosi swoją zwyczajowo wirtualno-internetową działalność także na nośniki CD w postaci dwóch składanek V/A "Kooky Nuts Pop". Nie dziwny jest wybór nośnika muzyki, który obywa się bez pośrednictwa serwerów wielkich korporacji, które wcześniej czy później zostaną zamknięte. Zresztą, wedle elementarza teorii komunikacji </span><i style="font-family: inherit;">medium is a message.</i><span style="font-family: inherit;"> Gdy myślenie w perspektywy apokalipsy nie jest już słabością umysłu, lecz pragmatyzmem realisty, istotne stają </span>"fizyczne"<span style="font-family: inherit;"> formy przetrwalnikowe twórczości, nawet tak ulotnej jak zamysł kuratorski </span><i style="font-family: inherit;">masterminda </i><span style="font-family: inherit;">składanki playlist. Wartością dodaną składanek "Kooky Nuts Pop" jest to, że utwory powstały na zamówienie Istoty Ssącej, a przesłuchanie ich w całości za jednym posiedzeniem to wyczyn z kategorii "spróbuj zachować pozory recenzenckiej godności i wysiedź do końca challenge". Pewnie, że "Kooky Nuts Pop" zarówno pierwsza, jak i druga część bywają nierówne, bo zdecydowanie zbyt eklektyczne, niemożliwe w swym rozmachu. Lecz jeśli czegoś należy wymagać to rozmachu właśnie, żądania niemożliwego i upadku w dążeniu do tego czegoś. Być może patos nie bardzo pasi do tego typu muzyki, no ale kurde, tu nic nie pasuje do niczego, utwory są wewnętrznie sprzeczne, sprzeczają się między sobą i zostawiają oniemienie w miejscu resztek apriorycznej pewności czegokolwiek, takie oto postmodernistyczne piekło i niebo zarazem.</span><br />
<span style="font-family: inherit;">
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3398757010/size=small/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/track=1290943425/transparent=true/" style="border: 0; height: 42px; width: 100%;"><a href="http://darlingdada.bandcamp.com/album/kooky-nuts-pop">Kooky Nuts Pop by The Toilet</a></iframe><br />
</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br />Przeważają na składankach tych artyści z Francji, USA i UK, jest też paru reprezentantów Polski, z czego jestem dumny, zważywszy, że niewielu obywateli z tymi samymi paszportami co ja może pochwalić się światowymi sukcesami. Mchy i Porosty, który dał głos na drugiej części "Kooky Nuts Pop" jest narodowym skarbem, słodkim niczym Kamil Stoch, dopóki ten ostatni odnosi sukcesy (jebać Piotra Żyłę, joł). Tutaj robi krzywe techno, niewystarczająco osobliwe, choć pocieszne, jednak nie tak dobre jak płyta dla <a href="https://www.youtube.com/watch?v=BW23u8KU8Fc">Brutażu</a>, która jest słodka jak ibuprom. Wybaczcie zatem, że robię oto ranking nagrań Bartosza Zaskórskiego, który cieszy mnie swoją bytnością na polskiej scenie, jak mało co. Geniusz to na miarę Tytusa de Zoo i Jerzego Urbana, mający na uwadze tylko i wyłącznie dobro klienta czaruje mnie niezmiennie od czasów gdy tasowałem się do "<a href="https://bdta.bandcamp.com/album/wsie">Wsi</a>", a teraz tasuję się do Mchów i Porostów w splicie z Torpurem. Torpur to niby inna bajka, ale niezupełnie. Moje uwielbienie dla tego squadu, mieszanki grindu, stoneru, szugejzu i surfu, sprowadzającego na nasz piękny płaski i okrągły kraj estetykę środowiska Ant<a href="https://www.youtube.com/channel/UCmFh2l5P3ah_3gvWjkiD77w/about">i <span style="background-color: white; color: #111111; white-space: pre-wrap;">F.K.A. Jimmy. (A melting pot of D.I.Y. rock 'n' roll schmutz. Come in with low expectations and even lower standards)</span></a>. To takie granie, że z jednej strony nie napiłbyś się piwa, bo gobliny są niskie, mają po 14 lat i nikt by im piwa nie sprzedał, ale za to mógłbyś z Torpurators (to fani grupy Torpur) iść na miasto i upierdalać jakimś głupim ryjom łapy kurwa maczetami. Torpur to taki Postal w świecie niezaangażowanego rock 'n rolla, dobry do beszczeszczenia zwłok i moczenia nóg</span> zgniłej od smogu wodzie<span style="font-family: inherit;"> przy zachodzącym letnim słońcu przebijającym się przez chmury wydobywające sie z zakładów ArcelorMittal. Więc Torpur jest zajefajny, pożyteczny niczym gnojowica na polu i gile w nosie i bąki w dupie. A co do dupy:</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br />
Drugą stronę splita z Torpurem wypełniają Mchy i Porosty i muza ta kwasi gówno w dupie. Czuję, że gniję od środka i wyjebało mi wydech w stronę systemu nerwowego gdy słyszę noise punka, robionego z jakichś sprzężeń sprzeżeń, nadmiaru gainu, werbla tak złego, że ten na <i>St. Anger </i>Metalliki to jak Anna Maria Jopek feat. Popek, to myślę, że najlepsze co może mnie już spotkać to 5% podwyżka płacy zasadnicznej po 5 latach wysługi bądź szybka i bezbolesna śmierć. <i>Zakopmy się w ziemi bądźmy glizdami</i>? Starożytni cynicy mieszkali w beczkach i kpili ze wszystkiego, a Mchy i Porosty zachęcają do spulchaniania ryjcem ziemi beznamiętnym głosem, prawie niczym Waldemar Pawlak, wielokrotny laureat Srebrnych Ust radiowej Trójki (trujki xD). Pawlak miał w sobie tę reptiliańską siłę, która trafiała w podświadomość komunikatem <i>obey, consume, reproduce, repeat</i>, wiec ja nie pytam zbyt wiele, tylko w hipnotyzujący riff pełen cziptunowych inkrustacji (mam flashbacki z ulubionej płyty Pustostanów). Jeśli pytanie mam to tylko jedno - czemu ta POLSKA (więc nieco upośledzona, hehe) ODPOWIEDŹ NA LIGHTING BOLT I BLACK PUS do tej pory nie dostała dożywotniej renty? Czemu Mchy i Porosty z Torpurem nie prowadzą programu na TTV HD? Czemu gastrozoficzne motywy z numeru <i>RADOŚĆ </i>nie stało się dotąd podstawą żadnego doktoratu?<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3532939006/size=small/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/track=2668975566/transparent=true/" style="border: 0; height: 42px; width: 100%;"><a href="http://torpur.bandcamp.com/album/split-w-mchy-i-porosty">SPLIT W/ MCHY I POROSTY by TORPUR</a></iframe><br />
<br />
Czuję się zmiękczony, zblendowany (Blenders najlepszy polski zespół, serio), zdrobniony jak drobne są angielskie słowa goofy, wacky, spooky, petit. Wszystkie one mają głoskę "i", "IIIIIIIIII" czasem mówi się o takim przeciągłym dźwięku, że dzwoni on w uszach (takie extratone'owe dzwonienie raczej, c'nie?) albo przeciągły dźwięk pulsoksymetru, gdy przychodzi już anielski orszak.<br />
<br />Na "Kooky Nuts Pop" pojawiło się także WSZYSTKO, czyli Mikoł Tkacz, który zrobił chyba najlepszy utwór całej składanki. "Nie wierzę w to co słyszę" zawiera wszystko to, co krotochwila póżnego internetu powinna zawierać: cloudowe trapy, sample miałczących kotków i szczekających szczeniaczków, lecz więcej jest w tej imitacji muzaku niepokoju niźli być powinno. Od pierwszych chwil, gdzie muzyka pozwala zwizualizować gifa z<a href="https://www.youtube.com/watch?v=J---aiyznGQ"> keyboardem catem</a> lub wczuć się w klimat <a href="https://www.youtube.com/watch?v=Gzkkm_m3mVE">Meow the Jewels</a>, by przejść do obrazu okrucieństwa dziecka zrzucającego małego pekińczyka ze schodów w nadziei, że piesek się wzniesie do góry i poleci niczym smok Falkor, fortepianu </span>preparowanego <span style="font-family: inherit;"> nętrznościami kotów mordowanych przez PETA lub co gorsza <a href="https://lom.audio/releases/fields/izabela-dluzyk-soundscapes-of-summer/">dźwięków młodych bocianów nagranych na cudownych nagraniach terenowych Izabeli Dłużyk</a>.<br /><br />Co by nie mówić, a powtarzać raczej za Tkaczem, <a href="https://enjoylife.bandcamp.com/album/muzyka-nie-ma-sensu">muzyka i tak nie ma sensu</a>, choćby posłuchać Blenders i Groovekojada i plwajmy z tarasu na Big Cyca.</span></div>
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=255320274/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2032754621/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://prootrecords.bandcamp.com/album/kooky-nuts-pop-vol-2">Kooky Nuts Pop vol.2 by WSZYSTKO</a></iframe>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-30015889590640739902018-02-03T13:55:00.000+01:002018-02-03T13:55:15.149+01:00wojtek kurek<div style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil6L0XHFS_8WLS2OyrPWD0yx-AT2p1c_8oRQmuqRwulR2mXtdHbYqtW_eJW05N4sbJ_Zj-P8S8TYnfSr7fFQgPEcop1NprRM4JesOSffnyPXjspBOkCZLHGxdd7TgZXwdSznKhzu8N9xPZ/s1600/20180203_134226.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil6L0XHFS_8WLS2OyrPWD0yx-AT2p1c_8oRQmuqRwulR2mXtdHbYqtW_eJW05N4sbJ_Zj-P8S8TYnfSr7fFQgPEcop1NprRM4JesOSffnyPXjspBOkCZLHGxdd7TgZXwdSznKhzu8N9xPZ/s640/20180203_134226.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
I. <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2017/06/spotkajmy-sie-w-licheniu-chryste-panie.html">Chryste Panie!</a><br />
<br />
II. Problemem są albumy i projekty, skazane na sukces. Już w momencie zapowiedzi tak dobre, że nie cierpiące krytyki w momencie okazania. Najlepiej zaś autorecenzujące się, zawczasu wymyślające namechecking. Najlepiej zaś, aby odwołanie się do jakiegoś wzorca było odwołaniem pozytywnym. Czyli nikt nie napisze w blurbie takiej płyty "kpimy sobie z krautrocka, a Xenakis może nam najwyżej uprać uwalone po ciotce gacie". Idąc dalej - zabiegają takie albumy, a żeby nie metaforyzować, bo albumy, nawet te chujowe, swej chujowości nie są winne, tylko wszyscy ci, którzy ten album wydobyli na barki słuchających - więc ci Oni stareńcy i asekurancy, zasuszeni i nobliwi, taktycznie wyręczają pismaka i jego chuci twórczego podejścia do tematu; a nawet jeśli nie twórczego to wiernego pasji i obsesji wsłuchiwania się. Bo tak jak w polityce wszyscy dążą do zgody, bo zgoda buduje, niezgoda rujnuje [PIERDOLENIE, przypomnienie moje, do tekstu mojego, amen], a niewłaściwym jest wyrażać niezgodę na nieintencjonalny pastisz tego, co nazwano krautrockiem, który przez działania takie jak powyżej staje się coraz bardziej śmieszny, tam gdzie Genesis, Yes i inne neoklasycyzujące typy czyste żenady w kolorze White Anglo Saxon Protestant. <br />
<br />
III. Boże uchowaj mnie przed coverem <i>Za ostatni grosz</i> kIRka, skoro nie uchowałeś <i>Za ostatni grosz </i>przed kIRkiem.<br />
<br />
IV. Jako że jestem socjalizującym demokratą, a moim świeckim świętym jest Piotr Ikonowicz i jako że nie potrafię petryfikować podziałów ani na poglądy na społeczeństwo i poglądy na muzyczkę (choć muzyczka rzecz jasna nie jest rzeczą najważniejszą dawg), to tak samo jak więcej czasu poświęcam na myślenie o niesprawiedliwościach świata i na ludziach, którzy są ciemiężeni i pozbawieni przywilejów, tak bardziej ponad płyty-celebrytów strojących się w piórka undergroundu [co za obmierzłe słówko fuj, btw], wolę takie właśnie albumy jak solowy self titled Wojtka Kurka, który lepi swoje ekspresje z materii dźwiękowych, które mogłyby zostać uznane za niechciane, brzydkie, suchotnicze i nieważne. Kompozycje, w które te dźwięki zostały wprzężone nie są jednak żadną biblią pauperum dającą wejście w świat dźwięku niechcianego. To zamożni tudzież wykształceni fetyszyzują ohydę tego świata (<i>it's ugly until Rihanna decides it's not</i>), jednak dźwięki z których buduje na pierwszej stronie kasety Wojtek Kurek nie są nawet ekwiwalentem dźwiękowego upodlenia, które dobrze by wyglądało w publicystycznych utyskiwaniach. Bo czyż może być coś bardziej mizernego od uderzenia <a href="http://i.imgur.com/XAtCCiN.gif">drewnem w inny kawałek drewna? </a>Kurek wychodzi od aplifikowanej deski do krojenia oraz oplecionych przetwornikami piezo misek - to jest właśnie ta przesławna muzyka kuchenna, która jest nieco dalej w ewolucyjnym rozwoju od muzyki z przedrostkiem <i>bedroom </i>- archetypowe kuchnie są bliższe praktykom zbiorowym i społecznym, sypialnie czy alkowy są intymne, indywidualne, sprzyjają introwertyzmowi, są naturalnym habitatem zboczeń w rodzaju Shakaiteki Hikikomori. <br />
<br />
Gdy pisałem patetyczny <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2017/11/melatony-st-yasuhito-fujinami-lotus.html">tekst </a>na temat o patetycznej momentami płycie <i>Melatony </i>perkusjonisty Huberta Zelmera, zachwycałem się nad początkowym uderzeniem i pogłosem idącym za nim, mówiąc o pełni i jedni tego jednego dźwięku. I pisałem te frazy mając w pamięci album Wojtka Kurka, którego materie dźwiękowe są programowo niewystarczające, wydarzające się z konstruktu jakim jest cisza a następnie zamierające w sztuczności jaką dają mikrofony kontaktowe, obce od ludzkiego doświadczenia, zniechęcające do siebie, tworzące spore bariery wejścia. Miałem porównywać te narastania niewystarczających puknięć i stuknięć do czegoś mistycznego, jak kołatki grające w Wielki Czwartek, tyle, że one również niewystarczające, zupełnie inne od euforycznych dzwonów, zapowiadają grozę tortur oraz okrutnej śmierci. A groza i trwoga to ciągle jakieś ludzkie uczucie, choć niezwyczajne i przewrotnie świąteczne, a puknięcia i stuknięcia Wojtka Kurka znobilitowane na tym albumie, zestawione ze sobą w jakimś porządku, nie pochodzą z uczucia lub wyrachowania, ani nawet uczuć nie wywołują. Te uderzenia, w początkowym stadium płyty, są ahumanistyczne, atranshumanistyczne, pochodzą jakby mimowolnie, jakby ze źle zorganizowanej nudy, pukania jedną dłonią w laminowany blatu szkolnego stołu, podczas gdy druga sięga pod stolik po smartfona.<br />
<br />
V. Można by spekulować co niezwyczajny eksperymentalnej perkusjonistyki słuchacz może powiedzieć o tej płycie. Spekuluję, że poza nudą i pospolitością nie wysłyszy tego, co się w eksperymentach wysłuchuje, gdy się nie ma na ich temat nic do powiedzenia - czyli interptetacja dźwięków przez ich ilustracyjną użytkowość. Ten album nie jest ilustracyjny, nie jest "dziwny", "straszny", "nadający się do horroru". Początkowe fazy utworu są tak nijakie, że ktoś mógłby uznać, że największy wysiłek jaki został tu podjęty ten przez wydawcę, a nade wszystko przez słuchacza.<br />
<br />
A wszystko to co powyżej jest tylko o początkowym fragmencie albumu, który trwa mniej niż 25 minut.<br />
<br />
VI. Kurek sukcesywnie zagęszcza atmosferę, uderzeń pojawia się więcej, aleatorycznie pojawiają się ich różne rodzaje ziemistych, krótkich strzałów, później zaś ich cuty i elektroniczne przekształcenia szybkiego delaya, by nie eksplodować w jakiejś katarktycznej nawale polirytmów, lecz wyciszyć się w sekwencji <i>eai 2</i>, gdzie pojawiają się elektroniczne, niskie, lecz ciągle rwane klocki wzbogacone o bardziej szkliste i metaliczne stuknięcia, które po raz wtóry zagęszczają się by rozluźnić się w elektronicznym ambiencie i coraz rzadszych uderzeniach. Druga strona kasety z kolei skłania się z kolei w nieco bardziej ortodoksyjne eksplorowanie zestawu perkusyjnego (struktura ta pojawia się już na albumie kontrabasisty <a href="https://pawlaczperski.bandcamp.com/album/mneme-ppt33">Jacka Mazurkiewicza <i>Mneme</i></a>), które zapoczątkowane jest przez jednostajne rytmicznie tremolo, by przekształcić się w naturalistyczny dla instrumentu muzak, który zdaje się jest uzasadnieniem dla poprzednich szaleństw, nagrodą dla tych, którzy oczekiwali albumu na perkusjonistę solo oraz wytchnieniem dla tych, którzy po pierwszej stronie albumu spodziewali się, że nie mamy tu do czynienia z formalnie świetnym muzykiem, lecz kolejnym hochsztaplerem jakich wielu (a którzy ciągle robią masę dobrej muzyki imho), który skrywa się za żelbetem wzmocnionym awangardą. <br />
<br />
Dla wielu będzie to zarzut, że Kurek nie brnie przez całość albumu w radykalizm, będzie to dla mnie zrozumiałe. Patrząc jednak na album jako całość - bez zgrzebnej mataforyki Janusowego oblicza jakimi są dwie osobne strony kasety wyrażające dwie osobne metody twórcze - album ten to przedstawienie ewolucji grania od prymitywizmu palca uderzającego obiekt przez eksperymenty formalne i brzmieniowe, których zwieńczeniem jest stworzenie zinstytucjonalizowanej perkusji, ze swoimi technikami, specjalistami, komentatorami, autorytetami, akademiami i nagrodami. <br />
<br /><br />VII. Finalny werdykt - to bardzo dobry album.<br /><i><br />Wojtek Kurek <br />s/t<br />Pionierska Records<br />P009<br />10 wrzesień 2017</i><br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=108266294/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://pionierskarecords.bandcamp.com/album/wojtek-kurek">wojtek kurek by wojtek kurek</a></iframe><br />
<br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-26353561754222318772018-02-01T20:41:00.001+01:002018-02-02T20:47:16.592+01:00Pustostany "2012" <div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7Vh3iyhDFldb5LENpf0ZRE0ooe0kai2zGNU5YExMmD-aOD_6fRyeU96NYQdgom-80HQw8OigEIGGKtAK63wZwEq2DJfRWCHIo6HQdLUpU6vmx3YgwIj1WsVQAl-xckuWt4Vy9DMl0Zq1E/s1600/pus.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7Vh3iyhDFldb5LENpf0ZRE0ooe0kai2zGNU5YExMmD-aOD_6fRyeU96NYQdgom-80HQw8OigEIGGKtAK63wZwEq2DJfRWCHIo6HQdLUpU6vmx3YgwIj1WsVQAl-xckuWt4Vy9DMl0Zq1E/s400/pus.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
W 2017 w tle słusznie chwalonej płyty Kurws <i>Alarm</i> nakładem wytwórni Sweet Rot Records oraz Pouet! Schallplatten ukazała się reedycja Pustostanów <i>2012</i>, którą tworzyli muzycy Kurws (jeszcze w składzie z Piotrem Zabrodzkim) z Maćkiem Salamonem (wtedy Gówno, dziś Nagrobki). Gdybym za główne kryterium najlepszego albumu danego roku uznał ilość przesłuchań danego krążka, wówczas płyta projektu-efemerydy, jakim były Pustostany, znajdowałaby się na samym szczycie.<br />
<br />
Pustostany powstały przy okazji organizowanego przez wrocławską BWA festiwalu Out of Sth. Zespół skompletował się, zgrał, skomponował piosenki, nagrał kasetę wydaną przez Oficynę Biedota w ciągu zaledwie paru dni. Te około 15 minut materiału wydanych pierwotnie jest jedną z większych osobliwości polskiego noise punka. Rozumieją to chyba sami Kurwsi, którzy zaliczają ten materiał do oficjalnej dyskografii tria, który w porywach bywał kwintetem. Grupa na "k" jednak nigdy nie dorobiła się wokalisty - sugestywne tytuły i żywe zaangażowanie społeczne przemawiało wystarczająco mocno bez wykrzykiwania sloganów. <br />
<br />
Biorąc sobie Maćka Salamona za wokalistę do Pustostanów było posunięciem co najmniej ryzykownym - Gówno, w którym Salamon wówczas śpiewał było raczej przez zaangażowanych, "poważnych" punkowców uznawanych za kabaret i artystowską pozę, która bawiła się w konwencjami punk rocka i niemało w tym było prawdy. Śpiew Salamona - sarkastyczny, gamoniowaty, kampowy, zmanierowany oraz daleki od standardów szkoły śpiewu według Grażyny Łobaszewskiej - wydaje się być jednym z najbardziej charakterystycznych głosów wschodzącego niezalu. Teksty, a przynajmniej te, które pojawiały się na jedynym zbiorczym materiale Pustostanów, czyli płycie <i>2012 </i>to zlewy naiwnej liryki wygrzebanej z zaczątków buntu podstawówkego zacietrzewienia i nierzadko chełpiące się brakiem semantycznego sensu bardziej skupiając się na zbiorach skojarzeń i kontekście, programowo organoleptycznym rozumieniu języka punkowej piosenki, jednocześnie zaś rozjaśniając materiał niewymuszoną, naturszczykowską błyskotliwością (wyliczanka antynomii w utworze <i>Szczecin)</i>. <br />
<br />
Piotrek Zabrodzki, zanim ograł repertuar Kurwsów, którego blask porażał na drugim Kurwsowym longu <i>Wszystko co stałe rozpływa się w powietrzu</i>, zagrał na z Kurwsami i Salamonem w ramach Pustostanów właśnie. Jak przystało na znakomitego chałturnika, który robi i w mainstreamowym popie, jazzie wydziałów jazzu i muzyki rozrywkowej krajowych akademii muzycznych, skrzętnie monetyzowanym niezalu według Lado ABC świetnie odnalazł się w akcie wywodzącym się lub/i dążącym od/do undergroundowej awangardy. Napierdalanie po klawiszku pana od śmisznych kapeluszy to po pierwsze inkrustacja prymitywizmu w stylu <span class="st">Vágtázó Halottkémek lub Savage Republic, po drugie zaś ważna forma, która ma kardynalny wpływ na treść <i>2012. </i>Glitch noisowe solo w utworze <i>Wszystko co stałe rozpływa się w powietrzu </i>jest jednym z najśniejszych momentów wszechczasów, w jakiejkolwiek dziedzinie, gdziekolwiek. Wykończenie Zabrodzkiego riffów w niemal lub ponad połowie utworów tego zbiorczego materiału nadaje całości wyraz głupkowatej cudowności jak w Devo albo u Pere Ubu. <i>Szczecin, Tylko Ty, Struktura, Tonący statek miłości</i>, w swym rdzeniu surowe, a nawet groźne i wulgarne dzięki Zabrodzkiemu stają się jakieś takie słodko chiptunowe, a nawet o zgrozo twee popowe idąc z stronę eklektyzmu wrażeń i tropów dźwiękowych zapewnianych przez między innymi katalog wytwórni <a href="https://mutantswing.bandcamp.com/merch">Mutant Swing</a> czy audycje Istoty Ssącej i składanki <a href="https://darlingdada.bandcamp.com/album/kooky-nuts-pop">Kooky Nuts Pop</a> .</span><br />
<span class="st"></span><br />
<span class="st"><br />
Wobec tego co powyżej w kontrze stoi ostatni na albumie utwór <i>Publiczne pieniądze,</i> który jest moim osobistym hymnem odkąd podejmuję pieniądze na życie z sektora budżetowego. Potępieńczy doom noise crust punk, bardziej lofi niż cokolwiek, bardziej wrzaskliwy niż potrzeba, a jednocześnie zbyt prześmiewczy i autoironiczny by traktować go jako hymn, chyba, że jest to hymn prześmiewców i autoironistów, których nikt nigdy nie będzie traktował poważnie, skoro oni sami za takich nie chcą być uznawani, hymn ludzi niewidocznych, niewidzianych, błahych, niereprezentatywnych dla próby, cudaków, lecz nie ekscentryków, nierefermowalnych do monetyzacji, denominacji, choć zdefraudowanych, hymn momentu zlewania się anarchokomunizmu, anarchokapitalizmu oraz anarchokomizmu.</span><br />
<br />
<span class="st">A zresztą i tak co by się tu nie napisało, Salamon A.D. 2012 ma do was przesłanie - "chuj mnie obchodzi co tym myślicie" (<i>Struktura)</i></span>.<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=3720769728/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://oficynabiedota.bandcamp.com/album/2012">2012 by Pustostany</a></iframe><br />
<br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-90152034994429023262018-01-11T12:31:00.001+01:002018-01-11T12:38:32.382+01:00Arkadiusz Entropia - SUPERPOSITION<div style="text-align: justify;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIMuqDLhm_HK46OJuydUjX49ADSkxBHCQcqs33niNwF9Kxg-8xMmn1zk4eDJR0ABn1qBDbC1AuBh6ehcw8pjtKjtXjs5PqA8HOBu0zqXBNNsD3lrM-p8axJPEokKOh4MS3DNxjy6UhLU5g/s1600/aaa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1165" data-original-width="1200" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIMuqDLhm_HK46OJuydUjX49ADSkxBHCQcqs33niNwF9Kxg-8xMmn1zk4eDJR0ABn1qBDbC1AuBh6ehcw8pjtKjtXjs5PqA8HOBu0zqXBNNsD3lrM-p8axJPEokKOh4MS3DNxjy6UhLU5g/s400/aaa.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Arkadiusz Entropia, "Superposition", źródło: <a href="https://bdta.bandcamp.com/album/superposition">bdta.bandcamp.com/album/superposition </a></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Wychodzi na to, że album mało znanego Arkadiusza Entropii o tytule <i>Superposition</i> będzie jednym z ostatnich, o ile nie ostatnim albumem wydanym przez legendarną wytwórnię BDTA. Złośliwi mogliby rzec, że BDTA wypuszczając materiał niemal debiutanta, a w dodatku kolegi wycofuje się z rynku małych labeli bezszelestnie i wstydliwie. Nieco bardziej wnikliwi zaś usłyszą w <i>Superposition</i> przytup, a może i łabędzi śpiew zamykanej wytwórni, której wielu świetnych artystów zawdzięcza niegdysiejszy rozgłos. Miejmy nadzieję, że dla Arka rozpoczyna się z chwilą wydania tego materiału zasłużona rozpoznawalność.</div>
<div style="text-align: justify;">
Akurat przy okazji mojego zapoznawania się omawianą tutaj płytą miałem okazję za sprawą paru gorących dyskusji wysłuchać najnowszej płyty <a href="https://errorsmithpan.bandcamp.com/album/superlative-fatigue">Errosmitha <i>Superlative</i></a>, która osobiście nie wydała mi się ani dobra, ani pożyteczna, ani też w żaden sposób zabawna. Produkcja jak z Fruity Loops nie pomagała albumowi, rzekome poczucie humoru, jakie miała przedstawiać płyta Erika Wieganda to prędzej zbiór dalekich od błyskotliwości sucharowych i slapstickowych <i>dad jokes </i>na temat IDM-u. Krótko cięte sample i ich nawały wydawały się intrygujące na samym początku i tylko wtedy. Krótkie, footworkowe cięcia to także domena Arka, jednak nie było tak zawsze.<br />
<br />
Debiut Arkadiusza Entropii, wydany w 2016 roku w Jasieniu <i>Light Cones </i>zupełnie nie zapowiadał stylu, który został podjęty przez muzyka na ostatnim albumie. Syntezatorowe smugi, szczątkowe melodie, atakowanie ścianą analogowej syntezy, zgrabny taniec między zgrzebnymi szumami, a ambientowymi czystościami był zwyczajnie akuratny, muzakowy, intrygująco wycofany, nieosobliwy, solidny, a jego słuchanie to była z pewnością przyjemność, lecz nie z gatunku guilty pleasures, a porównywana raczej z satysfakcji dobrego wykonania rutynowego obowiązku domowego jak ugotowanie smacznego obiadu albo dokładne umycie umywalki z zacieków po paście do zębów.<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1154707571/size=small/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/transparent=true/" style="border: 0; height: 42px; width: 100%;"><a href="http://jasien.bandcamp.com/album/light-cones">Light Cones by Arkadiusz Entropia</a></iframe><br />
<br />
Zupełnie inny a już zdecydowanie bardziej autorski jest <i>Superposition. </i>Footworkowa maniera w cięciu drobnych instrumentalnych sampli to jedno, drugie to ciężka regularna stopa naturalnie zachęcająca do tańca, trzecie to produkcja i nadzwyczajne wykorzystanie stereofonii idące w stronę doświadczenia binauralnego. Kaseta ta słuchana na słuchawkach atakuje natarczywymi dźwiękami to jedno to drugie ucho (<i>Pulses</i>) środek zostawiając ambientom, które tutaj w przeciwieństwie do <i>Light Cones </i>znajdują się w odwrocie, na rzecz, idąc w ślad z tytułem jednego z utworów, błędów powtarzanych w nieskończoność tak długo, aż w powtarzalności odnajdzie się wzór, metodę oraz strukturę. Szumowość i industrialność płyty widać z bardzo daleka, wiksiarskie zapędy jednak (<i><span class="title-section"><span class="title">Richard Feynman's Celebrity Status) </span></span></i><span class="title-section"><span class="title">nie przesłaniają czułości i przejrzystością pozwalająca wybrzmieć tremolom kwadratowych fal i hałasowi kumulującemu się wokół bitu <i>(Noise Corrutpion of Pure Heart l.1 & l.2)</i>. Zorganizowany i zrytmizowany nojz przypomina agresję, która towarzyszyła najbardziej syntetycznemu albumowi RSS B0YS <i>HDDN</i>, kompozycyjna dbałość o otwory zbliża Entropię do Palcolora, a oszczędna dawka szaleństwa przywołuje na myśl abstrakcyjne łamańce <a href="https://soundcloud.com/qebrus">qebrusa </a>idące pod ramię z nowoszkolnym EBMem co w połączeniu, jak wynika z relacji naocznych i nausznych świadków, świetnych umiejętności scenicznych Arkadiusza Entropii daje nadzieję na projekt, któremu będzie należało się więcej uwagi w przyszłości.</span></span><br />
<br />
<i>Arkadiusz Entropia <br />"Superposition"</i><br />
<i>BDTA – BDTA CXLIX </i><br />
<i>22 grudnia 2017<br /> </i></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=4059908316/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://bdta.bandcamp.com/album/superposition">Superposition by Arkadiusz Entropia</a></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-41872275845228510062017-12-11T19:07:00.000+01:002017-12-11T19:25:08.347+01:00'PRETTY FUCKIN' FAR AWAY FROM OKAY'<div align="JUSTIFY">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqg3-aDTEwbozn-HSsXFm0XzrufvYKkeJUu8o0YkNtbf7YpqZZMcHT4Pqo74nh-c8xZ1JRJs4Qce_hiRUb7x_yCpw8kKqvA1A2seCJ8D_CB4GZ3I2znNCVAHWCdOy0pqvDGlYbdf-Of1Yl/s1600/bdn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="679" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqg3-aDTEwbozn-HSsXFm0XzrufvYKkeJUu8o0YkNtbf7YpqZZMcHT4Pqo74nh-c8xZ1JRJs4Qce_hiRUb7x_yCpw8kKqvA1A2seCJ8D_CB4GZ3I2znNCVAHWCdOy0pqvDGlYbdf-Of1Yl/s640/bdn.jpg" width="451" /></a></div>
<br />
Impreza w krakowskim Warsztacie w ramach wspólnej
trasy Kollaps/Operant/Brighter Death Now jest obecnie najchętniej
fetowaną porażką ostatniego czasu. Dezorientacja z powodu utraty
zbiorowych zasobów publiczności na imprezę, która miała być
wydarzeniem roku i powrotem legendy poskutkowała masochistycznymi komentarzami
usprawiedliwiającymi gig, który w normalnych warunkach powinien być
pamiętany przede wszystkim w kategoriach skandalu. Wybaczcie, że
nie będę próbował agregować zbiorowej jaźni, bo tak się
składa, że nie czuję się jej wyrazicielem - zresztą do
wyrażania ogólnych sądów populacji nikt mnie nie upoważnił.</div>
<div align="JUSTIFY">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY">
Gig był paskudny, to fakt, lecz czy „paskudność”
nie jest konstytutywna dla wszystkich gatunków wysuwających na
pierwszy plan szumy i hałasy, które mają naruszać mieszczańskie
poczucia piękna w sztuce, czerpiąca z katarktycznej mocy dźwięków
o nieokreślonych składowych harmonicznych i społecznie
niechcianych? Czy natężenie dźwięków mających wymierny wpływ na zdrowie i szokujące performensy obejmujące autodestrukcyjne zachowania i agresję wobec publiczności nie są kluczowe dla tej właśnie tradycji artystycznej? <br />
<br />
Jak ważną częścią tej tradycji jest Cold Meat Industry chyba udowadniać nie trzeba, a istotności wpływu Rogera Karmanika, twórcy i personifikacji wytwórni na estetykę dark ambient, power electronics i death industrial mało kto podważa. Być może w działalności takich labeli jak Cold Meat, Tesco Organisation czy Slaughter Productions łączyły najbardziej znaczące typy czyste undergroudnowych muzyk nojzowych przełomu lat '80 i '90 jakimi były black metal i wszystko to, co czerpało z japońskiego nojzu, a także podług innych klasyfikacji to, co łączyło tradycję muzyki, mającej świadomość dokonań interdyscyplinarnych "akademickich awangard" XX wieku, oraz rozkosz destruktywnego antyintelektualizmu idącego z dadaistycznego hałasowania[1]. Tak się zatem składa, że działalność Karmanika jako wydawcy stanowiła krok w stronę estetyzacji hałasu, jaki znamy obecnie, odchodząc od ortodoksji "paskudności" w stronę bardziej wyszukanych, choć ciągle radykalnych, form.<br />
<br />
Nie bez powodu w powyższym ustępie wspominam o metalu, a także nie bez powodu słowo "awangarda" wpisałem w cudzysłów. O metalu piszę, bo wiedzę o Cold Meat Industry mogła zostać w znacznym stopniu upowszechniona w kraju przez pismo, którego największą część łam poświęca się metalowi właśnie. W dosyć ważnym na rynku muzycznej prasy drukowanej Noise (sic!) w numerze z marca 2015 roku pojawił się obszerny artykuł o Karmaniku oraz o jego labelu [2]. Być może to spowodowało, że w Warsztacie 9 grudnia pojawiło się względnie wielu metalowców i nawet mogło się im to wszystko podobać, wszak molekuły występów wszystkich zespołów z tego wieczoru zbliżały się swym smakiem do nojzu metalowej grupy Thaw. Pojawiły się także relacje metalowców z tego wydarzenia, jedno zaś chciałem podać z nazwy, bo wydaje mi się być zupełnie interesujące.<br />
<br />
<a href="https://www.facebook.com/metalurgiafm/posts/1349765415169016">Relacja z peja audycji Metalurgia </a>posiada to, czego już w zasadzie nie ma w necie - jest to autentyczne zdumienie z zetknięcia "nowym" i choć ogólne spostrzeżenia z imprezy są zupełnie trzeźwe, a intuicje autora nie zawodziły, tak niektóre podszyte ignorancją wtręty burzyły potencjalnie błyskotliwy tekst. Nie ma co się obrażać, że ktoś się dzielić relacjami z nojzowych gigów, gdy na takie zazwyczaj się nie chadza, powinno się obrażać na pomieszanie pojęć, operowanie stereotypami, a także paternalizm wobec stylu oraz jego apologetów. Baza i wyjście tej relacji było uczciwe - koncerty Kollaps i BDN z featem kolegi z Deutsch Nepal wyrażały się brakiem szacunku wobec publiki, kolegów z innych zespołów, którym zniszczono sprzęt i jedynym usprawiedliwieniem dla niedyspozycji wykonawców wywołanej alkoholem była programowa chęć wywołania uczucia zażenowania - bo takie uczucie towarzyszyło mi w trakcie występów, a kac moralny aż do momentu pisania tego tekstu. Kollaps miał kilka momentów, to fakt, samookaleczenie się wokalisty wprowadzało trochę pożądanej konsternacji, ale poza tym była to próżna nuda z rockistowskimi gestami wyższości nieproporcjonalne do jakości generycznego transu. BDN z aktami przemocy wobec sprzętu, siebie i publiczności było bezcelowe, a dorabianie temu gęby, że przecie "entropia, gniew i zniszczenie" jest rzeczą karykaturalną, a wydłużającą się w nieskończoność, pozbawioną dramaturgii, ospała, zmęczona trasą, która była jak się zdaje dla Karmanika i reszty pretekstem do taniego zapicia, wyzutą z wywoływania zarówno nienawiści jak i empatii imbą, której nie da się w żaden sposób przewartościować, ani nadać transgresywnej głębi "galerii sztuki", nojzu jako nieustannego performensu, świata jako cierpienia i rozczarowania itp. itd. Ja też byłem rozczarowany, lecz z przyczyn bardziej przyziemnych - straconego bezpowrotnie czasu i mniejszej ilości wachy w baku. <br />
<br />
I w istocie pozostałoby we mnie poczucie straconego czasu, gdyby nie duet Operant, który zagrał solidną techno industrialną sztukę, nawet pomimo problemów technicznych. Od zachowań scenicznych, także tych agresywnych, po realizację odpowiedniej teatralizacji występu, przez akuratne dozowanie wrażeń, począwszy od ciężkich aleatorycznie interferujących szorstkich faktur, przetworzonych krzyków, sprzężeń blach i oczywistych, wręcz archetypowych, industrialnych dźwięków metalu trącego o metal oraz sprzężeń mikrofonu, do szczytu EDM-owej, tanecznej eksplozji utrzymującej się do samego końca występu widoczne były uskutecznione starania ukontentowania siebie i publiczności. <br />
<br />
Słowem zakończenia odniosę się jeszcze do pogardy, z jaką Metalurgia odnosi się do pojęcia "awangardy". Nadużywanie tego pojęcia, do rzeczy <i>nomen omen </i>niepojętych jest nietrafione, gdyż samo pojęcie stało się już dawno pustym znaczącym. Nie ma zatem potrzeby zaliczanie do jednej kategorii tak odległych od siebie zjawiska jak dodekafonii <span class="st">Schönberga i harsh noise'u; koncertów w trakcie Sacrum Profanum, ale również imprez odbywających się w Warsztacie[3], choć mogą mieć one wspólną, szczerze poszukującą publikę. Metalurgia próbując dopierdolić kiepskiemu gigowi strzela na oślep tam, gdzie takie imprezy potencjalnie i w stereotypowym wyobrażeniu mogłyby znaleźć poklask, jak galerie sztuki, czy inne instytucje kultury stawiające na imprezy o silnym wymiarze performatywnym, interdyscyplinarnym i koncepcyjnym, czego nawet nie skomentuję dalej, przypomnę tylko, że jedna z najlepszych nojzowych imprez w kraju, jaką są Przesterowane Szczury odbywa się w murach dotowanego z publicznych pieniędzy Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim. <br /><br />Ci którzy lubują się w sztuce hałasu nie są głuchymi prymitywami, którzy każde głośne napierdalanie przyjmują z otwartymi ramionami. Chujowy nojz to nie oksymoron, bo chujowe nojzy istnieją i występują na żywo, a oto był kliniczny przykład chujowizny. Tak nie miało być i tak być nie powinno.</span><br />
<br />
<br />
<br />
[1] Powyższe klasyfikacje wziąłem z artykułów Radka Sirko:<br />
"<a href="http://www.academia.edu/15323723/Noise_czyli_redefinicja_wsp%C3%B3%C5%82czesnej_muzyki_i_praktyki_s%C5%82uchania_HA_ART_nr_37_2012_"><i>Noise</i>, czyli redefinicja współczesnej muzyki i praktyki słuchania</a>"<br />
"<a href="http://www.academia.edu/15323808/Muzyka_na_granicy_ekspresji._Ekspresja_na_granicy_muzyki_OPCJE_nr_90-91_2013_">Muzyka na granicy ekspresji. Ekspresja na granicy muzyki</a>"<br />
[2] Noise Magazine, nr 1(3) marzec 2015, Paweł Frelik, "Cold Meat Industry - upadłe imperium"<br />
[3] W którym odbywają się świetne imprezy noiseowe, jak koncerty w ramach trasy Dave'a Philipsa </div>
<div style="margin-bottom: 0cm;">
<b>CZYTAJ TAKŻE RELACJĘ:</b><br />
<a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2017/01/przesterowane-szczury-vi-cykl-wydawcy.html"><b>PRZESTEROWANE SZCZURY 2017 </b></a></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-71654031739577380512017-11-29T15:11:00.001+01:002017-12-20T10:38:31.593+01:00 Melatony st / Yasuhito Fujinami, "Lotus"<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKNr89pIF6BmpTpyKL27vsP-Fa20F1WHXgA-nYtRgUqrKhbfQjVkvtSCJWRk0BHZ36Qr4otPrfwq7HVQtDp9jm6SoK_3iz87VGWT9sZ3UsHzD139Pqq5XjC8jjoA9EKvGxTV58VmrwkJX3/s1600/t%25C5%2582o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1141" data-original-width="1600" height="456" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKNr89pIF6BmpTpyKL27vsP-Fa20F1WHXgA-nYtRgUqrKhbfQjVkvtSCJWRk0BHZ36Qr4otPrfwq7HVQtDp9jm6SoK_3iz87VGWT9sZ3UsHzD139Pqq5XjC8jjoA9EKvGxTV58VmrwkJX3/s640/t%25C5%2582o.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Od lewej: Melatony, st, źródło: <a href="https://pawlaczperski.bandcamp.com/album/melatony-ppt42">pawlaczperski.bandcamp.com</a>, Yasuhito Fujinami, "Lotus", źródło: <a href="http://yasuhitofujinami.bandcamp.com/">yasuhitofujinami.bandcamp.com</a></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
1.Niechże wstępem mojej recenzji będzie przypomnienie jednego z najciekawszych tekstów z zakresu krytyki kultury, jaki powstał w tym roku. [Być może zaś tekst ten uważam za warty uwagi, bo dotyczy dziedziny, w której nie wykazuję zbędnego znawstwa]. Mowa tu o krytyce zawartej w <i><a href="https://magazynszum.pl/triumf-wies-dionizje/">Triumf. Wieś. Dionizje</a> </i>Bartosza Zaskórskiego (Mchy i Porosty), która podkreśla afirmatywny wymiar sztuki Marka Rachwalika, jednocześnie zaś tekst<i> </i>ów jest również wielce afirmatywny. Nie uważam jednak maniery Bartosza za pozerstwo, bo udowadniał on już niejednokrotnie, że nieoczywiste poczucie humoru (choć nie eskapizm) jest mu bardzo bliskie oraz to, że daleko mu do poruszania cierpiętniczych motywów w swojej własnej twórczości. Tak czy inaczej próba ujęcia najnowszych albumów Huberta Zemlera oraz Yasuhito Fujinami powstawała pod wpływem przemożnego wpływu eseju Zaskórskiego. <br />
<br />
[To jest ten moment, w którym zrobię to czego nie chciałem robić, więc robię to w twardym nawiasie kwadratowym, który przypomina betonowy bunkier, poza który ta wieść się nie rozejdzie, że robię jakieś podsumowanie roku - brutażowa płyta Mchów i Porostów należy do jednych z ulubieńszych w mijającym roku]<br />
<br />
<iframe frameborder="no" height="120" scrolling="no" src="https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/313240392&color=%23ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&show_teaser=true" width="100%"></iframe><br />
<br />
Zaskórski w swoim tekście przeciwstawia afirmację Rachwalika negacji, która dominuje w twórczości wielości innych artystów. Gdzie jednak na osi między afirmacja-negacja, znajduje się melancholia? Można by stwierdzić, że znajduje się dokładnie na samym środku, nieznacznie balansując w obie strony na raz; ciągle zbyt niewinna by popaść w gorycz i cynizm negacji, zbyt jednak niepewna i rozchwiana by iść w stronę światła. Bywa śmieszna w swym niezdecydowaniu i zbyt mało popularna, bo nieszczególnie radykalna. Melancholia jest zawłaszczona głównie przez nastoletni kicz, najczęściej wyrażana przez młodociane osobniki wchodzący w dorosłość; mylona jest zresztą często z egzaltacją, metaforycznie widziana w pieszczotach trądzikowych twarzy, obgryzionych szkolnymi troskami paznokci; gargantuicznych przeżyć szalonych miłości, które tylko w owym czasie trwają wiecznie. Gorzej melancholii w starszej twarzy - czym twarz bardziej gorzknieje i wietrzeje, tym mniej należy się jej sympatii, o współczuciu nie wspomniawszy. Melancholia w tym czasie dziwaczeje, wyradza się w gorsze, czasem nieodwracalne stany chorobowe. Z czasem melancholia fermentuje w ersatz tajonego szaleństwa, a czasem prowadzi w samo sedno najgorszego.<br />
<br />
2. Mainstreamowe <i>minimal music</i> robione ongiś przez czworokąt Reich, Riley, La Monte Young, Glass stało się w naszym kraju za sprawą ostatnich lat bardzo popularne. I nic bardziej zadziwiającego, wszak jest to najbardziej przystępna niedzielnemu słuchaczowi historyczna awangarda, niezwykle zapraszająca, to niemal ekumeniczny pomost między hardcorową publicznością, która jest zepsuta erudycją w osłuchaniu wszystkiego i wszystkich, a normikami od "zapraszamy do Trójki" wysłuchiwanej przede wszystkim, by dowiedzieć się o utrudnieniach na A4. Hubert Zemler miał ważny udział w revivalu tychże metod i brzmień, biorąc udział w lepszych projektach i nagraniach z tego nurtu, by wspomnieć tylko o świetnych nagrania zespołu <a href="https://zebryamit.bandcamp.com/">Zebry a Mit</a> czy też ubiegłorocznej solowej płycie <a href="https://hubert-zemler.bandcamp.com/album/pupation-of-dissonance"><i>Pupation of Dissonance</i></a>, której należy się miejsce w topie 2016 roku. <br />
<br />
W ramach projektu Melatony Zemler wchodzi w inny nurt minimalizmu, który wyziera ze obszernych muzotek i archiwów <i>library music</i>, które w ostatnich latach za sprawą takich wytwórni jak Finders Keepers czy krajowego GAD Records dostępują szczytów zainteresowań w ich przewartościowaniu. Zemler nie zatrzymuje się jednak na tym, lecz drąży dalej, tam, gdzie pojawiają się apologeci stylu muzyki wycofanej, pozbawionej ego, towarzyszącej, muzyki-mebla, tworzonej według wskazań Erika Satie, wśród zachwycających w ostatnim czasie nagrań <a href="https://jasien.bandcamp.com/album/remains">Ter </a>czy <a href="https://cichenagrania.bandcamp.com/releases">Józefa i Zofii. </a>Muzyka to wymagająca wysiłku przede wszystkim od kompozytora, wykonawcy i producenta (w przypadku Melatony jest to jedna i ta sama osoba), jest to muzyka-artefakt, elegancja zaklęta w pudełko z taśmą, która zachwyci gości w swej nieobecności, która doprawi sterylność pięknego wnętrza wyszukanymi dźwiękami-efemerydami.<br />
<br />
Lecz nie tylko to, co powyżej, bo tylko to, co powyżej byłoby krzywdzącym niedopowiedzeniem. Być może album ten mógłby zakończyć się po pierwszym uderzeniu w utworze <i>Pomorze. </i>Poza perkusyjnym atakiem i pogłosem idącym za nim mogłoby się zupełnie nic nie wydarzyć, wybrzmiewanie końcowe mogłoby nie mieć nigdy końca, pełnia tego prostego dźwięku i tego reverbu, który jakkolwiek prymitywnie nadużywany przez innych artystów, tak na tej kasecie osiąga mistrzostwo wyszukania. I nie stałoby się zapewne nic, gdyby nagle album się urwał i na tym się właśnie skończył, bo oto nastąpiło doświadczenie zarówno pełni, jak i głębi. Lecz nie dzieje się tak, pojawia się szczątkowa, dziecięcą jakby dłonią wystukiwana synkopa wibrafonu (?), wyjawia się także szorstki, choć nienachalny dron, po nim długie oniryczne dźwięki. Akuzmatyczny wymiar tej płyty jest bardzo ważny; choć można by próbować dociekać, jakie instrumenty grają, czy są to instrumenty akustyczne, czy elektroniczne, czy emulowane komputerowo to nie ma znaczenia dla istoty tego albumu. <br />
<br />
Istotą, jak się zdaje, jest autentyczna troska Zemlera o postawienie się pośrodku; między repetycją, a łamaniem repetycji przez mikroskopijne zmiany; o stworzenie albumu całościowego i zamkniętego oraz o skomponowanie takich utworów, które pojedynczo są zamknięty światami, i tak aby poszczególne ścieżki, pasma, echa i uderzenia wydestylowane z utworu ciągle były samodzielnymi obiektami westchnień. Oczywiście nie tylko nastrój sielanki wyziera spośród utworów Huberta. <i>Samań </i>jest energetyczną wariacją na temat wysokoprzetworzonego world music, akustycznego krautrocka Popol Vuh, a nawet natchnionego funk-reggae <a href="https://www.youtube.com/watch?v=YcL8SvyKtE4">Cymande</a>. <i>Dowcień </i>kontrastuje nieco z resztą albumu, przez syntezator w smaku lo-fi, niejednoznaczną atmosferą quasi-bliskowschodniej muzyki, grozy, a także bezpiecznie dawkowanego absurdu. Albumowego dzieła dopełnia pulsująca melancholia <i>Świerszczania </i>ze zgrzytem wcale nienojzowej blachy, syntezatorowym ambientem <a href="https://palcolor.bandcamp.com/album/arecibo">Palcolora</a>, idący w stronę idylli wyszytej roztrzęsieniem, jak u Tima Heckera.<br />
<br />
<i>Melatony<br />
"Melatony"<br />
Pawlacz Perski ppt42<br />
21 listopada 2017</i><br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=196736168/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://pawlaczperski.bandcamp.com/album/melatony-ppt42">Melatony [ppt42] by Melatony</a></iframe><br />
<br />
<br />
3. Zaskoczyć może zestawienie solowego projektu Melatony z programowym radykalizmem, który przez większą część swojej dyskografii przejawiał Yasuhito Fujinami. Przed swoją ostatnią dotychczasową płyta - omawianym tu <i>Lotusem - </i>nagrał <a href="https://yasuhitofujinami.bandcamp.com/album/k2-yasuhito-fujinami">splita z K2</a>, który zupełnie nie zapowiadał stylu, który Fujinami podejmie na swojej najnowszej płycie. To co znalazło się na materiale zrobionym z K2 jest bardzo dla harsh noise'u typowe, w swojej typowości zaś wulgarne i pornograficzne - po prostu znakomite. <i>Lotus </i>jest bardzo bliski postępującej estetyzacji harsh noise'u wyrażanej przez twórczość takich artystów Kevin Drumm, Ben Frost czy Purgist (zresztą prowadzone przez Sergeja Hannolainena Triangle Records odnajduje wcale nie tak zgniły i bardzo ożywczy kompromis między hi-fi, dbałością o kompozycję, a całym inwentarzem metod gatunkowego noise'u). <br />
<br />
Hubert Zemler dba o to, aby koniec jednego utworu był taki sam, jak początek następnego, zaś koniec albumu Melatony współgra z początkiem <i>Lotusa</i>, który zaskakuje miękkimi ambientowymi pasażami. Szumy w otwierającym płytę <i>Fragment of Memory</i> nigdy nie przebijają się ponad synth- i dark-wave syntezatorów i tak w zasadzie jest do końca albumu, który jest gdzieniegdzie podskórnie tkany industrialnym hałasem, field recordingami i przesterami czając się na czekającego w napięciu słuchacza. Oczekiwanie to dotyczy wybuchów wściekłości immanentnych dla noise'u, jednak tutaj są one zagłuszone przez pogłosy i wokale. W wokalach tych, a raczej w nagranej mowie, ukryta jest tajemnica i wielostopniowe rozumienie i przeżywanie wynikające z nierozumienia słów, lecz wyobrażania sobie ich znaczenia, na podstawie ich tembru, siły, szybkości etc. Francuskie monologi, wzmagają poczucie atmosfery sennego i deszczowego french touchu, a dialog w języku japońskim między kobietą, a mężczyzną w centralnym dla płyty, a jednocześnie najlepszym utworze <i>Dream Ritual, </i>jest być może najbardziej wzruszającym, melancholijnym, groźnym i niepokojącym momentem tegorocznej muzyki w ogóle. Szczególnie w momencie gdy szlochanie kobiety mija, a zanim pojawia się syntezatorowe, minorowe arpeggio i nawały dźwięków, jakby tłuczonego w oddali szkła. <i>Lotus </i>jest dark ambientem życia codziennego, pustych ulic, dramatycznych wymian zdań, szeptania sobie do własnego ucha najskrytszych tajemnic, bólu wyrażającego się nie w gorejących na zewnątrz ranach, bolących, nagich ropieniach, ale zadr na psychice i niepokoju dusz, wzruszeniu odbierającego mowę i samotności odbierającej życia. <br />
<br />
Pod względem użytych środków jest to być może jedna z bardziej świadomych nojzowych płyt ostatnich lat, gatunkowo co prawda nieortodoksyjna, lecz szukająca szokujących metod, tam gdzie powinno ich być najmniej, czyli nie w nieustannym atakowaniu dźwiękiem, lecz w pożądaniu nieoczywistych kontrastów.<br />
<br />
<i>Yasuhito Fujinami<br />
"Lotus"</i><br />
<i>SSSM - sssm-120<br />
20 października 2017</i><br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1450086725/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://yasuhitofujinami.bandcamp.com/album/lotus">Lotus by Yasuhito fujinami</a></iframe><br />
<br /></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-14176716165905552112017-11-23T11:28:00.000+01:002017-12-06T13:51:02.522+01:00BEZSZELESTNOŚĆ - Palcolor, "Wróg"<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2P3rV9utTefzrMhhKIpJ_8VzDGliutqFlztupNC1jOYObyxnkJg6slORnBwnusKZa48FHyMVAxIby3jERd-EwasyAIsEXAbuRjkVw4PDmE0-FZLJPAvXwXXHDaPCKbl7AwRW8T_RWjeu/s1600/palcolor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1165" data-original-width="1200" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu2P3rV9utTefzrMhhKIpJ_8VzDGliutqFlztupNC1jOYObyxnkJg6slORnBwnusKZa48FHyMVAxIby3jERd-EwasyAIsEXAbuRjkVw4PDmE0-FZLJPAvXwXXHDaPCKbl7AwRW8T_RWjeu/s400/palcolor.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zastanawiam się poważnie nad fenomenem Emila Macherzyńskiego, którego głównym solowym projektem jest Palcolor. Jego kolejne wydawnictwa pojawiają i jakby momentalnie znikają, gdy zaś gra na żywo, to zagra jakąś sztukę, a poza tym scenicznie nie istnieje. Nie byłoby w tym nic szczególnego - tak funkcjonuje duża cześć prezentowanych na blogu artystów, którzy z uporem godnym lepszych spraw brną, by prezentować swoją twórczość. A może tu nie ma żadnego fenomenu, a może tylko przydaję Emilowi zasług, których nie ma? Wszakże co Macherzyński takiego zrobił? Grał w Złotej Jesieni, z Joanna Świderską współtworzy wydawnictwo Jasień, był duchem poruszycielem sporej części niezalowych targów, które w jakiś sposób konsolidowały scenę niezależną w Polsce, a z czasem stały się fenomenem, który bezszelestnie właśnie wygasa tudzież przeobraża się. Emil był częścią środowiska Eufemii, która stanowiła dla wielu kluczowe miejsce trwania spontanicznej i szczerej twórczości. I wiele więcej można by tu jeszcze wymieniać - lecz czy to jeszcze jakaś zasługa?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Kolejne Emilowe wydawnictwa pojawiają się i znikają - a może nie są warte zachodu? Problem polega na tym, że zupełnie nie, choćby z uwagi na to, że Palcolor, pod którego szyldem Emil wydaje, nie tylko tworzy spójnie brzmiące płyty, ale także uparcie drąży jeden estetyczny idiom w trakcie całej swojej dyskografii. Fascynuje go najtisowe IDM biorące swój początek w V/A <i>Artificial Inteligence </i>i w późniejszych apologetach stylu - z przejrzystą i sterylną produkcją, atmosferą wyrafinowania zapraszającego zarówno dyletantów jak i poszukiwaczy wrażeń. Twórczość ta pozbawiona jest zbytniego konceptualizowania i intelektualizowania - choć to pierwsze pojawia się tu i ówdzie, jednak na zasadzie zbioru skojarzeń - duchologicznego science fiction, powidoków luksusu czasu komuny (fly polish airlines, buy polski fiat) oraz lurkowania po osobliwościach internetu, lecz bez memiarskiej ortodoksji. Być może Emil Macherzyński jest w swoim retro szyku tak osobliwy, bo zupełnie nie interesuje go robienie rzeczy stosunkowo modnych - synthwave'u z french touchem (choć u Emila french touch się podskórnie wydobywa), wszelkiego rodzaju pogrobowców New Age'owego vaporwave'u zanurzonego w estetyce lo-fi VHS, czy pełnego apreggiatora elektronicznego ambientu. Paradoksem zaś jest to, że nie poszukiwania już, lecz ściśle określone pole estetyczne podjęte przez Emila wydaje się być bardziej "dziadkowskie" od tych wszystkich próżnie wymienionych przeze mnie antynomii, które historycznie mają dłuższą tradycję. A to dlatego, że to, w czym Macherzyński czuje się dobrze, nie zostało jeszcze wystarczająco mocno przewartościowane i poddane reinterpretacji w magii wyobrażeń.<br />
<br />
Piszę ten tekst, jakbym pisał coś w rodzaju epitafium, bo przypadek Palcolora rozprawia się z mitem jakoby wydanie zbiorczego materiału dźwiękowego było ważną cezurą w artystycznym życiu. Tak jakby z każdą wydaną płytą artysta musiał wkładać wysiłek w wymyślanie się na nowo i eksplorować nowe formy i style. Do tej pory chciałem napisać o Palcolorze kilkukrotnie - i tyleż razy mi się nie udało, bo kasowałem niemal gotowe teksty. Były one na swój sposób niewystarczające, być może dlatego, że kolejne płyty Emila traktowałem jako kamienie milowe, podczas gdy są one konsekwencją rozwoju. Owszem pojawiały się w jego solowej dyskografii skoki w bok, ale nie były one radykalnie odmienne od wyraźnie zarysowanego typu czystego. Odmieńcy to choćby <a href="https://bdta.bandcamp.com/album/mikroorganizmy"><i>Mikroorganizmy</i></a> czy słuchane przeze mnie ciągle z wielką przyjemnością nagrane na żywo ambientowe, evergreenowe <a href="https://bdta.bandcamp.com/album/arecibo"><i>Arecibo</i></a><i>, </i>którego echa wyraźnie wybrzmiewają w openerze do pełnego bulgotów i intrygujących pogłosów <i>1987</i> otwierającego najnowsze dzieło Emila, czyli płytę <i>Wróg</i>. Bardzo to podobna rzecz do <i>Afrikanische Volker </i>Mirta. Płyta ta nie kontynuuje drogi obranej przez Emila na ostatnich jego dokonaniach, które skłaniały się w stronę techno - przykładem jest doskonały <a href="https://palcolor.bandcamp.com/album/muran-w-workshop"><i>Muranów Workshop </i></a>oraz inne okołobrutażowe impresje, które pojawiały się z różną regularnością na <a href="https://soundcloud.com/palcolor/sets/2016-works">soundcloudzie muzyka</a> . Na <i>Wrogu </i>jest mniej tanecznie, a zatem jak jest? Dotychczas muzyka Palcolora była w dużej mierze afirmatywna, na swój osobliwy sposób radosna. We <i>Wrogu </i>zaś czai się podskórny niepokój. Poszczególne zrytmizowane figury, zaczątki melodii, ambientowe smugi brzmią jakby były ze sobą spasowane w programowo niedoskonały sposób, tonacje zmieniają się pod wpływem niespodziewanego ledwo wyczuwalnego pitchu, a umiejętne stosowanie reverbów i deleyów potęgującą napięcie wynikające z mikroskopijnych odstępstw od rytmu i tonacji - patrz <i>Bias Trap</i>, w który dodatkowe napięcie potęgowane jest przez skontrastowane naturalistyczne brzmienia perkusji z rozchwianymi syntezatorami.<br />
<br />
<i>Prima Terra </i>kolejny utwór na playliście w swej powolnej dostojności, zbliża się do muzaków z archiwów GAD Records, będąc jednocześnie utworem bardzo chwytliwym, zapamiętliwym, po to by rozpaść się w połowie w posępnym dronie, by później eksplodować z energią rzutkiego werbla - drop to był niespodziewany, rozkosznie niepasujący do feelingu budowanego przez pierwszą część utworu, by później zatoczyć rondo względem swego początku. Następny <i>Kush Komfort </i>moim zdaniem nie pasuje do tego, co powiem już teraz, świetnego albumu. Utwór idzie w stronę posępnego bengiera, no i nie byłoby w tym nic złego, pobawić i potuptać też należy, niemniej lepiej jest wczuć się w długie dźwięki syntezatora <i>Pyongyangu</i>, który jest utworem bardziej koherentnym i bodaj szczytowym momentem albumu. Choć tu też pojawia się regularna stopa, to jest ona dodatkiem do dubowych ambientów i wielości ich warstw niźli szkieletem usprawiedliwiającym całość, by bezgłośnie przerodzić się w bezszelestne zamknięcie w szumowej miniaturze <i>Retkinia Północ</i>.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
* * * </div>
<br />
Wkrótce przed tym, jak miałem przyjemność zaznajomić się z tym albumem, który śmiało mogę określić jednym z najlepszych jakie słyszałem w tym roku, odbyłem krótką wymianę zdań z Palcolorem w jego własnej osobie. Emil wyraził wówczas obawę, że <i>Wróg </i>nie wzbudzi żadnej reakcji, że nie pojawi się żadna wzmianka, ani recenzja, ani nic co idzie za tym. Emil zapytany przeze mnie, czy nawet jeśli napiszę coś na Kulturze Staroci o tej płycie, to czy myśli, że coś to zmieni odpowiedział:<br />
-Pewnie nie.<br />
<br />
<i>Palcolor</i><br />
<i>"Wróg"<br />Kosmodrone DRONE 1701 CD</i><br />
<i>1 grudnia 2017</i><br />
<i></i><br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=2115229183/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=4052650124/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://palcolor.bandcamp.com/album/wr-g">Wróg by Palcolor</a></iframe><br />
<br />
<i></i> <br />
<i></i> </div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-2512528647819625092017-11-15T11:15:00.000+01:002017-11-17T10:19:51.995+01:00PŁYTY-MIEJSCA<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqqNv8ydL50rGUxSzMd4f04Z_t2Mqluddg1qpUiYGXAWTfR912UPcOBa8d_QR2KCzGtcWah0Usrlb2zEpVy4BzI_BfNQzj6JvR1SAD0ei1ZGm59CU_0Yscl1UvBY1qFcbXYYQYcHg2voOP/s1600/t%25C5%2582o.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="667" data-original-width="1600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqqNv8ydL50rGUxSzMd4f04Z_t2Mqluddg1qpUiYGXAWTfR912UPcOBa8d_QR2KCzGtcWah0Usrlb2zEpVy4BzI_BfNQzj6JvR1SAD0ei1ZGm59CU_0Yscl1UvBY1qFcbXYYQYcHg2voOP/s640/t%25C5%2582o.png" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Od lewej: V/A, "Pępek Świata", V/A, "Dźwiękowa historia Łodzi, V/A, "Plan Sprzymierzonych - Szczecin Muzycznie Niezależny vol. 2". Zdjęcie w tle: Łukasz z Bałut, sorry, że nie zapytałem czy mogę <a href="http://miejmiejsce.com/cos-jeszcze/baluty-lukasza-z-balut-pazdziernik-2017/">miejmiejsce.com/cos-jeszcze/baluty-lukasza-z-balut-pazdziernik-2017/</a></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Penalizacja nomadyzmu miała sprzyjać zwiększeniu kontroli ciał biologicznych ciałom politycznym. W momencie, w którym kontrola mogła odbywać w sposób inny niż meldunek okazało się, że nowe rodzaje nomadyzmu mogą podatność ciał urabiać w inny sposób. Jednakże wbrew hasłom powszechnej mobilności i elastyczności, osiadłość, chęć bycia "u siebie" między "swoimi" stała się głęboko tajonym pragnieniem, które mogło wkrótce przerodzić się w stany anomii, a nawet traumy. Jaka by mityczna "Warszawa" nie była pojemna i jakiego by wszechawansu nie zapewniała, nie jest w stanie zagwarantować bezpieczeństwa przynależności, która urabiana jest w pierwotnym kontakcie z "pozawarszawskimi" przestrzeniami życia, oraz z późniejszą socjalizacją, akceptacją siebie w przestrzeni oraz przestrzeni poza nami. Oczywiście peryferie to nie tylko sielanka wsi spokojnej - częściej to frustracja niezaspokojonych potrzeb i przekonania, że mityczny wyjazd do najbliższego miasta wojewódzkiego, z miasta wojewódzkiego zaś do stołecznego, ze stołecznego zaś do Berlina bądź Londynu, który z czasem odwleka się coraz bardziej, te potrzeby zrealizuje.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Frustracji miejsca poddaje się Marszałek Pizdudski w otwierającej składankę <a href="https://niezal-sprzymierzonych.bandcamp.com/"><i>Plac Sprzymierzonych - Szczecin Muzycznie Niezależnych</i></a>, prezentujących scenę undergroundową stolicy zachodniopomorskiego. Bo dzisiejszy wpis poświęcony jest płytom o miejscach właśnie - gdzie wbrew rozlicznym, a przecież logicznym argumentom wciąż żyją i kreują ludzie. Marszałek Pizdudski to egzemplifikacja wkurwu, a frazy pomstujące na Szczecin w piosence <i>Ugrzązłem w Szczecinie</i> mogłyby być wyśpiewane gdziekolwiek indziej. O historii piosenki o Szczecinie wiem tylko z absurdalnych fraz wspaniałych Pustostanów, z piosenki, a jakże <a href="https://kurws.bandcamp.com/track/szczecin"><i>Szczecin</i></a>.<i> </i>O ile tam Maciek Salamon śpiewa o tym, że <i>urodził się w Szczecinie,</i> tak Pizdudski w rytm prymitywnego rytmu opowiada już o dorosłym doświadczeniu Szczecina, w który <i>wali gównem i szczyną</i>. Gdzie centrum jest w dupie, a Szczecin w świadomości rodaków jest znany z tego, że jeden z bohaterów serialu <i>Klan </i>pochodzi z tego miejsca, które na kartach scenariusza jawi się jako koniec świata. Pizdudski w piosence tej łączy starcze pierdolenie, o tym, że kiedyś to było lepiej, z jednoczesnym narzekaniem, że dzisiaj to jest strasznie chujowo, wykrzykując frazy o Wielkim Pomorzu, który jest również nazwą projektu, w którym bierze wcielający się w Marszałka Piotr Markowski. Piosenka ta wyraża typ czysty frustracji, stawiając tego one man banda jako jej personifikację - wraz z nieodłącznym trybalizmem, prymitywizmem, bluzganiem, a także chorobliwym sentymentalizmem, doprawiony garścią kloacznego kabaretonu. Ale taki właśnie jest Pizdudski - niezbyt wyszukany, wulgarny, organicznie prymitywny w swoim ryku, a swoim graniu wręcz suprematystyczny, zredukowany do minimum. Jeśli tak się Szczecin ze mną wita, to ja się chętnie, choć na chwilę, rozgoszczę.<br />
<br />
Pizdudski to operetka w kolorze minimal-punk, a zgoła inny jest projekt <i>Dźwiękowa historia Łodzi</i>, którego konceptem zawiaduje wydawca, pedagog, muzyk, działacz społeczny, a także czarodziej Suavas Lewy. Płyta powstała dzięki dosyć szerokiemu wsparciu instytucjonalnemu i ma wyraźny wymiar afirmatywny względem miasta Łodzi, w przeciwieństwie do pesymizmu Szczecinian. Narratorzy, a jednocześnie podopieczni Fundacji "Szansa dla Niewidomych", zaangażowani w <i>Dźwiękową historię Łodzi</i>, brali udział w spacerach dźwiękowych do ważnych dla historii miasta miejsc i dzielili się dźwiękowymi wrażeniami z tych wypraw. Płyta ma charakter słuchowiska, tudzież reportażu. Koncept, na którym opierają się nagrania mają charakter zapraszający do dzielenia się odczuciami osób z dysfunkcjami wzroku, promienieje dobrocią, lecz całość pozbawiona jest próżnego paternalizmu organizatorów. Program płyty jest już zarysowany w utworze <i>Niezliczone trzyszczą źródła </i>w których narratorzy stwierdzają, że Łódź, wbrew powszechnej opinii, jest miastem ukrytego piękna, śpiewu ptaków i spokoju płynącej wody - choć tuż pod powierzchnią jest tam także historia niesprawiedliwości społecznej i oporu, dającego jednak nadzieję na poprawę losu. Utwór ten składa też obietnicę, której nie do końca spełnia. Otóż osoba słuchająca płyty powstałej na podstawie spacerów dźwiękowych jest w istocie również niewidząca, więc po pierwszym utworze przepełnionym soundscapem oczekiwałbym od płyty więcej field recordingów wraz nagranymi wrażeniami osób biorących udział w nagraniu, które stymulowałyby wyobraźnię audialną. Zamiast tego płycie towarzyszy przejrzysta muzyka skomponowana przez Lewego odwołująca się mocno do mainstreamowego, easy listeningowego <i>minimal music</i> spod znaku muzaków Reicha i Glassa, muzyki ilustracyjnej Zygmunta Koniecznego, a ze współczesnych odwołań choćby do quasi-ludowych instrumentali <a href="https://plexusofinfinity.bandcamp.com/album/maksymilian-gwinci-ski-oddaleni-w-nierzeczywistym-mie-cie-2">Maksymiliana Gwincińskiego.</a> I o ile muzyka ta brzmiałaby bardzo stockowo samodzielnie, tak w reportażu/słuchowisku brzmi ona całkiem nieźle, np. gdy industrialne dźwięki mechanicznych krosien zostały wkomponowane w tapetę dźwiękową w utworze <i>Z łódeczki Łódź</i>, jednak już muzyka w <i>Tramwajach, </i>choć zapowiada intrygującą muzykę konkretną dźwięków tramwaju to zostaje zrujnowana przez infantylny, ostry bit i najtisowy klawisz niemający nic wspólnego z urokiem retromanicznych wykwitów współczesności. Centrum płyty <i>Dźwiękowa historia Łodzi,</i> a jednocześnie jeden z ciekawszych jej momentów jest objaśnianie beneficjentom fundacji obrazów Strzemińskiego na utworze, a jakże, <i>Strzemiński</i>. Osoby z dysfunkcją wzroku oglądają obrazy konstruktywisty i suprematysty, a później opowiadają o wrażeniach z obrazów na nośniku audio - o zachwyt nad przewrotnością tu nietrudno. Należy natomiast docenić ten utwór, z innego powodu i odkryć emocje poszczególnych osób, które wyrażają bardzo konkretne opinie i poglądy, nawet się spierają o sens takiej twórczości i nie dają sobie wejść na głowę z tym, co tłumaczy cierpliwe pani przewodnik. Dynamika wypowiedzi nie zostaje tutaj zagłuszona muzyką i jest to utwór pełen napięcia, wyzwala z obojętności, stawia wobec dyskomfortu konfrontacji - oto prawdziwe życie. Długo wyczekiwane dysonanse, nie tylko w opiniach, ale także w muzyce, pojawiają się przy okazji utworu <i>Litzmannstadt Getto</i>, w którym osoby z niepełnosprawnością słuchają o historii wszystkich wykluczonych poza zbiór człowieczeństwa w nazistowskim reżimie - nie tylko wszak chodzi tu o kwestie narodowościowe i etnicze, ale również o winę niezawinioną, jaką była niepełnosprawność, za którą karą również była śmierć. Podsumowując tę płytę stwierdzam - o ile zazwyczaj proces twórczy interesuje mnie najmniej, tak tutaj należy podkreślić, że idea oraz praca w realizację tej idei staje się nie mniej ważna od samej płyty. Płyta zaś jest nierówna; gorzej byłoby gdyby zaś nie powstała wcale.<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=1319296495/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2386491745/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://naszenagrania.bandcamp.com/album/d-wi-kowa-historia-odzi">Dźwiękowa historia Łodzi by Suavas Lewy</a></iframe><br />
<br />
Także z publicznych pieniędzy powstała płyta wydana w formie ślicznego artbooka, czyli składanka <i>Pępek świata</i> wydana z okazji 700-lecia Lublina przez Fundację Kaizera S<span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313">öze, która choć wypuszcza zaledwie parę płyt rocznie, to są to niemal zawsze są to płyty warte uwagi, a wyjątkowo często są to płyty zwyczajnie wybitne. Tytuł albumu jest tylko pozornie buńczuczny i pretensjonalny, wszak <i>axis mundi </i>mieści się w tysiącach miejsc na całym świecie - wszędzie tam gdzie tożsamość i miłość tożsamości jest ciągle żywa i namiętna. Nazwa tego projektu wydawniczego także ma swoje historyczne uzasadnienie, a to przez historię o rabinie Jakubie Icchaku Horowicu, który był lublińskim ekwiwalentem <a href="https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyrocznia_delficka">wyroczni pytyjskiej</a>. Zjeżdżali do niego o poradę pobożni żydzi, zaś on sam uznał miasto za omphalosa. </span></span></span><br />
<br />
<span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313">Zaproszeni do projektu artyści zostali postawieni przed celem następującym - mieli przygotować utwory inspirowane wydarzeniami lub osobami związanymi z Lublinem. A muzyka dopisana do historii zadziwia dźwiękowym radykalizmem - trwodze towarzyszącej odwadze tytułowej bohaterki z utworu <i>Henryka Pustowójtowna</i> w głoszeniu i realizowaniu przekonań i w końcu karze za wierność swoim postanowieniom, jaką jest poniewierka poświęca zaangażowanie Antonina Nowacka, która zachwyca za każdym razem, gdy pojawia się w jakiejkolwiek konfiguracji i w jakimkolwiek featuringu. Sile nagiego głosu sprzeciwia się naga przemoc nojzowych wystrzałów, łagodzona jest zaś przez następny z kolei <i>Widzący, </i>o wspomnianym już Horowicu, autorstwa Krzysztofa Topolskiego, który tworząc zręby transowego bębnienia wytwarza rytmiczne napięcia nie pozwalające usiedzieć na miejscu. Później następuje improwizacyjne wzmożenie tria Bąkała/Mac/Al Ani, które za cel bierze sobie nieortodyksyjne wykorzystanie typowego instrumentarium. Skrzypcowe popisy Patryka Zakrockiego przedstawiające grozę tornada z 1931 roku, które nawiedziło Lublin brzmi tak, jakby spokojnie mogło znaleźć się na płycie<a href="https://www.discogs.com/Iannis-Xenakis-Persepolis-Remixes-Edition-I/release/197685"> Iannisa Xenakisa <i>Persepolis</i></a> na krążku z remiksami. Kamil Szuszkiewicz zaś robi najlepsze minimale - pamiętajmy, że to on zapoczątkował wzmożenie wśród rodzimych apologetów tego stylu wraz z kasetą <i>Istina </i>wydanej w nieodżałowanej wytwórni Wounded Knife - dogrywając do niskiej jakości field recordingu nierozróżnialną od niego elektronikę i niemal niesłyszalną trąbkę w utworze <i>Pierścionek Janiny</i>. Emiter, który odpowiada także za mastering całego krążka, miał zadanie pisać o mazaczach - grabarzach, którzy świadomie mieli roznosić w XVIII-wiecznym Lublinie dżumę, po to aby się wzbogacić. Emiter poszedł w spektralną elektronikę; podobnież zrobił Maciej Połynko w utworze <i>Ten, który bombę złapał </i>glitchując nieco utwór w stylu </span></span></span><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st">Ryoji Ikedy, zaś od estetyki tej nie odpędzi się zamykający płytę Sebastian Mac z <i>Siłą ognia</i>. Płyta tworzy logiczną całość i zdecydowanie nie jest zrobiona pod publiczkę albo/i tak, aby grantodawca się nie czepiał - co niestety w przypadku pieniędzy publicznych wydawanych na kulturę jest raczej normą.</span></span></span></span><br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=663397638/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://kaisersoze.bandcamp.com/album/p-pek-wiata-navel-of-the-world">Pępek świata (Navel of the world) by Fundacja Kaisera Söze</a></iframe><br />
<span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><br />
</span></span></span></span> <span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st">Z problemem robienia rzeczy pod publiczkę nie musieli mieć problemu niezależni od publicznego finansowania Szczecinianie, ze wspomnianą na samym początku płytą </span></span></span></span><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><i>Plac Sprzymierzonych - Szczecin Muzycznie Niezależnych. </i>Po muzyce z tej składanki faktycznie można wnosić, że w Szczecinie, parafrazując Pizduskiego, trochę jednak szczyną i gównem w Szczecinie jebie. Na numerze projektu ./noise pt. </span></span></span></span><i><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title">Małe zwierzątka tańcują po nocy w Puszczy Bukowej </span></span></span></span></span></span></i><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title">jeszcze tego tak nie słychać</span></span></span></span></span></span><i><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title">,</span></span></span></span></span></span></i><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"> można tu na czym ucho zawiesić, nie powiem, ten spektralizm jest miły, elektroniczne świergoty dobrze symulują małe zwierzątka</span></span></span></span></span></span><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title">, jest spoko - podobnie jak dark ambient </span></span></span></span></span></span><span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"><span itemprop="name">Soil Trotha na <i>Utricularia Livida. </i>Ponad medianę zdecydowanie wybija się Duch, z utworem <i>Fragment </i>- jest to trip w krainę sztuki naiwnej, muzyki outsiderskiej w najlepszym rozumieniu tego pojęcia. Automat perkusyjny został ustawiony, by grał nierówno jak Lars Ulrich, wokal pojawia się na początku kilka razy, by zniknąć i nie pojawić się w ogóle. Nic tu do siebie nie pasuje, nie przystaje, wszystko kuleje i boli - Jezu, jakie to piękne. Całkiem przyzwoity jest także industrialny noisecore Gray/Browna, przywodzący na myśl czeskiego klasyka Svatego Vincenta . Co do reszty, nie mam w tym zakresie nic do powiedzenia. Szkoda tylko, że Vysokie Celo, które robi naprawdę świetną muzykę poszło w jakiś pretensjonalny spoken word. </span></span></span></span></span></span></span><br />
<span class="indexpage_list cols3 "><span class="indexpage_list_row"><span class="indexpage_list_cell even" height="313"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"><span itemprop="name"> </span> <span class="time secondaryText"><br /></span></span></span></span></span></span></span></div>
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=4037649064/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2407556892/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://niezal-sprzymierzonych.bandcamp.com/album/plac-sprzymierzonych-szczecin-muzycznie-niezale-ny-vol-1">Plac Sprzymierzonych - Szczecin Muzycznie Niezależny vol. 1 by Duch</a> <br />
</iframe><br />
<br />
<b>CZYTAJ TAKŻE RECENZJE:</b><br />
1. Wydawnictwo Nasze Nagrania:<br />
<a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2016/05/mutant-goat-yonder.html"><b>Mutant Goat, <i>Yonder</i></b></a><br />
<a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2017/08/na-cycki-swietej-katarzyny-va-spiewnik.html"><b>V/A, "Śpiewnik władczyń i władców Polski" </b></a><br />
<b>2. </b>Wydawnictwo Fundacja Kaizera Söze:<br />
<a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2016/10/marcin-dymiter-zycie-i-smierc-janiny.html"><b>Marcin Dymiter - Życie i śmierć Janiny Węgrzynowskiej</b></a><br />
<a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2016/04/hadzdz-wgab-siebie-olgierd-dokalski.html"><b>Olgierd Dokalski - Mirza Tarak</b></a>Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-10324807109106548072017-11-12T20:43:00.003+01:002017-11-12T20:51:07.291+01:00WODA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUvp7OMrzTkPfdxYVeY_Spj_omdf4DYB819Dq80KzCUpoo-CdnUnFZcazScmI-ZGw08vLN4KnwHRk2ivIz6eo_bUaPWxU2TcyFdIF4gcALJVIBeBYhGJAyw5Zmgd9o256QuM-oYBm5hb1N/s1600/a3271130906_10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUvp7OMrzTkPfdxYVeY_Spj_omdf4DYB819Dq80KzCUpoo-CdnUnFZcazScmI-ZGw08vLN4KnwHRk2ivIz6eo_bUaPWxU2TcyFdIF4gcALJVIBeBYhGJAyw5Zmgd9o256QuM-oYBm5hb1N/s400/a3271130906_10.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Wspominałem już kilkukrotnie na blogu o nowym projekcie wydawniczym <a href="http://adamwitkowski.com/">Adama Witkowskiego</a> o nazwie <a href="https://thisisnotarecord.bandcamp.com/releases">thisisnotarecord</a>. Label skupia ten się przede wszystkim na self-publishingu, więc zważywszy na żywotne i zróżnicowane pasje muzyczne Adama, nietrudno będzie o wypełnianie kolejnych pozycji w katalogu nowymi nagraniami - ja osobiście czekam na kolejnego longa ukochanego Andrzeja Baphometa. Jestem spokojny o względne zróżnicowanie tych wydawnictw - wynika to z Adamowej genetycznej niemożności wpasowania się ze swoimi muzycznymi zainteresowaniami w gatunkowe i stylistyczne idiomy. Otwierająca thisisnotarecord płyta duetu WODA zdecydowanie potwierdza.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
WODA to Adam Witkowski oraz <a href="https://krzysztoftopolski.wordpress.com/discography/">Krzysztof Topolski</a>, który podobnie jak ex-gitarzysta Samorządowców może pochwalić się nieustającą aktywnością i sporą dyskografią zróżnicowanej muzyki. Pierwsza rzecz, na którą zwraca się uwagę przeglądając samą piękną okładkę wraz z jej standardowymi creditsami, jest to, że Adam Witkowski widnienie w jednym wierszu nie tylko, jak ten, który obsługuje instrumenty, ale także odpowiada za projekt wydania CD. Zatem, i to niezupełnie słowem dygresji, wraz z thisisnotarecord pojawia się nadzieja na label nie tylko ciekawy muzycznie, lecz także wizualnie. Koherentność dźwięku, słowa i cover artu jest doświadczana na tym albumie, prezentując całość, choć prawdziwie improwizowaną to jednocześnie bardzo zdyscyplinowaną.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Minorowe, w sensie odczuć i emocji, odcienie towarzyszą płycie począwszy od otwierającego całość zgrzytającego lód brzeszczotem dźwięku, który okazuje się być samodzielnie skonstruowaną aplifikowaną rababą, która zresztą była głównym instrumentem na płytach Witkowskiego <i>Ra Ba Ba Ba </i>oraz <i>X/XI.2016</i>. Już samo intro w postaci <i>Za To Ka</i> wskazuje na rzadką, a konieczną cechą muzyk improwizowanych jaką jest powściągliwość jeśli chodzi o długość nagrań. Hałaśliwa natura instrumentu naturalnie daje wielkie możliwości robienia przykrych uchu rzeczy, lecz wulgarny potencjał rababy jest wygaszany w surowym dronie. Wystarczyło jednak te 1,5 minuty, rwany krzyk strun męczonych przez wduszanie w nie włókien smyczka by dokonać najlepszego interludium do post-industrialnego rozkładu jaki jest ten album, pełnego zimnych soundscape'ów, jakie może zapewnić zarówno niskiej jakości field recording, jak generator białego szumu.<br />
<br />
<i>Ciernisko </i>napędzane jest drivem perkusyjnej figury, który wybrzmiewa w pierwszym planie, lecz przekształca się w czasie. Monotonia Arszynowego dudnienia ukrywa skazy, rwanego oderwanymi od instrumentów nagich dźwięków, zniekształconych zatroskaną dalą. Moim pierwszym skojarzeniem <i>Cierniska </i>są wczesne nagrania Sonic Youth, gdzie za mocną sekcją rytmiczną dochodziło do boleśnie wytracających wapń z kości ekscesów - kościec stawał się wtedy miękki, a ciało bardziej narażone na kolejne kanonady tajonego mistrzostwa i wyuczonego intuicjonizmu. Zresztą wystarczy posłuchać <i>Hydrozabawki - </i>by tak dekonstruować umiejętność poprawnego grania na instrumentach należy najpierw te instrumenty dobrze poznać. Dialogowanie instrumentalistów w <i>Hydrozabawce </i>cechuje twórcze napięcie, zlewanie i rozlewanie się osobowości, nieustanne tremola, parafrazowanie dystynkcji surf rocka (w końcu surfować można niemal wyłącznie na wodzie) i powinowatego z nim black metalu. Topolski i Witkowski napierają na siebie i rozprężają się względem siebie, klastry dźwięków zaś kryją się poza momentami względnego wytchnienia. <br />
<br />
Warto docenić strukturę tego albumu, gdzie muzyczne improwizacje przetykane są akuzmatycznymi miniaturami. Wspomniane powyżej <i>Ciernisko </i>i <i>Hydrozabawka </i>są w jednej kategorii, <i>Za To Ka</i>, <i>U mm ORR </i>oraz <i>Oblężenie Sopotu </i>zaś w tej drugiej.<i> </i>Operują one plamami, niemniej zbyt nerwowymi by uznać je za swego rodzaju ambient, prędzej to organoleptyczny spektralizm, zbiory surowych i niechętnych dźwięków, mających krótki sustain, które muszą wybrzmiewać swoją szorstkością, nieregularnością, a odpychają niczym zniekształcony ciągiem niefortunnych doświadczeń stary człowiek. Konsensualny wobec tej klasyfikacji jest finalny <i>Plug in the water - </i>jak na tyle pomysłów nieszczególnie długi numer, gdzie wzmagające nawały urywają się w pół kontrapunktowane przez szumowe lo-fi bądź bardzo skromnie stosowane syntezatory. To także rzecz dominująca we współczesnym nojzie - hi-endowe brzmienia współwystępują wraz z dźwiękowymi niedoskonałościami. Podobny zabieg został także zastosowany w tym roku na <a href="https://kurws.bandcamp.com/album/alarm"><i>Alarmie </i>Kurwsów</a>, z porażającym zresztą skutkiem.<br />
<br />
Niezwykle doceniam figuratywność muzyki Wody - zdolność podtrzymywania świata wytworzonego, który bliski jest doświadczeniu pozamuzycznej codzienności. Medianą debiutu Wody nieprzystępność i gruboskórność skrywająca niewypowiedziane bóle.<br />
<br />
<b>CZYTAJ TAKŻE:</b><br />
<b>wywiad <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2016/08/pyta-o-podswiadomosci-i-zakamarkach.html">PŁYTA O PODŚWIADOMOŚCI I ZAKAMARKACH PAMIĘCI - wywiad z Adamem Witkowskim </a></b><br />
<b>recenzja <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2015/12/nagrobki-stan-prac.html">Nagrobki, <i>Stan Prac</i></a> </b><br />
<b>recenzja <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2017/05/to-nie-jest-yass-nagrobki-granit.html">Nagrobki, <i>Granit</i></a> </b><br />
<b>recenzja <a href="https://kulturastaroci.blogspot.com/2016/02/lounge-dla-zaawansowanych-wolnosc.html">Wolność, s/t </a></b><br />
<b>recenzja <a href="http://Michał Miegoń, Adam Witkowski - "How not to play guitars and other instruments"">Michał Miegoń, Adam Witkowski , <i>How not to play guitars and other instruments</i></a></b> <br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=373524483/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://woda.bandcamp.com/album/woda">WODA by WODA</a></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-15619195467034811572017-11-07T22:09:00.000+01:002017-11-07T22:11:58.608+01:00NIE-NAGRYWAJ! - BNNT, "Multiverse"<div style="text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtzucLEkARXNV0DQWxkCkZRYlH2uf2S3L-ztV1ttmF9-as01zVl9yag9tSRjuXFiZAAqMdjfMsSSr7j7S6qqrZ6aHgH8FxWRbwNYU2Ycg6_El8BRom1tkNGynQkFYQNIJ6DO_JuLuJaBLd/s1600/bnnt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1163" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtzucLEkARXNV0DQWxkCkZRYlH2uf2S3L-ztV1ttmF9-as01zVl9yag9tSRjuXFiZAAqMdjfMsSSr7j7S6qqrZ6aHgH8FxWRbwNYU2Ycg6_El8BRom1tkNGynQkFYQNIJ6DO_JuLuJaBLd/s400/bnnt.jpg" width="387" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">BNNT, "Multiverse", źródło:<a href="https://instantclassic.bandcamp.com/"> instantclassic.bandcamp.com</a></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Ostatni post stał się popularny nie z uwagi na całokształt, lecz z uwagi na jedno z początkowych zdań, w których dokonałem dosyć kategorycznego stwierdzenia jakoby ostatnia płyta BNNT nie była najlepszym projektem muzycznym Konrada Smoleńskiego w 2017 roku, a spory udział szumu wokół albumu to nic innego, jak ino hype. W trakcie swoich osobistych rozważań nad tym, dlaczego <i>Multiverse </i>wcale nie jest tak dobrą płytą, za jaką powszechnie uchodzi, okazało się, że takich płyt wymieniłbym jeszcze trochę. Co więcej, ta i tych parę innych płyt uświadamia prawdę następującą - standard słuchania oparty na rewolucyjnym w swoim czasie pomyśle, że muzyka powinna być, lub wręcz musi, zostać zarejestrowana, przetworzona, a następnie wydana na powszechnie dostępnym nośniku właśnie się kończy.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Lecz nie tylko to się skończyło, bo w trakcie pisania zarówno tego, jak i poprzedniego tekstu gruchnęła wiadomość - wytwórnia, która stanowiła niezwykle ważny punkt odniesienia dla polskiej sceny muzycznej, jaką była BDTA, kończy swoją działalność. Za jeden z powodów, jakie podaje Michał Turowski, twórca wytwórni, jest czynnik ekonomiczny. Masa ludzi słucha muzyki, lecz już mało kto muzykę kupuje. A praca wytwórcza jest ciężka, pochłaniająca czas, zaangażowanie i flotę. Wojtek Kucharczyk z legendarnego <a href="http://www.mikmusik.org/musik/">Mik.Musik.!.</a> już jakiś czas temu zapowiedział, że nie będzie wydawał tak często, jak do tej pory - słowa z trudem dotrzymuje, uruchamiając raz za razem albo robienie płyt/kaset na żądanie, równocześnie zaś powoli mikowi artyści przechodzą do net-labelu bloga <a href="https://www.youtube.com/user/trzyszostki36">Trzy Szóstki</a>. Owszem powstają nowe labele o bardzo zróżnicowanych estetykach - wspomniany Turowski otworzył <a href="https://mozdok.bandcamp.com/">Mozdok</a>, który skupia się głównie na self-publishingu, podobnież stało się z Adamem Witkowskim, który założył <a href="https://thisisnotarecord.bandcamp.com/releases">thisisnotarecord</a>. 2017 rok to pojawienie się znakomitego <a href="https://outlineslabel.bandcamp.com/">Outlines </a>Pawła Paide Dunajko, eksplorującego footwork, juke i minimalistyczne odmiany tychże oraz konceptualna <a href="https://www.facebook.com/AntennaNonGrata/?fref=ts">Antenna Non Grata</a>, czy słodkie dziwactwa <a href="https://enjoylife.bandcamp.com/">enjoy life</a>. Jednak poza tymi przypadkami wydawcy i artyści przeważnie skarżą się - płyty i kasety nie sprzedają się tak dobrze jak kiedyś, żywe zaangażowanie słuchaczy spada, jedyną nadzieją są sprzedaże zogranice, a jedyną radością może być rosnąca liczba odsłuchań na strimie, a jedyną formą, gdzie muzyk może faktycznie zarobić bywają występy na żywo. W tym układzie mały wydawca, który jednocześnie nie jest obrotnym menadżerem, bookerem i kuratorem w jednym staje się zbędny.<br />
<br />
Nie chodzi nawet o to, że mam jakiś straszny ból dupy, gdy słyszę <i>Multiverse </i>BNNT. Z relacji wielu naocznych świadków BNNT koncertując z nowym materiałem daje do wiwatu - zapewnia rozkosznie głośne i gęste doświadczenia zagłębiania się w katarktyczne inferno, nawet jeśli utwory tylko udają, że są wyszukane, bo tu ciągle chodzi o nieoczekiwane wyskakiwanie z paki żuka, terroryzowanie lokalnej społeczności noisem, a później odjazd, jakby nigdy nic. Chociaż cieszy mnie, gdy ktoś opowiada o koncertowych doświadczeniach, to czy nie powinno być też tak, że podobne doświadczenie powinno być oddawane za pośrednictwem płyty, która nie będzie tylko pamiątką dla uczestników koncertów, ale w miarę wiernym, choć ciągle jednak, ersatzem, przedłużeniem, uzupełnieniem intencji twórczych? BNNT, z uwagi na to, że ciągle jest z istoty i natury niewyszukaną muzyką pod względem kompozycyjnym, a także egzemplifikacją twórczego rozpierdolu powinna nadrabiać w innych rejonach niż robi to na tej płycie. Nie wydaje mi się zatem, aby walorem <i>Multiverse</i> była doskonała realizacja i przejrzysta produkcja obnażająca każdą ścieżkę, aby doskonale wybrzmiewało każde uderzenie tantryczno-szamańskich bębnów w <a href="https://bnnt.bandcamp.com/track/a-the-last-illiterate"><i><span itemprop="name">The last illiterate</span></i></a><span itemprop="name">, które idąc głośniej i głośniej wraz z krautowymi syntezatorowymi plamami i sinusoidami i stoner metalową gitarową barytonową brzmi niczym jakiś mutant world music, domykając się w swym patosie zarzynaniem blachy</span><span class="time secondaryText"> przez </span><span class="time secondaryText"><span class="st">Gustafssona - na koniecznym, psiakrew, pogłosie, który spłyca doświadczenie dzikich alikwotów.<i> </i>Mój obraz tej płyty będzie naturalnie związany z uprzednimi oczekiwaniami i wyobrażeniami, które wykluczałyby jakiekolwiek powinowactwo muzyki duetu z pulsującym bluesem Sleepu i innych epigonów stoner metalu, jak w </span></span><i><span class="time secondaryText"><span class="st"><span class="title-section"><a class="title_link primaryText" href="https://bnnt.bandcamp.com/track/b-sickness-begins-when-one-starts-to-think"><span class="title">Sickness begins when one starts to think</span></a></span></span></span></i><span class="time secondaryText"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title">. Fala wznosząca pojawia się dopiero za </span></span></span></span><i><span class="time secondaryText"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"><span itemprop="name"><a href="https://bnnt.bandcamp.com/track/b1-consider-a-single-wave-relieved-the-pressure-on-the-system">Consider a single wave relieved the pressure on the system</a>, </span></span></span></span></span></i><span class="time secondaryText"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"><span itemprop="name">które z kolei momentami przywołuje z pamięci post noise rockowe zawodzenia (lecz, boże broń, nie zawody) Łukasza Ciszaka w <a href="https://jasien.bandcamp.com/album/the-locked-room"><i>The Locked Room</i></a>. Bodaj najmilszym, bo niespodziewanym zwrotem jest technoidalny, bardzo Brutażowy </span></span></span></span></span><span class="time secondaryText"><span class="st"><span class="title-section"><span class="title"><span itemprop="name"><i><span itemprop="name"><a href="https://bnnt.bandcamp.com/track/c-god-is-nothing-more-than-an-acoustic-hallucination">God is nothing more than an acoustic hallucination</a> - </span></i><span itemprop="name">numer ten w przeciwieństwie do poprzednich przywraca wiarę w repetycję, jako rzecz angażującą, a nie nudzącą.</span><i><span itemprop="name"> </span></i><span itemprop="name">A o Brutażu w tym miejscu wspominam nie bez powodu, wszak mastermind przedsięwzięcia, Jacek Plewicki, wydając płyty w swojej oficynie myśli o nich tylko i wyłącznie przez <a href="http://3szostki.pl/wywiad-rrrkrta-brutaz/">pryzmat doświadczenia koncertowego<i> </i></a></span><i><span itemprop="name"> </span></i><span itemprop="name">- tak naprawdę cele wydawania płyt i grania koncertów są wobec siebie zbieżne. Płyta zaś zamiast <i>grande finale </i>zapewnia wybledzone i efemeryczne free imrpov </span></span></span></span></span></span><a href="https://bnnt.bandcamp.com/track/d-if-the-universe-is-expanding-are-we-drifting-apart-too"><i><span itemprop="name">If The Universe is Expanding, are we drifting apart too</span></i></a><span itemprop="name"> - jedyna nadzieja dla poszukujących w twórczości BNNT szumowych potencjałów. </span><br />
<br />
<i><span itemprop="name">(A skoro już o jakichś dygresjach mowa - podobne rozczarowanie jak do BNNT mam do duetu debiutu <a href="https://mikmusikarchive.bandcamp.com/album/tsvey">TSVEY </a>[Połoz-Kujawski], bo choć koncerty dają zajebiste, to płyta ta jest w najgorszym przypadku zupełnie niepotrzebna)</span></i><br />
<span itemprop="name"><br />
</span> <span itemprop="name">Jak więc starałem się wykazać nie jest to płyta na miarę BNNT, a gdybym nie szczędził złośliwości napisałbym, że płyta, jak na metal, nawet fajnie brzmi i buja. I wiem, wiem, że agresywne gitary napędzane przesterem i fuzzem znajdują poczesne miejsce w katalogu Instant Classic, bo oficyna wydawała m.in. Kethę, Belzebonga, Dead Goats, Thaw, Stubsów (tym ostatnim również lepiej szło granie koncertów niż nagrywanie płyt), jednak drugim filarem Instant Classic jest granie bardziej eksperymentalne, czy wprost noisowe (jedną z lepszych płyt katalogu jest grind-noise-free improv kolaboracja <a href="https://instantclassic.bandcamp.com/album/katowice">Merzbowa i </a></span><span itemprop="name"><a href="https://instantclassic.bandcamp.com/album/katowice">Balázs Pándiego</a>). Płyta BNNT brzmi jak dziecko kompromisu skrojonego w taki sposób, żeby Quietus był ukontentowany i żeby głęboko rockistowski krajowy słuchacz, który w ubiegłym roku tak strasznie jarał się, że Lotto takie fajne, też mógł odetchnąć z ulgą. Dlatego może i nie mam bólu dupy i na szczęście, wbrew tej płycie, sypiam spokojnie. Tylko czasem żal mi dupę ściska, bo wiem, że ta płyta w jakichś innych okolicznościach mogłaby robić znacznie lepiej. </span><br />
<br />
<br />
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=4039674575/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=3250492492/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://bnnt.bandcamp.com/album/multiverse-digital">MULTIVERSE (digital) by BNNT</a></iframe><br />
<span itemprop="name"><br />
</span> <span itemprop="name"><i>BNNT</i></span><br />
<span itemprop="name"><i>Multiverse</i></span><br />
<span itemprop="name"><i>10 października</i></span><br />
<span itemprop="name"><i>Instant Classic </i></span></div>
Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4072295033664398893.post-42718663702886888912017-11-06T13:54:00.000+01:002017-11-06T13:54:11.521+01:00KONCEPTY - Mazut "Ping-Pong Amplified", Various, "Radio Noises"<div style="text-align: justify;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBzFh0dO2a00bzne-3j6SJXx-8I57cQzwepjtiLMpGlSpG7lgQQGt8ZFWKXFGuKs8gTLD_UEJ_Gy9FX96JRBqL_dp8CcEy5-g2BSW6xm7lIpag_tlgvudEns3w-iFINWXN1a042-wCT78l/s1600/mazut.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="801" data-original-width="1600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBzFh0dO2a00bzne-3j6SJXx-8I57cQzwepjtiLMpGlSpG7lgQQGt8ZFWKXFGuKs8gTLD_UEJ_Gy9FX96JRBqL_dp8CcEy5-g2BSW6xm7lIpag_tlgvudEns3w-iFINWXN1a042-wCT78l/s640/mazut.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mazut, Smoleński, "Ping-Pong Amplified", Various, "Radio Noises"</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Najlepszą tegoroczną płytą z udziałem Konrada Smoleńskiego wcale nie jest nowe BNNT (może napiszę kiedyś, czemu płyta <a href="https://bnnt.bandcamp.com/"><i>Multiverse </i></a>nie podoba mi się aż tak bardzo) , tylko <i>Ping-Pong Amplified</i>, do którego został zaangażowany duet Mazut. Do rejestracji materiału doszło na zamkniętej imprezie, która miała być reminiscencją performensu dźwiękowego, w trakcie którego Konrad Smoleński grał turniej w ping ponga z rektorem Akademii Sztuk Pięknych na zamplifikowanym stole. Podczas imprezy, w trakcie której był zarejestrowany niniejszy materiał Mazut miał grać improwizowanego seta do podłączonego do przetworników piezo stołu, który był dostępny dla każdego z gości tej imprezy. W opisie do <i>Ping-Pong Amplified </i>Smoleński wyjaśnia koncept ping ponga, jako jedynego sportu, który może być powszechnie uznany za akuratną dziedzinę sportu, jeśli chodzi o art world - bariery wejścia do tego sportu są żadne, bo nie wymagają nie wiadomo jakiego przygotowania fizycznego, w trakcie grania można palić, a jakikolwiek ruch jest w zasadzie ograniczony. Poza tym przestrzeń stołu jest nacechowana symboliką - stół ping pongowy to rywalizacja w zasadzie bezszelestna, życzliwa i choć rzecz jasna bywa emocjonująca, to jednak niemal nigdy nie kończy się gniewną konfrontacją. "Bezprzymiotnikowy" stół jest miejscem spotkań, wspólnych posiłków i rozmów. Te wyraźne koncepcyjno-symboliczne wskazania znalazły zaskakująco dobrą realizację na nagraniu Mazutu i zdecydowanie koncept nie usprawiedliwia żadnej twórczej mizerii - jak to niestety z konceptami czasem bywa. Nie ma co ukrywać - obecność Mazutu na tej imprezie miała charakter muzakowy, duet Turowski-Starzec dogrywali tam rzeczy do kotleta, w dodatku w taki sposób, by kruche dźwięki uderzeń piłeczki o stół ping-pongowy były jakkolwiek słyszalne. Wpłynęło to znacząco na charakter muzyki, która znacznie różni się od bogatej biblioteki nagrań Mazutu. Zamiast teutońskiego, brudnego, szumowego techno łamanego przez EBM, nadpobudliwością w budowaniu perkusyjnych kanonad, które były idiomem wczesnych nagrań duetu, tak jakby dopiero co powstały zaawansowane bit-maszyny, Mazut zmniejszył ilość BPM, zamiast nojzowego szlamu wprowadził nieco więcej dubowych przestrzeni, postawił na polirytmiczny groove, a czasem aleatoryczny funk, postawił czasem na bardziej acidowe synthy, jednak nagranie jawi się ciągle jako przejrzyste i jasne. Nie zapominajmy jednak o ironicznym airhornie, retromemiczności tegoż, a może nawet już jego kampowości. Stosowana gdzieniegdzie powietrzna trąbka zaskakująco nie odstawała od całości bardzo dobrego materiału. Także koncept się udał.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=670904754/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://mazutnoise.bandcamp.com/album/ping-pong-amplified">Ping Pong Amplified by Mazut</a></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Za to na właściwości szumowe postawiła jedna z lepszych konceptualnych płyt, jednej z ciekawiej zapowiadających się krajowych wytwórni, która już w swoich dokumentach fundacyjnych postawiła na konceptualizm. <a href="https://www.facebook.com/AntennaNonGrata/?fref=ts">Antenna Non Grata</a>, bo o tym labelu mowa, to nowa inicjatywa kuratorowana przez Marcina Olejniczaka oraz Tomasza Misiaka. Label ten zrodził się z fascynacji wszelakimi antenami i ich modyfikacjami jako pełnoprawnymi źródłami dźwięku. ANG kieruje swoje zainteresowania w stronę dźwięków radia, telewizora, thereminu, drutu, przewodów koncentrycznych... Z jednej strony tak ścisłe i aprioryczne określenie poszukiwań dźwiękowych rodzi obawy o wyczerpanie się konceptu, z drugiej jednak strony jest to tak rzadko spotykane by zuchwale, a jednocześnie odważnie określać i zawężać pola swoich eksploracji. Z tego też względu będę z uwagą śledził poczynania tego projektu.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Pierwsza płyta w katalogu wytwórni to, a jakże by inaczej, album koncepcyjny i kompilacyjny zarazem, którego tytuł wyjaśnia bardzo wiele - <i>Radio Noises</i>. Przed artystami zaproszonymi do udziału<i> </i>tej płycie postawiono zadanie dotyczące wykorzystania radia w muzyce. Historyczna rola tego wynalazku nie wymaga przypomnienia i nie chodzi tu li tylko o muzykę <i>sensu stricto</i>. Nazistowska rewolucja, a także scentralizowana propaganda w innych krajach, nie mogłaby się obyć i trwać bez powszechnego dostępu do radioodbiorników. Radio sprzyjało rewolucji dźwiękowej, która odwróciła proporcje w udziale między doświadczeniem wizualnym, a audialnym. Tanie radioodbiorniki zmieniły standardy komunikacyjne, spowodowały stworzenie nowych gałęzi gospodarki związanej z mediami i rozrywką. Emancypowały dźwięki od swego pierwotnego źródła, a przez swoje niedoskonałości stały się narzędziem estetycznych rozważań i kreacji. Lew Termen pod wpływem obserwacji zmiany dźwięku jaki towarzyszył zbliżaniu obiektu do anteny radiowej podjął prace nad pierwszymi elektronicznymi instrumentami bezdotykowymi, z thereminem na czele, co bezpowrotnie zmieniło historię muzyki. Słuchowisko <i>Wojna światów </i>z 1938 transmitowane w CBS Radio rzekomo wywołało masową panikę, a do dziś wyobraźnię łowców teorii spiskowych rozpalają <a href="https://www.discogs.com/Conet-Project-Recordings-Of-Shortwave-Numbers-Stations/master/31049">stacje numeryczne</a>. <i>Imaginary Landscape No. 4 </i>Johna Cage'a na 12 radioodbiorników eksplorowało szumowe właściwości wynalazku. Itd. itd. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Zdaje się zatem, że <i>Radio Noises </i>odnosi się do zaprzeszłych rozważań dotyczących wykorzystania muzycznego radioodbiorników, które ustępuje narzędziom bardziej multimedialnym i zdecydowanie wygodniejszym w użytkowaniu. W związku z tym, że standardem w radiofonii jest przechodzenie na sygnał cyfrowy może okazać się, że stare odbiorniki staną się bezużyteczne jako pośredniki, po to by zostać li tylko źródłami noisowego dźwięku. Muszę przyznać, że pokusa robienia charczącego hnw mogła być silna, lecz artyści stanęli na wysokości zadania i zaprezentowali bardzo różnorodne podejście do tematu - zatem na pochwałę zasługuje także kuratorska swoboda, z jaką potraktowano artystów zaproszonych do projektu. Sytuację powagi konceptu rozluźnia intro <i>Syczą i brzęczą </i>artysty GW 94, wszak niewiele płyt wita się soczysta "kurwą" rzuconą od samego progu. Po "kurwie" jest już tylko nieustępliwy basowo-buczący dron sunący po dostojnej sinusoidzie zdobiony menażerią właściwą dla radioodbiornikowych syfów, pisków, trzasków, klików, żużżałek i kodów w alfabecie Morse'a.<br />
<br />
A skoro radio, to i słuchowisko - najlepiej zaś słuchowisko plądrofoniczne, a dodatku zaś metafizyczne, bo odnoszące się pionierskich czasów dla masowej produkcji odbiorników i rozwoju tegoż przemysłu w Polsce duetu Dariusz Brzostek i Joanna Walewska pt. <i>Ania R-613, Jej Sny i Podróże <span class="tracklist_track_title" itemprop="name">(526,5 - 1606,5 kHz)</span></i><span class="tracklist_track_title" itemprop="name"> wraz z surowymi bulgotami i sykami tytułowego instrumentu. Mirtowe impresja <i>Radio Edit </i>jest zupełnie odmienna, a właściwa Mirtowi - wysokiej jakości dźwiękowa magma nieustępliwie sunie zabierając ze sobą elektroniczne pasaże, fragmenty nagrań terenowych oraz widmowych głosów. Osobliwy na tle całości jest Micromelancolie, idący od rwanego szumami ambientu, bo nadal oparty na długich dźwiękach nieregularny cut 'n clicks/łamany przez chopped and screwed - wrze w tej muzyce od sprzeczności, że aż miło. Z tym albumem przypomina się także projekt Synthopia z utworem <i>Sonaris</i>, który nie zrobił zasłużonego szumu grając znakomity duchologiczny muzak w stylu Croatian Amor - niestety, lecz "piosenkowa" jeśli chodzi o długość utworu, forma nie przysłużyła odkrycia geniuszu, który widać dopiero na albumie <a href="https://bdta.bandcamp.com/album/b-tape-preis"><i>B Tape Preis</i></a>. Mothertape w <i>Nawykach </i>posługuje się prostacką wręcz metodą przepuszczania radiowego bełkotu przez echa i dileje, co daje zaskakująco dobry efekt dezorientacji, a Gaap Kvlt nie wychodzi poza dark ambientowy idiom. Uroruro stwarza poczucie przestrzenności w <i>Noł Nejm Czwarta </i>grając z jednej strony niski subbas, z drugiej wysoki syk, między którymi w końcówce utworu pojawia się zniekształcony głos - jest to dla mnie mistrzostwo, jeśli chodzi o minimalizm. <i>Grande finale </i>Radio Noise Duo, czyli projektu kuratorów albumu czyli Tomasza Misiaka i Marcina Olejniczaka powraca do dźwiękowej surówki, którą zapewnia radio - długie, szorstkie dźwięki zbliżają się raz do piekła power electronics, raz zaś do statyki HNW. Z uwagi na to, że album <i>Radio Noises</i> nie występuje jeszcze na żadnych streamingowych portalach podrzucam zatem utwór Radio Noise Duo ze składanki dla Harsh Noise Movement.</span><br />
<span class="tracklist_track_title" itemprop="name"><br />
</span> <span class="tracklist_track_title" itemprop="name">Finalnie zaś album uważam za bardzo udany zarówno koncepcyjnie, jak i estetycznie. </span><br />
<br /></div>
<iframe seamless="" src="https://bandcamp.com/EmbeddedPlayer/album=42583680/size=large/bgcol=ffffff/linkcol=0687f5/tracklist=false/artwork=small/track=2405490191/transparent=true/" style="border: 0; height: 120px; width: 100%;"><a href="http://harshnoisemovement.bandcamp.com/album/hnw-2">HNW² by Radio Noise Duo</a> <br />
</iframe><br />
<br />Maciekhttp://www.blogger.com/profile/02965056234813572801noreply@blogger.com0